Rajska Plaża, Korfu
WIDOKI KORFU to jedna z naszych trzech głównych wycieczek. Jest to trasa, podczas której zobaczycie wszystkie najpiękniejsze pod względem widokowym miejsca na Korfu. Gwoździem programu tej wycieczki, jest najbardziej wydłużona wersja rejsu w Paleokastritsy oraz plażowanie na Rajskiej Plaży, która jest uznawana za najpiękniejszą plaże na całej Korfu. Dokładny plan tej trasy znajdziecie na naszej stronie:
https://salatkapogreckuwpodrozy.pl/pl/wycieczki-po-korfu/
Natomiast niżej filmik, gdzie zobaczycie jak dokładnie wyglądają miejsca, które zwiedzamy podczas tej wycieczki.
Korfu, wybrzeże Paleokastritsy
Była druga połowa września. Tego dnia byłam zmęczona, a na dodatek się podziębiłam. Dopłynęliśmy do Rajskiej Plaży (kliknij TU! by zobaczyć Rajską Plażę z lotu ptaka) i pomyślałam, że zostanę z Sotirisem w łódce, bo jeśli będę siedzieć na ziemi, to podziębię się jeszcze bardziej.
Turyści wyszli na plażę, a my odpłynęliśmy kilka metrów w morze. Sotiris zacumował łódź i rozwiesił biały daszek. Łódka kołysała się jednostajnym rytmem na falach, a słońce ogrzewało mi twarz. Ciepłe, wrześniowe słońce na Korfu. Matko, jak przyjemnie… Poczułam jak moje ciało staje się ciężkie, jakby ważyło tonę i że każda jego komórka odpoczywa i jak baterie ładuje się słońcem.
-A nie jest ci ciężko tak tu na Korfu samej…? – spytał Sotiris. Wyjął chleb i zaczął karmić nim rybki, które natychmiast podpłynęły do łódki. Nucił sobie coś pod nosem, w rytm piosenki, która właśnie leciała. Jak w większości greckich piosenek, było tam coś o miłości. Właściwie nie potrafię sobie przypomnieć, dlaczego zaczęliśmy tą rozmowę. Może trochę przez tą piosenkę.
-Pewnie, że ciężko! A co ty myślisz… Uśmiecham się, ale moja praca to nie jest zabawa. I czasem jest mi samej ciężko – odpowiedziałam.
-Hmmm… No tak… Potrafię cię zrozumieć…
-Najbardziej momentami brakuje mi takiego zwykłego ludzkiego dotyku, przytulenia, pogłaskania. Tak, tego brakuje mi najbardziej. Trochę to dziwne, nie?
-Dlaczego? Najnormalniejsze w świecie.
-No, chyba! Haha!
-Dobrze, że masz Janiego i że jest dla ciebie dobry. No miejmy nadzieję, że tak jest. Ale to… Wie tylko i wyłącznie on sam! – Sotiris skończył chleb, usiadł i wygodnie oparł nogi na drugiej ławeczce. – Bo ja jak byłem młody, to wcale nie byłem dla swojej żony dobry. Straszny dla niej byłem…
Wiem dokładnie co chciał mi powiedzieć, ale staromodne dobre maniery, nie pozwoliły mu ubrać myśli w dosadne słowa. Sotirisa lubię niesamowicie. Od pierwszego razu, kiedy wybraliśmy się jego łodzią na rejs. Jest już chyba starszy. Tak wnioskuję po zachowaniu, bynajmniej nie po wyglądzie. Skóra jego twarzy jest zawsze oliwkowo opalona, zdrowo naprężona, tak że właściwie nie ma na niej ani jednej większej zmarszczki. Błękitne oczy, białe jak śnieg włosy, bielące się wąsy i broda. Uwielbiam właśnie taki typ człowieka. Uśmiech jest jego naturalnym wyrazem twarzy. Nigdy nie widziałam go zdenerwowanego, albo żeby choć trochę uniósł głos. Zawsze mówi łagodnie i spokojnie. Nigdy i nigdzie się nie śpieszy.
-Kiedyś, kiedyś… Jeszcze 70tych, to tu w Paleokastritsy nie było tak rodzinnie i spokojnie. Co tutaj się wtedy działo! Co noc miałem inną! I to zawsze z innego kraju! Nawet sobie nie wyobrażasz, co tu było w 70tych!
Tak już mam. Że jak ktoś opowiada mi coś ważnego o sobie, to nigdy nie oceniam. Nawet głęboko w myślach. Lubię wtedy w człowieka się zasłuchać, by dowiedzieć się jeszcze więcej. O nim. O życiu. O świecie.
-Haha… No! Sotiris! Czasu nie marnowałeś! – parsknęłam perliczym śmiechem.
-No mówię ci, co to były za czasy… Ale teraz jestem już bardzo grzeczny. Wygrzeszyłem się za młodu i wygrzeczniałem na starość. Teraz to sobie tylko patrzę i podziwiam…
-A twoja żona? Musiałeś się chyba nieźle wygimnastykować, żeby się nie dowiedziała… Co?
