Z CYKLU: Jadę do Grecji na wakacje – Jak czuć się dobrze, kiedy są upały?… wtorek, 28 lipca 2015

Opublikowany przez
14

     Na Korfu od dobrych kilku dni trwa fala upałów. Wszędzie słychać jęki narzekań, bo jest naprawdę piekielnie gorąco. Ale to jeszcze nie wszystko! Jutro, czyli w środę, fala upałów będzie mieć kulminację. Wtedy dopiero ma zrobić się naprawdę gorąco.

    Już od ośmiu lat  każde lato spędzam w Grecji. Czy radzę sobie z upałami? Nie tylko sobie radzę, co bardzo je lubię! Uwielbiam lato, nie znoszę zimy. A jak jest lato, to musi być upalnie!

   Przyznam, że jednak nie zawsze tak dobrze czułam się podczas upałów. Kiedy pierwszy raz wylądowałam w sierpniu w Grecji myślałam, że  umrę z przegrzania. Na szczęście po ośmiu razach wypracowałam sobie kilka metod, dzięki którym świetnie czuje się kiedy jest naprawdę gorąco. Oto i one!

  1. ZASTANÓW SIĘ  CZY NAPRAWDĘ LUBISZ KIEDY JEST GORĄCO…

   Wiele osób z natury źle znosi wysokie temperatury. Zupełnie więc nie rozumiem, dlaczego osoby, które nie lubią gorąca na wakacje do Grecji wybierają się w lipcu czy też sierpniu. Później narzekają, że jest duszno i gorąco. W Grecji latem zawsze jest przecież upalnie.  Jeśli naprawdę nie lubisz upałów, na wakacje do Grecji wybierz się w pierwszej połowie czerwca lub drugiej połowie września. Ot i problem rozwiązany!

  1. WODA… WODA… I RAZ JESZCZE WOOODA!

   Latem nie rozstaję się z dyżurną butelką wody. Nawadnianie się przez cały dzień  to absolutna podstawa. Zaczynam dzień od sporej szklanki wody, często połączonej z miodem i cytryną. W ciągu dnia wodę piję co chwilę. Przed pójściem spać, też pokaźnych rozmiarów  szklanka wody. Tak weszło mi to w krew, że nie wyobrażam sobie zacząć i skończyć dnia bez napicia się sporej ilości wody.

  1. WSTAWAJ RANO Z RZEŚKIM DNIEM…

   W dzień może być gorąco, ale mniej więcej do 9 rano jest  jeszcze całkiem normalnie. Wtedy też najlepiej się wstaje, żeby razem z nieco niższą temperaturą powitać dzień, dostosowując się do jego naturalnego rytmu. Jeśli wstaje się po 10, to już na start człowiek wchodzi w falę upałów i do końca dnia jest się dużo bardziej ospałym.

  1. SOKI Z OWOCÓW  ZAMIAST COLI, FANTY, SPRITE’u

   Cola, Fanta, Sprite. Niby gaszą pragnienie  natychmiastowo, ale to tylko złudzenie. Bo później pić się chce jeszcze więcej. Picie gazowanych, przesłodzonych lepów to najgorsze zło, które latem można zafundować swojemu organizmowi. Prawie codziennie piję sok ze świeżych owoców,  ale wcale nie wyciśnięty. Blenduje owoce w całości i łączę z wodą. Dla przykładu mango + kiwi… Z resztą nie będę tu się o tym rozpisywać – temat na oddzielny post!:D

  1. ODPOWIEDNIE JEDZENIE

    Zrezygnuj ze wszystkiego co ma w sobie biały  cukier. Batoniki, ciasteczka, napoje gazowane, czekoladki, cukierki. Wszystko co słodkie – zastąp owocami. Arbuz, mango, pomarańcze, fantastyczne brzoskwinie, winogrona, figi, opuncje. Zamiast mięsa, po którym w upały człowiek czuje się ciężko, jedz dużo warzyw, ryb i owoców morza, które tak dobrze smakują tylko kiedy jest gorąco. Takie przekąski jak chipsy, paluszki, solone orzeszki, to też kiepski pomysł.

  1. UPAŁOWE MUST HAVE

   Latem w Grecji nie wychodzę bez dwóch rzeczy: filtr 50 na twarzy + na odkrytych częściach ciała oraz zakrywające sporą część twarzy okulary. Kiedy jestem nad morzem na głowie muszę mieć kapelusz. O tym jak jest on ważny przekonałam się, kiedy kiedyś na początku lata nadpaliłam sobie przedziałek na głowie…

  1. W CO SIĘ  UBIERAĆ?

    Rzecz jasna  ubrania w jasnych kolorach, sprawdzają się najlepiej. Precz z poliestrem i innego typu plastikami! U mnie najlepiej sprawdza się bawełna i prawdziwy jedwab. Jeśli chodzi o to ostatnie, pewnie myślicie, że szaleję kupując najdroższe ubrania:P Nic podobnego! W mojej szafie jest kilka fantastycznych spódnic z najprawdziwszego jedwabiu, których noszenie podczas upałów, to czysta przyjemność. Podobnie jest z bluzkami. Każdą z jedwabnych rzeczy z mojej szafy,  kupiłam za nie więcej niż 10 zł. Polskie lumpeksy to nadal kopalnia najprawdziwszych perełek.

 

  1. KLIMATYZACJI – NIE!

    Pewnie się teraz bardzo dziwicie, ale mam tutaj racje. Każdego lata moim wrogiem nr 1 jest klimatyzacja, szczególnie w naszych busach. Każdego lata mam problem z głosem, często też kaszlę. To zasługa klimatyzacji właśnie.  Różnica temperatury w pomieszczeniu klimatyzowanym, w stosunku do tego na zewnątrz, naprawdę nam szkodzi.

  1. TWOIM  NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM JEST CIEŃ!

   Unikaj chodzenia na słońcu i zawsze odruchowo chowaj się do cienia. Kiedy jest naprawdę gorąco, warto schować się do wiekowego kościoła. Przebywanie w takim pomieszczeniu, jest dużo bardziej dla nas zdrowe niż klimatyzacja.

  1. ZMIEŃ NASTAWIENIE I CZERP PRZYJEMNOŚĆ Z LATA

    Najgorzej jest zacząć narzekać. „Jeeezu! Jak gorąco! Co za upał! Co za żar!” Ludzie czasami tak mogą przez cały dzień. Spróbujcie mówić sobie przez cały dzień, tak dla przykładu: „Jeeezu, ale mnie boli duży palec w prawej stopie! Ale ból! Co za ból!” Sto procent pewności, że mimo że  z palcem wszystko jest ok., ten palec na koniec i tak Was rozboli!