-Ja myślę… Powiem ci, że jestem przekonany, że wiedziała o wszystkim. Przecież wy kobiety czujecie takie rzeczy. Nie? Wtedy były inne czasy. Ale do szału mnie doprowadzało, jak wracałem nad ranem, a ona się niczego nie dopytywała. Gdzie byłem? Z kim? I co robiłem? Do szewskiej pasji! Myślałem sobie: „czemu nie pyta… czy jej to nie obchodzi? nie jest o mnie zazdrosna… uuu… to niedobrze, zły znak! zły znak!”.
-Sotiris, ale jak to jest z wami, z facetami. To ty kochasz swoją żonę?
-A przyznam ci się szczerze, że nie wiem… Bo powiedz mi: co to jest miłość? Że jak nie możesz spać w nocy, ciągle o niej myślisz i w brzuchu czujesz motyle? To jest pasja, to wcale nie jest miłość… Więc czym w zasadzie ona jest?
-A to jak się poznaliście… Jak to się stało, że wzięliście ślub?
-Najpierw się spotkaliśmy, później przebywaliśmy razem dużo czasu. I tak przyszło mi pewnego dnia do głowy, że chciałbym mieć dom, spokój, dzieci… Że chcę się ustatkować. I że mógłbym tak z Irini… Ale nie było w tym romantyczności. Tak jak na tych filmach, żebym umierał z miłości. Tak nam było dobrze, więc tak postanowiliśmy. Ale to też przecież nie znaczy, że to nie jest miłość…
-Dziwne, słucham ciebie i nie potrafię wyczuć, czy ty ją kochasz, czy nie.
–A czy w życiu wszystko musi być takie jasne, jednoznaczne, czarne albo białe? Bo co to jest ta miłość…? Ja nie potrafię powiedzieć. Jak jej nie ma, jak wracam wieczorem z pracy, to się cały czas oglądam, gdzie jest moja Irini, no gdzie? Jak raz była w szpitalu, to tak się martwiłem… Nie mogłem spać… I tak dziwnie mi było, że nie śpię z Irini. Nie potrafię sobie wyobrazić, jakby jej przy mnie nie było… Ale czy to już jest miłość…? A może jedynie przywiązanie? Tyle pięknych wspólnych chwil… Mamy dwóch synów i takie duże wnuki… Ale czy to jest już miłość??? Nie wiem… I niech tak już zostanie…
*
Dziś jest Święto Zakochanych. Ale dzisiejszy tekst dedykuję Wszystkim tym, którzy nadal nie wiedzą, co to jest miłość, nadal jej szukają, cierpią z jej powodu i się w niej plączą. Tym, którzy nie potrafią powiedzieć, czy kochają. Bo… „Czy wszystko w życiu musi być takie jednoznaczne?” Powiedzcie sami… Chyba nie…
Rajska Plaża, wycieczka WIDOKI KORFU
Dopłynęliśmy z naszą grupą na Rajską Plażę. Była końcówka sezonu, a pogoda nie mogła być lepsza. Ciepłe wrześniowe słońce. Na niebie ani jednej chmury, a przy tym delikatny chłód początku jesieni, który powoduje, że jest tak przyjemnie.
Nasza grupa wysiadła na plażę (sprawdź program wycieczki WIDOKI KORFU). Ja się zagadałam, więc zostałam na łódce z Królikiem. Łódka zacumowana jak zawsze, kilka metrów od samego brzegu. Chyba z tej perspektywy Rajska Plaża wygląda najpiękniej. A sama łódka musiała wyglądać jakby unosiła się w powietrzu, czy też na wodzie? Tylko w raju dzieją się takie właśnie rzeczy…
Po chwili swoją łodzią dopłynął do nas Spiros. Wyrzucił kotwicę i grubą liną związał swoją łódź z naszą, żeby być jak najbliżej.
Spiro. Ten sam, który zawsze kradnie mi batony i kanapki. Nigdy nie ma chleba dla rybek w grotach, a jeśli już ma, to znaczy że komuś podwędził. Strzela do mnie z plastikowego pistoletu, który daje słowo – wygląda jak prawdziwy! Nie ma możliwości, żeby na przerwie obiadowej nie wyjadł mi z talerza sardynek, albo krewetek. Krzyczy na mnie jeśli spóźnię się 3 minuty. Często nawet turystom się dostaje, jak narzekają, albo proszą o coś nadprogramowego.
-Dorota, masz 20 euro? – pyta i grzebie w wiecznie ufajdanej czymś torbie.
-Mam! – odpowiedziałam mechanicznie, nie mając pojęcia w co ja się pakuje.
-No to daj!
-A po co ci? Dlaczego?
-Tyle kosztuje członkostwo w fanklubie Gwiazd Liapades, którego jestem przewodniczącym.
A… Teraz sobie o tym przypomniałam. Jak kiedyś dumnie Spiro mi opowiadał, że jest przewodniczącym klubu Gwiazd Liapades, czyli drużyny piłkarskiej sąsiedniej wioski tuż przy Paleokastritsy.
-Co! Ty chyba oszalałeś?! Przecież piłka nożna mnie w ogóle nie interesuje! Na głowę to ja jeszcze nie upadłam. Gwiazdy Liapades! Pha! 20 euro…?!?! Zwariowałeś!
-A jakie to ma znaczenie, czy ciebie to interesuje, czy nie! I żebyś miała świadomość, poprzedni sezon poszedł nam bardzo dobrze! Dasz mi 20 euro, wpiszę cię na listę i dostaniesz ode mnie kartę członkowską. I możesz przychodzić oglądać mecze. No, dawaj te 20 euro!
-Spiro, daj mi świety spokój! Jakie 20 euro? Nie mam!
-Przed chwilą mówiłaś, że masz!
-Ale ci nie dam… Już wolę sobie kupić dwa nowe błyszczyki! Daj mi święty spokój!
-Dajesz mi te 20 euro, czy nie!
-Nie!
Spiro myśli. Ślęczy nade mną z już przygotowaną listą uczestników i długopisem w dłoni, żeby tylko mnie tam dopisać…
-Ale zobacz! – i już prezentuje mi kartę członkostwa –Ta karta uprawnia cię do przychodzenia na nasze mecze. Ale jeszcze dodatkowo…! Masz 10% zniżki na jedzenie we Vrachosie.
Vrachos, to tawerna w Paleokastritsy, gdzie zawsze jemy obiady z naszymi wycieczkami.
-Spiro, ale ja jako pilot grupy jem tam za darmo!
Królik w tym momencie nie wytrzymuje i wybucha śmiechem. Spiro drapie się po głowie.
-Dobra, dobra mała… A powiedz ty mi, ile osób macie dziś na wycieczce? Pełny skład! Prawie trzydzieści! To ile jest dziś dla ciebie to 20 euro! Tyle, co jedno małe dziecko by dziś nie przyszło! I ty mi dziś odmawiasz… Nie wstyd ci? Tak cię rodzice wychowali? Co za skneruska…
Już nie wiem, co mam mu odpowiedzieć. Jak grochem o ścianę. Patrzę na Królika w nadziei o jakąś radę:
-Królik, wypowiedz się! Przecież to jest jakaś kompletna głupota!
Królik między młotem, a kowadłem. Bo ze Spirosem przyjaźnią się od kiedy nosili pieluchy, a mnie nie chce oszukiwać…
-No… Wiesz…
-Daj mi teraz te 20 euro i będziesz mieć spokój! Bo… Jak pod koniec sezonu będziesz mieć mniejszą grupę, to wtedy dopiero zaboli! Jak ja cię wtedy podliczę! A jak mi znów odmówisz, to na Rajską Plażę popłyniecie sobie żabką z tymi twoimi turystami!!! – kończy, prostuje plecy i już jest gotowy, żeby naprawdę wpisać mnie na tę cholerną listę.
-No… To jak ci tam jest na nazwisko???
Sama nie wierzę, że naprawdę to robię. Biorę plecak. Wyciągam portfel i znajduje 20 euro.
-Masz! I udław się! Daj mi święty spokój! Ka-miń-ska! Mam na nazwisko Kamińska! Zapisz sobie szybko na tę swoją durną listę!
-Super! Dzięki!!! Kochana jesteś!!! Ok, to twój numer członkostwa fanklubu Gwiazd Liapades, to 171! Albo nie… Nikosa przestawimy i wpiszę cię na jego miejsce. Masz 178. Daje ci numer obok Królika! To jak przyjdziesz na nasz mecz, będziesz siedzieć obok Królika i będzie ci raźniej. Gramy w co drugą niedzielę miesiąca, wieczorami. Karta jest na rok, więc po roku będziesz musiała sobie odnowić. Ale nie martw się! Przypomnę ci o odnowieniu!
Zapewne. Spiro nie zapomni. Kartę mam do teraz, bo w końcu ważna. A skoro jest ważna, to nie wyrzucę, bo trochę mi jednak szkoda. Idealnie pasuje jako zakładka do książek i obecnie takie ma przeznaczenie. Najdroższa zakładka do książek, jaką w życiu miałam… Czasami jak na nią spojrzę, to dostaję ataku śmiechu. Członkostwo w fanklubie Gwiazd Liapades. A kto wie… Może w którąś niedzielę wybiorę się na mecz. W końcu jestem oficjalnym fanem!