    Z upału naprawdę można czerpać przyjemność.  Tylko wtedy tak dobrze smakują owoce morza… Mojego ukochanego freddo cappuccino nie pije się przecież zimą! Ouzo też smakuje najlepiej wieczorem, kiedy powoli zachodzi słońce przynosząc wytchnienie. No i te wszystkie przewiewne, letnie ubrania, kostiumy kąpielowe, kolorowe lakiery do paznokci. Byczenie się z  książką na plaży i pływanie w morzu… Ja naprawdę UWIELBIAM takie prawdziwe, upalne lato! :DDD

 

Rodzice Pieprza poznają Sałatkę. Czy Olivka jeszcze w tym roku wyjdzie za mąż?… piątek, 24 lipca 2015

Opublikowany przez
7

 

     Do napisania tego postu zabierałam się już od dwóch miesięcy. Przez cały ten czas na drodze nieustannie stało „coś”. Co się jednak nie odwlecze, to nie uciecze. Mimo, że jest środek gorącego, greckiego lipca, a ja nieustannie  krążę między naszymi wycieczkowymi busami, odpisywaniem na maile i organizowaniem kolejnych tras… Mimo całego letniego zamieszania, cofnijmy się o jakieś trzy miesiące… Pamiętam, że tego dnia miałam na sobie jeszcze rękawiczki i wiosenny płaszcz.

***

     Ja i Jani wychodziliśmy właśnie ze szpitala, gdzie swój zabieg miał Pomidor. Pomidor zdołał wybudzić się już z narkozy, unieść chwilę wcześniej zupełnie bezwładną powiekę, kiedy prawie że mijając nas na szpitalnych schodach, do sali operacyjnej weszli rodzice Pieprza – chłopaka Olivki.

    Pieprz i cała jego rodzina mieszkają w Atenach, całkiem blisko szpitala. Związek Pieprza z Olivką trwa już  osiem lat, a rodzice Olivki razem z rodzicami Pieprza jeszcze nigdy się nie widzieli. Co prawda okazji musiało być sporo, bo Feta z Pomidorem do Aten wpadają całkiem często. Dlaczego więc pierwsza zapoznawcza wizyta musiała odbyć się w szpitalu i to chwilę po zabiegu Pomidora i jego wybudzeniu z narkozy? Na to pytanie nikt nie był w stanie mi odpowiedzieć. A reakcją na moje zdziwienie, było jeszcze większe zdziwienie rozmówcy, na którego twarzy malowało się pytanie: „no a cóż w tym takiego dziwnego?”.

    Jeszcze przed wyjściem ze szpitala Jani pozwolił sobie na  jeden mały żart. Przypomniał  Fecie, że  ona  przecież całkiem dobrze mówi po francusku, a nadarzający się moment jest doskonały, by pokazać że Sałatkowa rodzina, trzyma światowy poziom. Fety nie trzeba było długo namawiać…

    W tym miejscu konieczna jest mała dygresja. Skąd bowiem Feta zna język francuski? Kiedy Jani miał siedem lat, Pomidor przez całe dwa lata pracował we Francji, gdzie na dwa lata sprowadził całą Sałatkową rodzinę. Co chwilę francuski wpływ przypomina o sobie w najróżniejszych okolicznościach. Feta co jakiś czas gotuje coś francuskiego. Dzwoni od czasu do czasu, do którejś ze swoich francuskich przyjaciółek. I kiedy tylko może – ćwiczy swoją francuszczyznę, którą przyznając szczerze – rozumie tylko ona.

    -OOO! Łiii!!! – zareagowała na ten pomysł Feta, a w jej oczach rozbłysły dwie iskierki. –Tre bian! Jani, masz racje! Trzeba się zaprezentować z jak najlepszej strony!

    Na dźwięk języka francuskiego wydobywającego się z ust swojej mamy, Olivka pobladła i wiedząc co się święci, natychmiast podbiegła do Janiego.

   -Coś ty zrobił? Mama znów będzie udawać, że zapomniała greckiego?!?!

   -Haha!

   W tym momencie, Jani powiedział, że natychmiast musimy się ewakuować, bo robi się trochę niebezpiecznie.

   Pokrzątaliśmy się trochę po Atenach, odwiedziliśmy kilku przyjaciół i wróciliśmy pociągiem do domu. Kiedy siedzieliśmy w pędzącym wagonie, zadzwonił telefon. Dzwoniła Olivka, ale rozmową zaczął Jani:

   -I jak wizyta? Czy zrobiliśmy dobre wrażenie?

   -Znajdę cię… Najpierw pogryzę… A jak już będziesz konać, to cię podpalę!

   -Nie martw się siostro. Pierwsze spotkania nigdy nie są łatwe.

   -Tak… Było cudownie. Tata leżał pod kroplówką, ale dał radę się przedstawić, a przez pierwszy kwadrans nawet ja nie mogłam się dogadać z własną matką, bo znów udawała, że zapomniała greckiego. Dopiero, kiedy tata powiedział, że przestanie jeść jeśli natychmiast się nie uspokoi, przypomniała sobie grecki. Ale później było już tylko gorzej…

   -Co się stało…?

   -Uzgodnili mi datę ślubu! Rodzice Pieprza powiedzieli, że skoro Pieprz już się ustatkował, to nie będzie hańbił rodziny i mamy wziąć ślub.

    W tym miejscu potrzebna jest kolejna dygresja. Kryzys nie kryzys, ale kto naprawdę szuka, ten jednak znajdzie. I mimo, tego że wszystkie media trąbią o kryzysie, Pieprzowi udało się znaleźć bardzo dobrą pracę. Fajnie  płatną. W swoim zawodzie. Z możliwością awansu.

   O planach zamążpójścia Olivki wiedzieliśmy już wcześniej. Bo chwilę po wizycie w szpitalu dzwoniła  do nas Feta, z informacją że jeszcze w listopadzie Olivka bierze ślub. W tym momencie nawet Olivka jeszcze o tym nie wiedziała.

    -My to wszystko zorganizujemy! Wy o nic się nie martwcie! – wykrzyknęła mama Pieprza wychodząc ze szpitala.

   -Tre bien – odpowiedziała Feta nie mogąc sobie darować francuskiego akcentu jeszcze na sam koniec.

   I tak spotkały się dwie Grecje, doprawione wątkiem francuskim. Nasza Sałatkowa rodzina, która jak na warunki greckie jest super nowoczesna, gdzie  dla nikogo nie było to problemem, że ja i Jani przez długi czas mieszkaliśmy razem bez ślubu. Ślub braliśmy cywilny, a ten kościelny mamy gdzieś tam w planach. I przywiązana do tradycji rodzina  Pieprza, która napiera by przed wspólnym zamieszkaniem, najpierw oficjalnie się zaręczyć, a chwilę po tym mieć huczny ślub kościelny. Później, rzecz jasna dzieci. Tradycyjne obiady punkt 14.00 i tak dalej  i tak dalej.

    Olivka jest lekko przerażona, bo nie przywykła do tego, by  wykonywać czyjeś polecenia i żyć według scenariusza napisanego przez kogoś innego. Mimo całego tego zamieszania, w życiu Olivki zaczyna się układać. Zła passa została zażegnana. I to co dzieje się teraz u mojej greckiej szwagierki to niezbity dowód, że przyciągamy myślami, wszystko to co mamy. Ale o tym – już w następnym poście z sałatkowej serii…

salatkapogreckuwpodrozy.pl

salatkapogreckuwpodrozy.pl

Co to jest SAGANAKI?… wtorek, 14 lipca 2015

Opublikowany przez
14

 

   Grecka kuchnia jest królestwem najróżniejszych przystawek (mezedes). Zapiekana feta. Chipsy z cukini. Tsatsiki. Sałatka po grecku. Chleb polany oliwą. Tak wyliczać można długo. Jedną z moich ulubionych przystawek jest saganaki.  Co to jest?

      Saganaki robi się z twardego, owczego sera, najczęściej kaseri, który jest ostry i słony w smaku. Obtacza się go w panierce z jajka, bułki tartej, mąki i smaży na patelni. Następnie kładzie się go na stole, przed podaniem dań głównych. Trzeba jeszcze koniecznie porządnie skropić go sokiem z cytryny i… prawdziwe niebo w gębie!  Panierka lekko chrupie, a chwilę później czuć zdecydowany, słony smak twardego sera. Koniecznie spróbujcie, jeśli tego lata będziecie w Grecji!

Czy to nadal oby na pewno… tak na pewno… bezpieczne, żeby jechać do Grecji na wakacje?… środa, 8 lipca 2015

Opublikowany przez
63

    Powoli przestaje mieć czas by odpowiadać na maile, w których jak boomerang powraca pytanie: czy to na pewno bezpieczne, by jechać do Grecji na wakacje? Czy bankomat wypłaci gotówkę? Czy na stacjach będzie benzyna? Artykuły spożywcze w sklepach i słodka woda do picia?

     W tym miejscu po raz kolejny zaznaczę, że na polityce znam się jeszcze mniej niż na piłce nożnej.  Od dobrych kilku lat nie oglądam wiadomości. Kiedy słyszę, że w radiu lecą newsy, od razu zmieniam na inną stację. Nie interesuje mnie: ile osób, gdzie i w jaki dokładnie sposób zginęło w wypadkach samochodowych. Kto został zgwałcony, a kogo porwano. I gdzie ostatnio było katastrofalne trzęsienie ziemi. Wiadomości lecące w tv i radio nie poprawiają mojej jakości życia, nie wzbogacają mnie i nie inspirują – wszystko wręcz przeciwnie. Nie widzę więc sensu by się na nich skupiać. Dokładnie tak samo jest w kwestii greckiego kryzysu.

    O tym, że w Grecji jest  nie halo, dowiaduje się głównie z mail, albo relacji naszych turystów. Gdyby nie to, niech Bóg będzie mi świadkiem, w ogóle nie zorientowałabym się, że w Elladzie sytuacja jest napięta. A przynajmniej będąc tu na Korfu. Choć Jani relacjonuje, że u niego też jest raczej spokojnie. No, czasem może ktoś z Greków chwilkę się przymartwi, trochę pomarudzi.  Ale ponieważ ja nigdy nie drążę tematu, to w tej kwestii tyle.

     Mówiąc wprost, słuchając relacji o tym co dzieje się w polskich mediach w sprawie kryzysu, wnioskuję że sytuacja przedstawiana w mediach jest nieźle podkręcona. Kryzys medialnie przecież bardzo się sprzedaje. Tu, na Korfu, życie toczy się jak zawsze swoim spokojnym, niezwykle radosnym rytmem. Wszystko funkcjonuje najzupełniej normalnie. Obserwując to co dzieje się dookoła mnie, mogłabym życzyć nam Polakom, tak uśmiechniętych i wiecznie zrelaksowanych twarzy jakie  mają Grecy w obliczu  swojego kryzysu.

    No… Ale jeśli… A może… A co… Gdyby… A jeśli jednak… Tak można przecież w nieskończoność.  Nikt tu nie ma kryształowej kuli i nikt nie wie co tak naprawdę będzie. Słyszałam gdzieś ostatnio, że około 85% – 90%  rzeczy, o które się martwimy w ogóle się nie wydarza… Nie widzę więc najmniejszego powodu, żeby zamartwianiem się marnować choćby jeden z tych pięknych letnich dni, które spędzam tu na Korfu. Życie jest stanowczo za krótkie, żeby marnować je na głupie gdybanie.

    Najbardziej mi się uśmiecha, kiedy podczas naszych tras, zbombardowani newsami, do swoich rodziców, którzy są tu na wakacjach, dzwonią  ich starsze dzieci. Przez telefon podawana jest wtedy relacja z tego co widać w telewizorze. Tymczasem my jesteśmy wtedy zazwyczaj na rejsie, na plaży, na nieziemsko pysznym jedzeniu w tawernie, albo na kawie w takim miejscu, że nogi się uginają.  Przyznam się, że podsłuchałam i przytoczę jedną z takich rozmów z przed kilku dni:

     -Nie… Nic się nie dzieje! Napięta sytuacja? No, daj już spokój! Jesteśmy właśnie na rejsie! Mówię ci, jak tu pięknie! Za chwilę wpływamy na Rajską Plażę! Musicie z Łukaszem też tu przyjechać! Dobra… Muszę już kończyć!… Nie będzie benzyny? No nie wiem… A w sumie, to po co nam? Niebezpiecznie? Gosia, weź już przestań! Wyłącz ten telewizor! Że nie będzie wody pitnej? A po co nam ona! My tu i tak pijemy  tylko białe wino! Hahaha!!!

     P.S. Ostatnio  przeszłam się po mieście, by zrobić zdjęcia „kilometrowym” kolejkom do bankomatów. Zdjęcia przedstawiają, to co widziałam. Możecie je skonfrontować z relacjami z mediów. Miasto Korfu. Piątek, 3 lipca. Godzina około 15.00.

Podsumowując. Drogi Turysto! Jeśli tego lata wybierasz się do Grecji na wakacje, wyłącz telewizor, a radio przestaw na letnią muzykę. Spokojnie się pakuj i planuj swój letni urlop. Jedź zupełnie spokojnie, bo Twoje greckie wakacje, z pewnością będą fenomenalne!

 

z cyklu: JADĘ DO GRECJI NA WAKACJE – Dlaczego warto stosować kremy z filtrami?… środa, 1 lipiec 2015

Opublikowany przez
14

      

      O tym, że szczególnie w okresie wakacyjnym powinniśmy stosować kremy z filtrami przeciwsłonecznymi, wie zdaje się każdy z nas. Z drugiej jednak strony, tak fajnie wygląda się, kiedy po powrocie z wakacji skóra jest brązowa. Dlaczego mimo wszystko, stosowanie z kremów z filtrami jest tak ważne? Dziś gościnny wpis kosmetolog Anny Małeckiej, który tłumaczy wszystko w tym temacie.