W Chomi (nazywanej również Rajską Plażą) Georgija, Spiros i Paris mieszkają latem jakieś dwa / niepełne trzymiesiące. Na dłużej nie pozwala pogoda. Ale przede wszystkim, we wrześniu Paris musi iść do szkoły. To już kilka lat temu Spiros zdecydował, że w Chomi będzie wynajmować parasole i leżaki. Na plaży latem, w środku dnia trudno o cień, więc zestaw leżak + parasolka, jest po prostu zbawieniem. Można od nich kupić również coś zimnego do picia, czy też przegryźć jakąś kanapkę. Na Rajskiej Plaży, w niewielkim sklepiku, który w zasadzie jest wielkim namiotem, Georgija sprzedaje ręcznie robioną biżuterię oraz malowane przez siebie kamienie. Uwielbia tworzyć wszystkie te śliczności. Jest zakochana w tym miejscu i tak naprawdę to właśnie Georgija zasiała w głowie Spirosa pomysł na mały letni biznes, który pomaga utrzymać się zimą. Pierwsze lato Paris spędził w Chomi nosząc jeszcze pieluchy. Obecnie jest on już właściwie znakiem rozpoznawalnym Rajskiej Plaży. Parisa jak i jego rodziców znacie dobrze, z naszej wycieczki Widoki Korfu [TU! sprawdzisz naszą ofertę]. Dla tych, którzy nie wiedzą o co chodzi – chciałam tylko naszkicować w wielkim skrócie. Ci ludzie są naprawdę niesamowici. Bardzo się zaprzyjaźniliśmy. Jak wyglądała dokładnie ich historia – o tym jeszcze w swoim czasie.
Skończyło się lato. Paris w bólach i mękach wrócił do szkoły. Druga klasa podstawówki, to przecież nie są już żarty! Mówiąc wprost: za szkołą nie przepada. I gdzieś po Wielkanocy, kiedy lato zbliża się wielkimi krokami, jego mama daje mu centymetr. Codziennie odcina jeden odcinek, by wiedzieć, że już niedługo znów zamieszka na Rajskiej Plaży. Będzie biegać boso po rozgrzanych kamieniach. Pływać w morzu. I godzinami gawędzić z naszymi sternikami.
Chwilę po sezonie Georgija stwierdziła, że dobrze byłoby jednak trochę zmienić otoczenie. Sprytnie zaplanowała, że połączy przyjemne z pożytecznym i wyskoczą z Korfu na kilka dni do Salonik. W Salonikach jest pewnien sklep. Mają w nim wszystko, absolutnie wszystko, co potrzebne jest do robienia ręcznej biżuterii. Pomyślała, że to co potrzebne kupi już teraz by przez całą zimę, ze wielkim spokojem i jeszcze większą przyjemnością robić swoją ręczną biżuterię. [Tak na marginesie… Biżuteria, którą robi Georgija, jest naprawdę rewelacyjna! Ja mam jej całą kolekcję. Jeśli chcecie ją zobaczyć, wejdźcie na Facebookowy profil Georgiji. Kliknij TU! Tam właściwie codziennie coś nowego. A wszystko to dostępne będzie latem na Rajskiej Plaży:D] Chciała odwiedzić przy okazji przyjaciółkę i z całą rodziną trochę w mieście się rozerwać. Przed przyjazdem do Salonik zatrzymali się na jeden dzień, by zobaczyć również Metsovo.
-Mamo!!! Ja tu już dłużej nie mogę… – jęknął przeciągle Paris po godzinie spaceru po miasteczku.
-A co się stało? O co ci znów chodzi???
-Przecież tu nie ma… morza!!! Jak to w ogóle jest możliwe? – powiedział Paris najzupełniej poważnie.
Ani Georgija, ani Spiros nie mieli pojęcia jak odpowiedzieć na to pytanie.
-Paris! Ale my tu przyjachaliśmy podziwiać góry! – na twarzy Parisa wymalował się taki wyraz, jakby było mu ciasno i przez to bardzo niewygodnie, ale powstrzymywał się, by nie marudzić.
Paris przemęczył się cały boży dzień ziewając na każdym kroku:
-Góry… Góry… Góry… Co za atrakcje… No i co my tu będziemy robić? Po co my tu przyjechaliśmy???
Na szczęście następnego ranka dotarli do Salonik. Pierwsze co bąknął Paris po przyjeździe do miasta:
-No w końcu się doprosiłem! Trochę tu szare, ale jednak – morze. Chociaż taki mały skraweczek! A ile jeszcze będą trwać te wasze „wakacje”??? Kiedy wracamy w końcu na Korfu???
Pamiętam, że kiedy byłam mała, moim wielkim marzeniem, było iść spać słysząc szum fal. Żeby mieszkać gdzieś blisko morza. Spełniło się i to na 200%. Dziś mieszkam, pracuje, podróżuje zawsze przy morzu. I też nie wyobrażam sobie nie widzieć morza przez dłuższy czas. Uwielbiam wszystko co jest z nim związane. Jego zapach. Szum fal. Sól na opalonym ciele, kiedy latem skończy się pływać. Ryby. Krewetki. Kalmary. Ośmiornice. Białe wino z widokiem na plażę. Wszystkie bibeloty z motywem ryby, kotwicy, fali. Ubrania w stylu marynarskim. Morze, to chyba może być też takie uzależnienie…
Wypływaliśmy właśnie z Rajskiej Plaży. Jak zwykle wsiadłam do łódki Królika, z lojalności do osoby, która przez cały sezon tak cudownie organizuje nam wszystkie rejsy, ale przede wszystkim z ogromnej sympatii. Królik, jak zwykle kiedy rozpędził już łódź, siadł spokojnie, zaczął gapić się w morze, myśląc o czymś wiadomym tylko sobie, gładząc się jednocześnie po brodzie. Po kilku chwilach milczenia sam zaczął:
-Kończę dziś wcześniej. Zabieram żonę, dzieci, siostrę i szwagra i wpływamy do Chomi (prawdziwa nazwa Rajskiej Plaży). Zrobimy sobie grilla, później będziemy pić wino i gadać głupoty, zaśniemy tam pod gołym niebem. Na ląd wrócimy rano. Jak chcesz to wpadnij, mogę cię odebrać około 17.00. Możesz do nas dołączyć.