     To jak wygląda Ania jest najlepszą motywacją, żeby kremy z filtrami stosować bardzo systematycznie :)))  Anię możecie kojarzyć z kosmetycznych porad, których udziela w Pytaniu na Śniadanie w TVP2. Tutaj jest link do strony Ani: Be Fit & Beautiful, tu jeden z filmików z jej udziałem, a tutaj  profil na Facebooku.

    

*

     Wielu z nas (ja również) jest przed urlopem. Jesteśmy spragnieni słońca i ładnej pogody. Starajmy się jednak rozsądnie podchodzić do ekspozycji na słońce. Pamiętajmy, że długotrwała ekspozycja na silne promieniowanie ultrafioletowe może nieść za sobą wiele negatywnych efektów ubocznych. Ich źródłem jest promieniowanie UVA oraz UVB.
Promieniowanie UVA przenika przez szybę okienną, samochodową, chmury. Nie powoduje wystąpienia rumienia i oparzeń. Dociera ono do skóry właściwej, oddziałując bezpośrednio na fibroblasty oraz pozostałe komórki skóry, a przede wszystkim uszkadza włókna kolagenowe. Dowiedziono także, że pod wpływem UVA może dochodzić do zmian w DNA oraz powstania mutacji. Do głównych konsekwencji oddziaływania promieniowania UVA zalicza się fotostarzenie skóry oraz rozwój nowotworów.
 Z kolei promieniowanie UVB nie penetruje przez szyby okienne oraz chmury, przenika natomiast przez wodę. To ono jest odpowiedzialne za rumień i oparzenia występujące na skórze po kąpieli słonecznej. Dodatkowo może drażnić spojówki i przyczyniać się do rozwoju zaćmy. Podobnie jak UVA przyczynia się do rozwoju nowotworów skóry.

U osób opalających się regularnie przez lata dochodzi między innymi do powstania:

głębokich bruzd
zmarszczek
wiotkości skóry
nierówności i szorstkości skóry
przebarwień
nowotworów skóry
przerostów gruczołów łojowych
teleangiektazji, krwawych wybroczyn
zaskórników posłonecznych
punktowych odbarwień

     Próby naprawiania skóry w takiej kondycji przynoszą rezultaty, ale trzeba liczyć się z tym, że na efekty terapii trzeba poczekać znacznie dłużej.

Jak zatem o siebie zadbać?

Bardzo ważne jest stosowanie kremów z filtrami.

Wyróżniamy filtry:

Fizyczne – odbijają promieniowanie ultrafioletowe (dwutlenek tytanu, tlenek cynku).
Chemiczne – pochłaniają energię niesioną przez promieniowanie słoneczne.

W kosmetykach nowej generacji stosowane są zazwyczaj filtry fizyczne oraz chemiczne, co daje skórze odpowiednią ochronę. Zainwestujmy więc w dobry preparat i nie dajmy się skusić zbyt niską ceną. Wybierzmy się do apteki lub profesjonalnego gabinetu. Pamiętajmy, że krem z filtrem 50+ nie daje 100% ochrony przeciwsłonecznej, bo stosując taki krem i tak się opalimy.

Oto kilka zasad ochrony skóry przed promieniowaniem:

wybierz odpowiedni krem ochronny zawierający filtry UVA i UVB, 50+

aplikuj go na skórę w odpowiedniej ilości (patrz rysunek!)

nakładaj przed wyjściem z domu ok. 20 min

nakładaj krem co ok. 2,5 h oraz po każdej kąpieli, spoceniu, wytarciu się

unikaj nasłoneczniania skóry pomiędzy 11.00- 15, przebywaj na słońcu maksymalnie 2 godziny dziennie

pamiętaj! jeżeli zażywasz leki, spytaj lekarza czy zawierają związki fotouczulające

ostrożnie z perfumami

zawsze noś kapelusz, czapkę

  Sposób w jaki dziś dbasz o swoją skórę wpłynie na jej wygląd za 10 lat! Warto więc świadomie i z rozwagą podchodzić do kąpieli słonecznych podczas naszych wakacji.

Ilustracja niżej przedstawia ilość preparatu z filtrem jaka powinna być stosowana.

Jak aplikować krem z filtrem?

Jak aplikować krem z filtrem?

Anna Małecka 

Piśmiennictwo:
Dermatologia. Ilustrowany podręcznik dla kosmetologów, Nowicka D., KosMed Wrocław, 2014

 

 

Przewodnik po KORFU, cz. 14 – Rajska Plaża w Paleokastritsy, czyli najpiękniejsza plaża Korfu… niedziela, 28 czerwca 2015

Opublikowany przez
27

 

Rajska Plaża, Korfu

 

    Najlepsze pomysły często rodzą się z przypadku. Tak było również i tym razem. Pod koniec ostatniego lata Tanasis, który organizuje nam rejsy po wybrzeżu Paleokastritsy powiedział, że jak będziemy mieć wolny dzień, to możemy wybrać się trochę dalej niż zazwyczaj pływają wszystkie inne motorówki. Kiedy zobaczyłam co takiego kryje się tuż za owym „trochę dalej”, do którego zazwyczaj  dopływamy wiedziałam, że dla tej jednej plaży, ukrytej za wysuniętym w głąb morza  półwyspem, trzeba zbudować program całej oddzielnej wycieczki. Tak właśnie powstał pomysł naszej drugiej trasy WIDOKI KORFU, której prowadzenie jest po prostu czystą przyjemnością. Rajska Plaża jest obecnie jej główną atrakcją. I za każdym razem, kiedy tam wpływamy, rozpiera mnie duma, że jesteśmy pierwszą zorganizowaną polską grupą, która wpływa tam regularnie.

 

 

 

    Za niewielkim półwyspem porośniętym miękką, wilgotną zielenią, roztacza się taki widok, że trzeba przecierać oczy. Monumentalne ściany skał, o najróżniejszej fakturze ramują dość wąską, ale ciągnącą się daleko plażę. Woda jest tam tak przejrzysta, że po powrocie dzieciaki chwalą się, że widziały fruwające na niebie łodzie. Wobec ogromu skał nasze motorówki zawsze wydają się być tam jeszcze mniejsze. W ostrym, letnim słońcu bielą się nasze niewielkie łodzie, ich daszki, siedzenia, zawsze śnieżnobiała koszulka Tanasisa i idealnie okrągłe kamienie rozsiane na całej plaży. W niektórych miejscach, gdzie plaża styka się z morzem kryją się niewielkie  jaskinie. Nad nimi potężne formacje skalne, które układają się w beżowo – czarne  podłużne pasy, przypominające wyglądem ciało zebry.

      Na Rajskiej Plaży, nie ma żadnej cywilizacji. A jedyną drogą, jak można się do niej dostać, jest tam wpłynąć. Plaża jest zupełnie odcięta od prądu, radia, tv, internetu. To jedno z takich miejsc, w których można zatrzymać się na chwilę. Popatrzyć na unoszące się niby w powietrzu łódki. Na radośnie migocące  promienie słońca, które pobłyskują na tafli morza. Wsłuchać się w odgłos wody, która uderza o kamienie, polerując ich owalną powierzchnię.

 

 

 

***

   Kiedy tylko dopływamy z daleka widzę, że już nas wygląda, a chwilę później podbiegnie. Tylko sześcioletni Paris i jego ojciec potrafią chodzić bez butów po tych rozżarzonych od słońca kamieniach.

   Już od czterech lat Paris i jego rodzice kolejne lato spędzą na Rajskiej Plaży. To właśnie do nich należą pomarańczowe parasolki i białe leżaki. Zrobią kawę, kanapkę, sprzedadzą piwo, butelkę wody. Na początku jak każdy, nie mogłam uwierzyć, że sami zdecydowali żeby spędzić tu całe pięć letnich miesięcy. Co prawda jest tu przepięknie, ale całe pięć miesięcy…

   -Nie, no… Raz na jakiś czas… Trzeba przecież pojechać do miasta… – zaczęła Georgija – Ale  już poprzedniego wieczora mam wtedy nerwy. Boże drogi! Jak tylko podjadę, już się zaczyna. Korki, trąbienie i oczywiście zawsze  problem z parkowaniem. Załatwiam co trzeba i wracam im szybciej na plażę. O matko… Chyba będę musiała jechać za kilka dni, bo kończą się koraliki…  Ale jak już zajadę do Kerkiry i będę mieć chwilę czasu, zrobię Dorota taki tylko dla ciebie.  Róż… Pomarańcz… Niebieski i trochę złota! Zobaczysz… będziesz wyglądać pięknie!

    Georgija sprzedaje również robioną przez siebie biżuterię. I niech Bóg będzie mi świadkiem, że wcale nie jest to reklama, ale naprawdę robi to pięknie! Kończę rozmowę z Georgiją, bo Paris ciągnie mnie w swoją stronę. Na niewielkim stoliczku równo poukładane obłe kamienie. Na każdym z nich namalowany większy lub mniejszy statek sunący po morzu. Wszystkie statki  i morze – w najróżniejszych kolorach świata. Georgija też sprzedaje pomalowane przez siebie kamienie. Ale Paris stwierdził, że tego lata chce zacząć zarabiać na siebie, więc zrobił Georgji konkurencję.

   -Pariii! Matko, jakie one piękne! Pari, a ile kosztuje jeden taki?

   -3  euro!

   -A czy dla mnie będzie jakaś zniżka?

   -Dla ciebie… Dwa! Ale ani centa mniej!

   -No dobra!

   Dobijamy interesu. Paris wniebowzięty. Wygląda jak mały Robinson, tylko rzecz jasna jeszcze bez brody. Wypłowiałe od słońca loki, opadają mu na oczy, takie radosne, żywe, dziecięce, co tylko planują, żeby spsocić coś jeszcze. Dwa euro dumnie ląduje w wielkim plastikowym pudełku. Chwilę później  Paris biegnie do taty:

   -Tato, nie ma jeszcze południa, a ja już sprzedałem cały jeden kamień! A co jak mi się skończą?! Będę musiał ich  malować więcej i więcej!

   Georgija jest przekonana, że żartowałam z tym zachwytem nad kamieniami Parisa. Ale mnie zawsze bardzo podobają się takie właśnie abstrakcje. Kolorowe, radosne,  z lekka naiwne,  trochę dziecięce. Z tym zachwytem, nie żartowałam więc ani trochę.

   Za chwilę odpływamy. Paris biega po plaży w wiadomym tylko sobie celu. Podbiega na chwilę żeby się jeszcze pożegnać:

   -Do następnego razu!!! – wołam.

   -Dorota… – pyta, spoglądając spod loków opadających na oczy:  -Ty też jesteś tu chyba szczęśliwa?

    -No… Jestem… Do następnego tygodnia, Pari!

 

 

 

 

 

z cyklu: JADĘ DO GRECJI NA WAKACJE – Dlaczego wakacje w Grecji wychodzą Wam na zdrowie? Czyli rzecz o witaminie D… środa, 17 czerwca 2015

Opublikowany przez
17

P1110467

     Mniej więcej w momencie, kiedy przekroczyłam trzydziestkę (czyli kilka miesięcy temu;) zaczęłam jakoś tak… dbać o swoje zdrowie. I tak przypadkiem ktoś doradził mi rewelacyjne filmiki na YouTube  Jerzego Zięby. Kto również interesuje się tematyką zdrowia, niech koniecznie je przesłucha!

    Dzisiejszy post przygotowałam w oparciu o książkę „Ukryte terapie. Czego ci lekarz nie powie” autorstwa Jerzego Zięby. Kiedy tylko zobaczyłam, że jest tam cały rozdział dotyczący słońca i witaminy D, od razu wiedziałam, że to idealny temat na wakacyjny post.

***

      Witamina D jest nam  niezbędna do życia.  Każda komórka ludzkiego ciała musi ją mieć do prawidłowego funkcjonowania. Witamina D ma ogromny wpływ na funkcjonowanie mięśni. Dzięki odpowiedniej jej ilości można leczyć choroby serca, demencje, depresje, bezsenność, łuszczycę. Jej odpowiednia dawka jest ogromnie ważna dla osób ze stwardnieniem rozsianym.  Witamina D jest strażnikiem prawidłowo przebiegającej ciąży, wpływa na zachowanie idealnej wagi, chroni nasze komórki przed powstaniem chorób przewlekłych oraz infekcjami. Zapobiega przy tym  krzywicy i  osteoporozie. Uff… Jest tego trochę… Ujmując w wielkim skrócie: witamina D jest substancją odpowiadającą za prawidłowe funkcjonowanie całego naszego organizmu.

    Lekarze biją na alarm, z powodu niedoboru witaminy D! Wielu mieszkańców Polski cierpi na jej brak. A brak tej witaminy przyczynia się między innymi do epidemii grypy w sezonie jesienno – zimowym. W Grecji takich epidemii raczej nie ma. Zbyt niska jej ilość zwiększa również  ryzyko powstawania nowotworów.    Natomiast wysokie stężenie witaminy D we krwi często powoduje cuda, bo nasz organizm jest w stanie sam wyprodukować swój własny antybiotyk.