-Brzmi bosko! Ale najwcześniej to o 20.00 dobiję do domu. Ale jak to??? To ty rano, nie muszisz być w porcie?
-No… Muszę, ale raz na jakiś czas… Pierdolę!
-Ej… A kto mnie uczył, że sierpień, to sierpień! I obijać to będziemy się zimą…
-No… Tak… Ale… Na tej plaży najfajniej jest w sierpniu. Kiedy mamy tam spędzić noc – w lutym???
-Jakbym dziś nie kończyła tak późno…
-Wiesz, praca jest ważna. Bardzo ważna. Przecież moja żona teraz nie pracuje, a ja mam dwoje małych dzieci. Ale z drugiej strony… Czas leci tak szybko. Patrz, ja już powoli, powoli siwieje. Trzeba naprawdę żyć. Żyć! Bo życie tak naprawdę jest bardzo krótkie…
Niech stereotypy mówią co chcą, ale ja po poprostu kocham pracować z Grekami.
Jeszcze przed samym początkiem sezonu, miałam mocne postanowienie, że mimo intensywnej pracy latem, uda mi się zachować standardową częstotliwość publikowania postów na blogu. Jesteśmy po pierwszych trzech tygodniach i pora spojrzeć prawdzie w oczy. Nie ma na to szans. Kto choć raz pracował w turystyce, doskonale wie, że sezon to jeden wielki wir. W pewnych momentach nie istnieje nic poza pracą. Ta trwa bowiem krótko i dlatego jest często do granic intensywna. Ale do rzeczy… Ujmując krótko. Wygląda na to, że w sezonie letnim posty pojawiać się będą nieco spontanicznie. Trochę jak im się podoba. Są takie momenty, w których życie wymyka się poza jakikolwiek plan.
W każdym razie… Kilka dni temu mieliśmy wycieczkę. Wypłynęliśmy głęboko w morze, by dotrzeć do Chomi, nazywanej również Rajską Plażą…
*
Dzień jak co dzień. Wszystko zgodnie ze scenariuszem. Weszliśmy z naszą grupą na łódkę, a ja usiadłam obok Spirosa, żeby dowiedzieć się co tam u niego, bo przecież nie widzieliśmy się całą zimę. W Paleokastritsy, wiele zmian. Na całej wyspie od długiego czasu słychać było o kłótniach między sternikami. Ten pracuje tylko z tym. Ten z tamtym. Ten wpływa do groty. A tamten nie. Jeden ma dwa dni wolnego, a inny pracuje ciągle przez dwa tygodnie. Jeden wielki chaos. Kłótnie co najmniej trzy razy w ciągu dnia. Zimą interweniowała policja turystyczna i ustaliła sternikom ściśle określone prawo. Od tego czasu w porcie jest taki porządek, że mucha nie siada. Sternicy zaopatrzyli się w zeszyt, w którym systemem kulfoniastych kropek zaznaczają, kto popłynął w rejs i dokładnie gdzie. Kto kiedy ma wolne. I kto danego dnia pracuje. Owy zeszyt stał się swoistą „biblią”, w którym wszystko jak należy jest zapisywane. Zeszyt jest już po wielu przejściach. Co chwile wylewa się na nim jakaś kawa. Wpada do wody. Zabija się nim muchę. Można też zdzielić nim kogoś po twarzy. Jednak najważniejsze – nowy system działa. A nawet sternicy sami stwierdzili, że tak pracuje się im lepiej.
Siedziałam obok Spirosa i z otwartą buzią słuchałam wszystkich tych nowości. Po chwili zeszliśmy na inne tematy.
-A ile Ty właściwie masz lat? – tak jakoś spytałam, wykorzystując fakt, że w Grecji bez ogródek można pytać o co się chce.
-A ile byś mi dała?
-Tak na oko… 35!
-Mam 42 lata! A jakbym jeszcze trochę nad sobą popracował to bym wyglądał jeszcze lepiej!
-To dlaczego tego nie zrobisz? – pytam.
-Aaaa… – Spiro macha ręką – Teraz nie mam czasu… Ja wiem? Może zimą?
-Spiro… A czy ty masz żonę?
-No, tak trochę… – odpowiada i się śmieje.
-Co znaczy: trochę?