    No dobrze… Ale skąd tę witaminę czerpać? Niestety, niewiele jej można zdobyć z jedzenia.  Najlepszym źródłem witaminy D jest… SŁOŃCE! To właśnie pochodzące z niego promienie UVB, wytwarzają witaminę D w naszej skórze.

    Tak często wmawia się nam, że przebywanie na słońcu jest dla nas niezdrowe. Prawda jest jednak taka, że jest wręcz odwrotnie, bo światło słoneczne dla prawidłowego funkcjonowania jest dla nas niezbędne.

    W tej najzdrowszej wersji promieniowanie słoneczne występuje w samo południe i wtedy właśnie najlepiej przebywać na powietrzu.

    No tak, ale jak pogodzić znany już pogląd, że opalanie nie jest zdrowe, z faktem że dla naszego zdrowia potrzebujemy słońca?

    Sedno w tym, że nie powinniśmy się opalać. Bo opalona skóra jest dla nas tak naprawdę alarmem, że słońca jest już stanowczo dość. Opalać się nie powinniśmy, ale za to NAŚWIETLAĆ – jak najbardziej. Przebywając w południe na słońcu od 10 do 15 minut dziennie powodujemy, że do naszego organizmu trafia potrzebna nam do zdrowia ilość witaminy D. Chodzi o promienie UVB, które są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu i to właśnie te promienie między innymi chronią nasz organizm przed nowotworami.

    Przebywanie w Grecji, gdzie światło jest bardzo mocne, jest więc dla człowieka szalenie zdrowe. I to właśnie będąc tutaj na wakacjach, można witaminy D nagromadzić sobie jak najwięcej.   Nawet dla samego zdrowia, warto więc przyjeżdżać do Grecji na letnie wakacje.

    A co z dostarczaniem witaminy D przez cały rok? Rozwiązaniem jest  korzystanie z solarium, to znaczy krótkie sesje trwające 3, 4 minuty. Albo zainwestowanie w specjalne lampy, które dostarczają nam promieni UVB,  tym samym produkując witaminę D. Albo co jakiś czas… krótki wypad po witaminę D prosto do Ellady!

    Ach! PS.  Po sesji naświetlania, jeśli to możliwe  nie należy myć skóry, ponieważ wytworzona w skórze witamina D, potrzebuje ok. 48 godzin do wchłonięcia.

 

 

Tekst napisany na podstawie:

UKRYTE TERAPIE „Czego ci lekarz nie powie”, Jerzy Zięba, część 1, Rzeszów 2015, ss. 135 – 161

 

Więcej na temat witaminy D i różnych innych ciekawych rzeczy związanych ze zdrowiem, dowiesz się tu:

 

„Grecja. Gorzkie pomarańcze” Dionisosa Sturisa. Dlaczego mimo, że ta książka jest świetna, to wcale mi się nie podoba?… środa, 10 czerwca 2015

Opublikowany przez
12

    Nie wiem czy kiedykolwiek na rynku polskim została wydana książka, która w tak przystępny i tak bardzo oddalony przewodnikowemu sposobowi pisania, opisuje Grecję. Żadnej innej takiej książki na temat Ellady, jeszcze nie czytałam.

    Dionisos Sturis jest dziennikarzem Radia TOK FM. Jest w połowie Polakiem, w połowie Grekiem. W okresie największych strajków relacjonował sytuacje w Grecji.

     „Gorzkie pomarańcze”, to książka którą konstruują  dwa główne wątki. Pierwszy to opis sytuacji Grecji w obliczu kryzysu. Natomiast drugi, to opowieść Dionisa o poszukiwaniu własnych korzeni i chęci ich zrozumienia. Oba wątki przeplatają się wzajemnie, tworząc całość.

     Książkę czyta się z ogromną przyjemnością, bo Sturis ma niesamowitą umiejętność obrazowego opisywania. To jedna z takich pozycji, która wciąga czytelnika w narracje, a później powoduje, że płynie się razem z nią. Opisy strajków, rozmowy z emigrantami, obrazowanie sytuacji Grecji podczas kryzysu. A jednocześnie bardzo osobista opowieść o okrutnym ojcu, losach stłamszonej przez niego matki i Greków, którzy  musieli uciekać z Grecji między innymi do Polski. Ta bardzo osobista historia rodziny Sturisa, jest jednocześnie przykładem jak wielka polityka wpływa, kształtuje życie jednostki. To taki mądry zabieg, który powoduje, że czytając o losach konkretnej osoby, człowiek dowiaduje się o wielkiej historii.

   Pod względem merytorycznym i językowym, książka jest rewelacyjna. Mimo tego, wcale mi się nie podoba. Czytając miałam więc zupełnie sprzeczne uczucia. Zarwałam przez nią kilka nocy, nie mogąc przestać czytać.  Ale z drugiej strony wywoływała we mnie oburzenie. Dlaczego?

    Gdzieś mniej więcej już po pięćdziesiątej  stronie zaczęłam odnosić wrażenie, że Sturis Grecji nie lubi. Chce ją poznać, zrozumieć i  oswoić. Podróżuje po niej, rozmawia z ludźmi i uczy się języka. Mimo tego nie potrafi jej nie tyle pokochać, co po prostu zwyczajnie polubić. Pisząc o drodze do Meteor, opisuje przydrożne śmieci. Smaku tsipouro nie znosi. Zachwyt nad Akropolem, jak sam przyznaje – jest udawany.  A Saloniki to według  niego jedno z okropniejszych miast Grecji. Tak wyliczać można jeszcze długo.

    Nie trzeba być psychologiem, żeby zrozumieć, że jeśli matka Sturisa z Grecji uciekła, a mąż Grek był zwyczajnym tyranem, to dla Dionisa  jego druga ojczyzna będzie się jawić jak zmora z dzieciństwa. Co prawda można ją zrozumieć, ale pokochać będzie bardzo trudno.

   Dokładnie w połowie książki, Sturis szczerze odpowiada na pytanie: „So, what do you love about Grece?  I czy  ja w  o g ó l e?”.[1]

   Sturis opisuje więc Grecje jak przez bardzo ciemne okulary. Kryzys. Rozmowy z emigrantami walczącymi o prawo stałego pobytu. Opowieści o tych, którzy zginęli przepływając rzekę Ewros.  Liczne przykłady korupcji. Wiecznie nierozwiązane problemy. To wszystko jest oczywiście prawdą i niczemu nie można zaprzeczyć. Ale to jest taka najciemniejsza strona Grecji, a wcale nie jej całość.

   Odmian pomarańczy jest  wiele. Bardziej, mniej słodkie. Takie, które nadają się bezpośrednio do jedzenia, albo takie, z których wyciska się soki. W wielu miastach Grecji, przy głównych ulicach, rośnie specyficzna odmiana pomarańczy. Ich owoce są niesamowicie gorzkie i nie nadają się do bezpośredniego jedzenia. Służą przede wszystkim ozdobie. Tytuł książki jest więc niezwykle trafny. „Grecja. Gorzkie pomarańcze”. Czyli właśnie te, które sadzi się w miastach jako dekoracje. Sturis opisał więc Grecję, tak jakby smakując tylko  jednej odmiany pomarańczy. Tej, która jest najbardziej gorzka. Mimo wielkiej wartości tej książki, ta pozycja nie pokazuje  obiektywnego obrazu całej Ellady.

 

Grecja. Gorzkie pomarańcze

Dionisos Sturis

Wab

Warszawa, 2013

 

 

[1] Grecja. Gorzkie pomarańcze, Dionisos Sturis, Wab, Wa-wa, 2013, s. 137

Co takiego dzieje się przy naszym stoliku w tawernie?… niedziela, 7 czerwca 2015

Opublikowany przez
12

     Ostatnie dwa tygodnie były nadzwyczaj intensywne, więc nie wiem zupełnie od czego zacząć. O ile łatwiej się jednak wraca, niż zaczyna zupełnie od początku. Pierwsze co zrobiliśmy po dopłynięciu na Korfu, to odwiedzenie kilku przyjaciół. Dużo wcześniej niż zakładaliśmy, ruszyliśmy w pierwsze trasy. Plus jeszcze kilka wizyt tu i tam, więc tak naprawdę dopiero teraz na dobre rozpakowuje walizkę, wkładam ubrania do szafy i organizuje moją przestrzeń. Podsumowując – wszystko idzie świetnie do przodu!

    Moim ulubionym momentem podczas tras, jest przerwa na obiad w tawernie. Rzecz naturalna, chyba nikogo w tym momencie nie zdziwię. Nie chodzi jednak o samą przerwę czy też nieziemsko pyszne jedzenie. To znaczy, to oczywiście też, ale…

    Mam swój ulubiony stoliczek, który znajduje się na samym środku, tuż przy wejściu. W najbardziej strategicznym miejscu. Siadam. Kelner przynosi kieliszek białego wina. A ja zapadam się w krzesło i patrzę co dzieje się wokoło mnie. Uwielbiam spoglądać na ludzi, którzy spacerują obok. Uśmiechnięci, wyluzowani, cieszą się, że są na wakacjach, a wszelkie problemy zostały w domu, zamkniętym na dwa zamki, z kluczem zostawionym u sąsiada. Siedzę, patrzę i tak samo mi się uśmiecha. Po kilku minutach, zawsze ktoś się dosiada.  A chwilę później tworzy się cała gromada. Nasz kierowca. Inni kierowcy.            Kelner, który jest zmęczony więc zrobił sobie przerwę. Kilku pilotów i przewodników. Albo chłopaki, którzy zajmują się motorówkami. Toczące się rozmowy są dużo lepsze niż niejeden film sensacyjny, albo dobra opera mydlana. Pozwolę sobie przytoczyć jedną z nich…

***

     -No nie powiesz mi Niko, że ty jesteś taki grzeczny! Co prawda na takiego wyglądasz, ale każdy ma coś za uszami… Lato, morze, wino, a wokoło ciebie same piękne Polki! – powiedział Iotis, który zajmuje się motorówkami i właśnie ma przerwę. Mówiąc to, puścił do mnie oko, na znak że chwila, moment, a dowiemy się czegoś więcej.

    -Nie! Nie! Mi nie w głowie takie rzeczy. Mam żonę i dziecko! Niee… Nieee…

  Chwila ciszy, bo kelner przyniósł właśnie jedzenie. Zapachniało smażoną rybą i pierwszorzędnym mięsem.

   -No dobra… Była taka jedna… Ale sama się do mnie przyczepiła! Wydzwaniała, pisała smsy, prosiła żeby się spotkać. Na całe szczęście nic się nie stało! Ja nie  z takich. Tylko… Jakby to powiedzieć… Nazwałem mojego psa jej imieniem! Viki! Mój pies nazywa się teraz Viki!

    Nawet Iotis został zupełnie zbity z tropu i nie wiedział, co ma na to powiedzieć. Napił się  piwa i uśmiechnął odsłaniając równy rząd białych jak śnieg, wielkich, zdrowych zębów:

     -Aaaaa! To jednak musiała ci zostać w głowie! I tu cię mamy przyjacielu!

     -No, trochę tak… Ale ja naprawdę nic nie zrobiłem! Ona sa-ma do mnie wydzwaniała!

     -Wiesz… To jest tak… To nie jest żaden problem jak pójdziesz z inną kobietą, dajmy na to… na piwo – mówi Iotis wskazując na szklankę, w której piwo mieni się złotawo. – To nie jest jeszcze żaden problem, w tym nie ma niczego złego! Problem pojawia się dopiero wtedy – tu znów porozumiewawcze mruknięcie okiem do mnie. – Jak to piwo… TO PIWO… Jak to piwo się tobie tak spodoba, że będziesz je chciał pić codziennie! Codziennie! Jak  się od niego uzależnisz i będziesz je chciał pić każdego jednego dnia. Rozumiemy się, nie? Ale dlaczego na Boga nazwałeś swojego psa jej imieniem…?

    -No wiesz… Na całe szczęście nic się nie stało. Tylko problem był w tym, że ta Viki wpadła mi jednak do głowy. A ja mam tak, że mówię czasem przez sen. I jak raz moja żona usłyszała, że śpiąc mówię „Viki” to myślałem, że następnego dnia się nie pozbieram. Jezu! Jednego dnia poszła połowa talerzy… Więc… Akurat tak się stało, że kupowałem w tym czasie psa. I co? I nazwałem go Viki! I teraz mogę mówić przez sen ile mi się podoba! Rano tłumaczę żonie,  że śniło mi się, że wołam do naszego psa. I problem rozwiązany!

Cykl wakacyjny – czas najwyższy zacząć! Jak dbać o siebie podczas sezonowej pracy w Grecji?… poniedziałek, 1 czerwca 2015

Opublikowany przez
9

     Jak co roku, na przełomie maja i czerwca, na całe lato znikają z Sałatki posty z cyklu „Zacznij lekko poniedziałek”, by ustąpić miejsca postom wakacyjnym, które również pojawiać się będą zawsze co dwa tygodnie i zawsze w poniedziałki.

    Dzisiaj pierwszy z nich! Ale trochę z innej strony… Tym razem z myślą o wszystkich tych, którzy do Grecji na wakacje nie jadą po to by odpocząć, ale po to by pracować.