-Nie wiesz?? Hahaha! – zaczyna, wpadając po chwili w zamyślenie. –Ja ci wszystko wyjaśnię. Bo to jest tak… Jak mężczyzna się żeni to przez pierwszy okres, nic dla niego nie istnieje. Jest tylko żona. Może nie istnieć świat. Jedno wielkie och! i ach! A później pojawia się pierwsze dziecko i zaczynają się schody, bo dla kobety jej facet przestaje być numerem jeden. I się zaczyna… Pieluchy, kaszki, szraszki… Jeden temat. Ile zjadło. I Ile jeszcze zje. Rozstępy i te sprawy. I właśnie wtedy, facet staje się troche ożeniony. Później pojawia się drugie dziecko i schody są jeszcze bardziej strome. Na pierwszym miejscu jest jedno dziecko, na drugiem drugie i dopiero na trzecim jest facet. Zaczyna się chodzenie w „podomnych” ciuchach. Stringi zastępują niby to wyszczuplające, beżowe gacie. I wtedy zaczyna się etap, kiedy facet jest już tylko „troszeczkę” ożeniony. Rozumiesz mnie?
-Ale… – zaczynam zdanie, ale w sumie nie wiem jak mam je dokończyć.
-Życie! Moja droga! Takie jest właśnie życie! Też bym chciał żeby wszystko było czarno – białe… Ale nie ma się co tu oszukiwać. Czy ci się to podoba, czy też nie…
Dobijamy do brzegu. Nie chcę wychodzić, bo wiem, że mogłabym dowiedzieć się jeszcze czegoś więcej. Ale na dziś koniec. Trzeba przyznać, że coś w tym jednak jest…
-Dorota, a jutro jaki mamy rejs? Ten krótszy czy wersja z Rajską Plażą? – siedzimy w przerwie na obiad w naszej tawernie i układamy plan na najbliższe dni. Nagle zrywa się Nikos – właściciel tawerny:
-Cyganichy jedne! Jeden z drugim! – choć wiem, że żartuje, to nie mam pojęcia jak zareagować. Saki ze Spirosem, którzy organizują nam rejsy, też nie wiedzą jaki mają przyjąć wyraz twarzy. Nikos wymachując rękami kontynuuje:
-Sprzedajecie Paleokastritsę! Po cholerę wymyślacie te durne nazwy?!?! To nie jest żadna Rajska Plaża! Cyganie jeden! Jak byłeś mały to, też mówiłeś, że płyniemy na jakąś tam Rajską Plażę? NIE!!! To zawsze była, jest i będzie CHOMI!!! Z dziada pradziada! A Paleokastritsa to jest PALEOKASTRITSA! A nie żadne tam zasrane „greckie Karaiby”! Pa-le-o-ka-stri-tsa! Cho-mi! Cyganichy jedne!
-Taaak? – odzywa się przekornie Spiros.
-Tak! Jeszcze raz mam ci powtórzyć?
-A właśnie, że nie! – Spiros znany jest z tego, że zazwyczaj wszystko jest na nie:
-A właśnie, że to jest Rajska Plaża! Który z turystów zapamięta ci nazwę Chomi? Słyszałeś kiedyś takie słowo „marketing”! Lepiej idź smażyć te swoje kalmary! Właśnie, że to jest Rajska Plaża! I jak mi będzie się podobać, to wszystkie plaże w Paleokastritsy nazwę Rajska Plaża Jeden, Rajska Plaża Dwa, Rajska Plaża Trzy, Cztery, Pięć i Sześć! I jak turysta będzie do mnie podchodzić, to będę się pytać, na którą Rajską Plażę cię zabrać? Jeden, Dwa, Trzy czy Cztery?
-Cygany jedne! Rozprzedacie nam całą Grecję!
-Niko, a zrobił byś nam coś jeść… – pytam, bo czuje że już burczy mi w brzuchu, a niedługo musimy uciekać.
-A na co macie ochotę? Na rybę trzeba trochę poczekać, ale spaghetti z owocami morza wyszło dziś pierwsza klasa!
I rzeczywiście wyszło. Zawsze wychodzi. Do tego kieliszek białego wina i ten widok. Pływanie przy Rajskiej Plaży czy też Chomi. Do pełni szczęścia więcej już nic nie trzeba.
Zastanawiałam się ostatnio, co koniecznie zrobiłabym na Korfu, będąc turystą który na wyspie przebywa jeden tydzień. Co prawda tydzień to mało, ale i wystarczająco dużo, by zrobić 10 najfajniejszych na Korfu rzeczy. Oto
moja 10! Bardzo subiektywnie i jeszcze bardziej szczerze.
1. Zgub się w labiryncie uliczek weneckiego miasta Korfu…
Miasto Korfu, to dla mnie absolutnie punkt nr jeden. Według mnie to najpiękniejsza stolica wysp Grecji. Uwielbiam w nim przebywać i zawsze mam problem, żeby zmusić się do powrotu. Jak najlepiej jest je zwiedzać? Tak po prostu, szwendając się i gubiąc w labiryncie jego uliczek.
2. Wykąp się w błękitnej wodzie przy Rajskiej Plaży…
Co prawda nazwa „Rajska Plaża” jest wymyślona na potrzeby turystów (jak to się stało – o tym jeszcze będzie), ale jest niezwykle trafna. To taki zupełnie odcięty od cywilizacji raj na ziemi. Tam jest po prostu jak w niebie. I na dodatek ta niebieska woda – pływając w niej można mieć wrażenie, że pływa się w błękitnej farbie.