    Kto w Elladzie przepracował choć jeden sezon, wie z czym to się je… Praca w sezonie letnim tylko z pozoru wydaje się lekka, łatwa i przyjemna. Rzeczywistość czasem jest zatrważająca. Bywa, że ludzie pracują nawet i do 12, 15 godzin, dzień w dzień, przez kilka miesięcy, bez nawet dnia przerwy. Na koniec września modlą się, żeby tylko skończyć, wrócić do domu i się zresetować. W tym miejscu zacytuję słowa mojego taty, który zawsze mi powtarzał:  „Zajechać się w robocie, to nie jest żadna sztuka. Pracować trzeba, wcale nie ciężko, a… mądrze!”

    Ja mam to ogromne szczęście, że sama jestem sobie szefem i nie mam nikogo nad głową. Mój czas i godziny pracy reguluję więc sama. Mimo tego, mniej więcej od czerwca do końca września, również pracuje prawie codziennie, bywa że i po 15 godzin.

    W ubiegłym sezonie taki rytm pracy był dla mnie szokiem. Do samego końca  miałam jednak  szczery uśmiech na twarzy, bo lubię to co robię, uwielbiam Korfu, a na dodatek wiem, że pracuje dla siebie. Ale w zachowaniu dobrej kondycji pomogło mi coś jeszcze. Kilka złotych zasad, które udało mi się wypracować gdzieś w okolicach środka sezonu.

    Tego lata, mój system postanowiłam jeszcze ulepszyć, żeby czuć się możliwie jak najlepiej.  Dlatego już od kilku dni nad moim biurkiem wisi kartka z 20 zasadami, które przestrzegam każdego jednego dnia.

    Moim celem jest nie tylko praca i rozwój naszej firmy. Na pierwszym miejscu stawiam zdrowie. Fizyczne jak i psychiczne. Bo kiedy w tym temacie jest ok, wszystko inne idzie dobrze! Oto i moje zasady.

CO ROBIĘ DLA SWOJEGO CIAŁA…

  1. Pierwsze i dla mnie absolutnie najważniejsze. Codziennie jem trzy pełne, zdrowe posiłki.
  2. Większość osób, które pracują w turystyce je w restauracjach i  tawernach. Świetny obiad podany na tacy jest przemiłym elementem codzienności. Ale ogromnie ważne jest by pamiętać również o zdrowych, sycących  śniadaniach i kolacjach.
  3. Mniej więcej do południa mam już zjedzony jakiś owoc. Obojętnie jaki, byle do południa! Jeśli nie owoc, to koniecznie jakaś zdrowa przekąska. Może być to garść orzechów, albo fajna kanapka.
  4. Cola, Fanta, Sprite… Nie! Nie! I raz jeszcze nie! Ze słodkich napojów gazowanych wyleczyłam się całkowicie. Zdaje się, że mija już rok odkąd ostatni raz napiłam się coli. Absolutnie mi jej nie brakuje.
  5. Miejsce napojów gazowanych, zajmuje u mnie czysta woda. Czasem wkładam do szklanki plaster cytryny, imbiru i kilka listków mięty. Takie smakowe połączenie na lato jest naprawdę fenomenalne!
  6. Nie wychodzę na zewnątrz bez filtra 50 spf, który znajduje się przede wszystkim na mojej twarzy i właściwie prawie na całym ciele. Zazwyczaj jest tak, że pod koniec września moja skóra jest bielsza niż skóra każdego turysty, który spędza na Korfu więcej niż pięć dni. Filtry słoneczne są dla mnie super ważne! Ale o tym – w jednym z kolejnych wakacyjnych postów.
  7. Podczas sezonu największy problem to czas. Czasu po prostu nie ma, a przez to śpi się znacznie mniej. Przynajmniej raz w tygodniu, wybieram jeden najbardziej luźny dzień. Zostawiam wtedy wszystko i idę spać o 23.
  8. Pamiętam o moim codziennym zestawie ćwiczeń! Co najmniej raz w tygodniu idę dodatkowo pobiegać, albo popływać.
  9. Stawiam na jak najlepsze buty. Dla mnie ideałem są kultowe już Birkenstocki. Nie ma po prostu lepszych butów na długie, całodzienne trasy.
  10. Zamieniłam torbę na ramieniu na plecak. Kręgosłup podziękował  mi za to od razu! Od teraz mam dwa ukochane plecaki. Jeden sportowy, a drugi bardziej elegancki. Nigdy się z nimi nie rozstaje!

CO ROBIĘ DLA SWOJEJ PSYCHIKI…

  1. Pamiętam, że zdrowie jest dla mnie najważniejsze. Zdrowie moje i innych. Jest to główna zasada, którą kieruję się w mojej pracy.
  2. Nad moim łóżkiem wisi „mapa marzeń”. Co to jest? To taka spora kartka, na której poprzyklejane są różne obrazki. Rzeczy, wydarzenia, uczucia, o których marzę i które osiągnę dzięki tej pracy. Kiedy  pojawia się cięższy moment, wystarczy jak tylko zerknę na to co jest na „mapie marzeń” i od razu robi się o niebo lepiej!
  3. Codziennie kontaktuje się z moją rodziną lub przyjaciółmi niezwiązanymi z pracą. To daje mi możliwość zdrowego zdystansowana się do tego, co dzieje się wokoło.
  4. Pamiętam o takich drobnych przyjemnościach, które robię dla siebie sama. Świetna kawa wypita ze spokojem. Przejrzenie jakiejś babskiej gazety, albo powolny, spacer zupełnie bez celu.
  5. Raz w tygodniu oglądam komedię. I już mam przygotowany cały zestaw pozytywnych  filmów na lato!
  6. Kiedy tylko pojawia się jakiś problem, pierwsze co robię to… głęboko oddycham. Dopiero po kilku głębokich wdechach przystępuję do akcji.
  7. Przed snem czytam. Moim ideałem jest pół godziny, ale czasami oczy same się zamykają. Ważne dla mnie by przed snem wyczyścić, uspokoić umysł właśnie dzięki czytaniu.
  8. Nie mówię nic złego na kolegów z pracy. Cokolwiek by się nie działo. Unikam rozmów, takich w których się kogoś obgaduje. To jest tak prosta zasada, a niesamowicie zmienia atmosferę pracy.
  9. Medytuję. Tak jest! Zatrzymuje się w biegu, choć na dwie, trzy minuty, by rozejrzeć się dookoła. Popatrzeć na morze. Wsłuchać w szum drzew. Powąchać coś co ładnie pachnie. I tak po prostu wyluzować.
  10. Doceniam to co mam. To ostatnie przyszło do mnie naturalnie, bo przecież z naszą firmą zaczynaliśmy zupełnie od zera. Ja po prostu niesamowicie się cieszę, że mogę mieszkać na Korfu. Że ludziom na wycieczkach tak się podoba. Że mogę pracować, zarabiać, iść do przodu, przebywając jednocześnie w fantastycznym zespole pracujących tu ludzi. Naprawdę,  każdego dnia jestem  wdzięczna za to wszystko co tu mam…