3. Zjedz owoce morza lub ryby w tawernie Vrachos w Paleokastritsy…
To właśnie tam zatrzymujemy się podczas naszej wycieczki Widoki Korfu. Miejsca nie wybraliśmy przypadkowo. Ryby i owoce morza są tam obłędne! Najlepsze spaghetti (linguini) z owocami morza jakie kiedykolwiek jadłam. Plus najbardziej sympatyczni kelnerzy, jakich spotkałam. No i ten widok na wybrzeże Paleokastritsy!
4. Zachwyć się widokiem na Morze Jońskie z zamku Angelokastro…
Kiedy stoi się na zamku Angelokastro, człowiek przeciera oczy. Jeden, wielki błękit. Linia oddzielająca morze od nieba, delikatnie się tam ugina, stanowiąc jednocześnie dowód na to, że ziemia jest naprawdę okrągła. Oraz układające się we wstążeczki kręte drogi, które widać z góry. Według mnie to właśnie tam znajduje się najpiękniejszy widok na całej wyspie Korfu.
5. Zasmakuj kum-kwatu…
Kum – kwat, to rodzaj niewielkich, gorzkich w smaku owoców cytrusowych, które można spróbować tylko i wyłącznie na Korfu. Tego owocu nie znajdziecie w żadnym innym miejscu w Europie. Kum – kwaty nie nadają się do jedzenia bezpośrednio po zerwaniu, ale powstają z nich fenomenalne likiery i słodkości. Więcej na ten temat przeczytasz TU!
6. Zobacz jak ląduje samolot nad monastyrem Vlacherna…
Lotnisko w Korfu musi być jednym z najładniejszy w Europie. Wszystko przez to, że znajduje się tuż obok najważniejszego punktu widokowego wyspy – Kanoni. Nie można wyjechać z Korfu, zanim nie zobaczy się jak tuż nad monastyrem lądują samoloty.
autor: Ewa Serwicka, dalekoniedaleko.pl
Więcej na temat lotniska na Korfu przeczytasz TU!
7. Wypij freddo cappuccino przy plaży Logas, w kawiarence 7th Heaven…
Freddo cappuccino robią tam mistrzowsko, a kawiarenka znajduje się na jednym z piękniejszych miejsc na wyspie – tuż obok punktu widokowego Cape Drastis. Zawsze panuje tam jeden wielki błękit. Plus słynny balkonik wychodzący poza klif, z przeszkloną podłogą – prawdziwy test na lęk wysokości.
8. Spróbuj lokalnego piwa z Korfu…
Co prawda Grecja z piwa nie jest znana, ale Korfu to w tym temacie wyjątek. W miejscowości Arillas, na północnym zachodzie znajduje się lokalny browar piwa, gdzie robi się piwo niepasteryzowane. Co prawda nie należę do wielkich fanów piwa, ale w tym się absolutnie zakochałam.
9. Poznaj historię cesarzowej Sisi…
Achillion to jedna z najważniejszych budowli Korfu. Pałac cesarzowej Sisi, to miejsce niezwykle urokliwe. Prawdziwy rodzynek dla fanów historii lub biografii nadających się na wyciskający łzy z oczu film.
10. Przespaceruj się po jedwabnych piaskach na plaży Agios Georgios…
Jest to jedna z piękniejszych plaż południowej części wyspy. Ta ciągnąca się plaża pokryta jedwabistym piaskiem wydaje się nie mieć końca. Uwielbiam tam po prostu być i gapić się na zachodzące słońce.
Na wyspę Korfu możesz wybrać się z biurem podróży ITAKA. Ciekawe oferty wakacji znajdziesz tutaj: http://www.itaka.pl/nasze-kierunki/grecja/korfu.html
Jednodniowe wycieczki po Korfu w małych grupach – klikając w obrazek na dole, sprawdzisz naszą ofertę na lato!
Rajska Plaża, Korfu
Najlepsze pomysły często rodzą się z przypadku. Tak było również i tym razem. Pod koniec ostatniego lata Tanasis, który organizuje nam rejsy po wybrzeżu Paleokastritsy powiedział, że jak będziemy mieć wolny dzień, to możemy wybrać się trochę dalej niż zazwyczaj pływają wszystkie inne motorówki. Kiedy zobaczyłam co takiego kryje się tuż za owym „trochę dalej”, do którego zazwyczaj dopływamy wiedziałam, że dla tej jednej plaży, ukrytej za wysuniętym w głąb morza półwyspem, trzeba zbudować program całej oddzielnej wycieczki. Tak właśnie powstał pomysł naszej drugiej trasy WIDOKI KORFU, której prowadzenie jest po prostu czystą przyjemnością. Rajska Plaża jest obecnie jej główną atrakcją. I za każdym razem, kiedy tam wpływamy, rozpiera mnie duma, że jesteśmy pierwszą zorganizowaną polską grupą, która wpływa tam regularnie.
Za niewielkim półwyspem porośniętym miękką, wilgotną zielenią, roztacza się taki widok, że trzeba przecierać oczy. Monumentalne ściany skał, o najróżniejszej fakturze ramują dość wąską, ale ciągnącą się daleko plażę. Woda jest tam tak przejrzysta, że po powrocie dzieciaki chwalą się, że widziały fruwające na niebie łodzie. Wobec ogromu skał nasze motorówki zawsze wydają się być tam jeszcze mniejsze. W ostrym, letnim słońcu bielą się nasze niewielkie łodzie, ich daszki, siedzenia, zawsze śnieżnobiała koszulka Tanasisa i idealnie okrągłe kamienie rozsiane na całej plaży. W niektórych miejscach, gdzie plaża styka się z morzem kryją się niewielkie jaskinie. Nad nimi potężne formacje skalne, które układają się w beżowo – czarne podłużne pasy, przypominające wyglądem ciało zebry.
Na Rajskiej Plaży, nie ma żadnej cywilizacji. A jedyną drogą, jak można się do niej dostać, jest tam wpłynąć. Plaża jest zupełnie odcięta od prądu, radia, tv, internetu. To jedno z takich miejsc, w których można zatrzymać się na chwilę. Popatrzyć na unoszące się niby w powietrzu łódki. Na radośnie migocące promienie słońca, które pobłyskują na tafli morza. Wsłuchać się w odgłos wody, która uderza o kamienie, polerując ich owalną powierzchnię.
***
Kiedy tylko dopływamy z daleka widzę, że już nas wygląda, a chwilę później podbiegnie. Tylko sześcioletni Paris i jego ojciec potrafią chodzić bez butów po tych rozżarzonych od słońca kamieniach.
Już od czterech lat Paris i jego rodzice kolejne lato spędzą na Rajskiej Plaży. To właśnie do nich należą pomarańczowe parasolki i białe leżaki. Zrobią kawę, kanapkę, sprzedadzą piwo, butelkę wody. Na początku jak każdy, nie mogłam uwierzyć, że sami zdecydowali żeby spędzić tu całe pięć letnich miesięcy. Co prawda jest tu przepięknie, ale całe pięć miesięcy…
-Nie, no… Raz na jakiś czas… Trzeba przecież pojechać do miasta… – zaczęła Georgija – Ale już poprzedniego wieczora mam wtedy nerwy. Boże drogi! Jak tylko podjadę, już się zaczyna. Korki, trąbienie i oczywiście zawsze problem z parkowaniem. Załatwiam co trzeba i wracam im szybciej na plażę. O matko… Chyba będę musiała jechać za kilka dni, bo kończą się koraliki… Ale jak już zajadę do Kerkiry i będę mieć chwilę czasu, zrobię Dorota taki tylko dla ciebie. Róż… Pomarańcz… Niebieski i trochę złota! Zobaczysz… będziesz wyglądać pięknie!
Georgija sprzedaje również robioną przez siebie biżuterię. I niech Bóg będzie mi świadkiem, że wcale nie jest to reklama, ale naprawdę robi to pięknie! Kończę rozmowę z Georgiją, bo Paris ciągnie mnie w swoją stronę. Na niewielkim stoliczku równo poukładane obłe kamienie. Na każdym z nich namalowany większy lub mniejszy statek sunący po morzu. Wszystkie statki i morze – w najróżniejszych kolorach świata. Georgija też sprzedaje pomalowane przez siebie kamienie. Ale Paris stwierdził, że tego lata chce zacząć zarabiać na siebie, więc zrobił Georgji konkurencję.
-Pariii! Matko, jakie one piękne! Pari, a ile kosztuje jeden taki?
-3 euro!
-A czy dla mnie będzie jakaś zniżka?
-Dla ciebie… Dwa! Ale ani centa mniej!
-No dobra!
Dobijamy interesu. Paris wniebowzięty. Wygląda jak mały Robinson, tylko rzecz jasna jeszcze bez brody. Wypłowiałe od słońca loki, opadają mu na oczy, takie radosne, żywe, dziecięce, co tylko planują, żeby spsocić coś jeszcze. Dwa euro dumnie ląduje w wielkim plastikowym pudełku. Chwilę później Paris biegnie do taty:
-Tato, nie ma jeszcze południa, a ja już sprzedałem cały jeden kamień! A co jak mi się skończą?! Będę musiał ich malować więcej i więcej!
Georgija jest przekonana, że żartowałam z tym zachwytem nad kamieniami Parisa. Ale mnie zawsze bardzo podobają się takie właśnie abstrakcje. Kolorowe, radosne, z lekka naiwne, trochę dziecięce. Z tym zachwytem, nie żartowałam więc ani trochę.
Za chwilę odpływamy. Paris biega po plaży w wiadomym tylko sobie celu. Podbiega na chwilę żeby się jeszcze pożegnać:
-Do następnego razu!!! – wołam.
-Dorota… – pyta, spoglądając spod loków opadających na oczy: -Ty też jesteś tu chyba szczęśliwa?
-No… Jestem… Do następnego tygodnia, Pari!
