Na blogu W Matni Kobiecości, właśnie ukazał się wywiad ze mną. Możecie w nim przeczytać tym razem więcej o mnie. O tym jak to się stało, że życiowo jestem w tym właśnie miejscu? Jak odpowiedziałam sobie na pytanie, co chcę robić w życiu? I co takiego zrobiłam, że moja pasja jest obecnie moją pracą? Dziś, trochę z innej perspektywy, niż zazwyczaj jest na moim blogu. Miłego czytania:)
http://wmatnikobiecosci.blogspot.gr/2017/12/48-kocham-to-co-robie-saatka-po-grecku.html
Ostatnio dorobiłam się dwóch nowych koleżanek, z którymi kocham chodzić na kawę. Poznałyśmy się na zajęciach z aerobiku. I tak najczęściej już po, wyskakujemy na dwie chwilki do pobliskiej kawiarenki. Wtedy się zaczyna… Typowa babska paplanina, która dotyka wszystkich spraw tego świata.
Vasso jest tuż przed trzydziestką. Jest mężatką i ma dwóch malutkich chłopców. Z wykształcenia jest pielęgniarką, ale na tę chwilę jest w domu. Tęskni do swojej pracy, ale też lubi bycie panią domu. Uwielbia dbać o swoje rozkoszne maluchy, zajmować się domem, sprzątać, gotować. Maniakalnie robi też na drutach. Tak na marginesie, czapka którą teraz tak często możecie zobaczyć w opcji Your Story na moim Instagramie (link TU!), jest właśnie autorstwa Vasso. Jest jedną z tych kobiet, które kipią energią, mają zawsze sto pomysłów co zrobić na obiad i jak na zdrowy rozum rozwiązać życiowy problem.
*
-No i wiecie… – Vasso zapala papierosa, a po chwili pije łyk kawy – Teoretycznie nie jestem nigdzie zatrudniona. Ale z dwójką szkrabów, nie ma takiej chwili, że siedzę i czytam spokojnie gazetę. Wczoraj przychodzi z pracy Niko, rozsiada się na kanapie i mi tu zrzędzi jak to on jest zmęczony. Ale przepraszam! Chwileczkę… Wiem że jest mu ciężko, ale przecież po ośmiu godzinach pracy, jedyne czym się zajmuje to zmiana kanałów w telewizorze. Ma wszystko pod nos podstawione. Więc mu mówię: „Weź tak nie narzekaj, bez przesady!”. I wiecie co mi odpowiedział?!?! Mówi, że jak coś, to mi nie da mojej pensji! Myślałam, że z miejsca zejdę. Tak powiedział niby żartem, ale to wcale nie było zabawne. Wpieniłam się i mówię:
-Słuchaj no stary dziadzie! O której dziś był obiad? Jak w szwajcarskim zegarku – punkt trzecia. A smaczne było?
-Tak…
-I na dodatek… Zdro-we! Ale masz dziś ładnie uprasowaną koszulę? Kto to zrobił? Ty sam?
-Nie, no ty…
-To teraz spójrz na swoich dwóch synów. Najedzeni, czyści, grzeczni i zadowoleni! A myślisz, że wychowywanie ich jest proste? Teraz rozejrzyj się po swoim domu. Pokaż mi, gdzie tu widzisz bałagan? No, gdzie?
-Jak zawsze… Czysto jak w kościele…
-A czym pachnie??? Co jest teraz w piekarniku?
-Pieczesz kourabiedes… [nasz przepis na greckie ciastka – kourabiedes, jest TU!]
-Zjesz?
-No pewnie!
-I widzisz mój drogi, ta część tej twojej pensyjki, którą mi dajesz, jest zupełnie nie współmierna do mojej pracy. Jakbyśmy mieli być uczciwi, tak na sto procent, to należą mi się trzy całe twoje pensje! Co najmniej na takie pieniądze, wyceniam ci moją pracę! Dzień w dzień! I nigdy nie biorę zwolnienia od lekarza!
-Oj, nie przesadzaj… Przestań już…
-Nie podoba ci się??? To zaproponuje ci teraz fantastyczną wycieczkę. Punkt pierwszy. Idziesz szybko na górę. Wyciągasz walizkę i wkładasz do niej, co ci jest potrzebne. Punkt drugi! Wchodzisz do samochodu. I punkt trzeci – wracasz do mamusi!
-Vasso, przestań już! Przecież ja sobie tak tylko zażartowałem!
-A no tak… To był tylko taki sympatyczny żarcik! No wiem… Wiem… Tak, tak! Wiesz… Ja też sobie teraz tylko tak żartowałam… No już, rozchmurz się! No chyba nie bierzesz sobie tego teraz tak na serio!
*
-I wiecie co dziewczyny… – kończy Vasso – Od tej pory nigdy nie narzeka jaki to on jest zmeczony. Jak ręką odjął! Zaczął nawet pomagać przy zmywaniu i prasowaniu. Niby nic wielkiego, ale zawsze coś!
Sałatka po grecku
Ogórek jest po pierwsze najlepszym przyjacielem, a po drugie kuzynem Janiego. Było mi przykro, kiedy podczas ostatniej wizyty w domu Sałatki widać było, że w jego życiu dzieje się źle.
Nadal jeszcze czasem mnie to zaskakuje. Że w greckich rodzinach o problemach mówi się zupełnie zwyczajnie. O rzeczach, które leżą gdzieś na samym dnie duszy, których przecież niby człowiek powinien się wstydzić, ludzie potrafią tu opowiadać z równą łatwością, jakby tłumaczyli przepis na ciasto. W Grecji, wśród Greków naprawdę mało jest tematów tabu. Psychologowie ze zdobyciem pacjentów mogą mieć ciężko.
Podczas jednego z obiadów, na którym zebrała się spora liczba członków rodziny, Ogórek sam powiedział, że czuje się fatalnie. Ma trzydzieści parę lat. Od ponad dwóch jest bez pracy i bez perspektyw na znalezienie czegoś. Rozstał się z dziewczyną. W portfelu zrobiło się pusto. Zrezygnował z wynajmowanego mieszkania i wrócił do mamy. Dzień po dniu, tej energii żeby wstać rano, było coraz i coraz mniej. W końcu ta mała iskierka „chcę”, prawie przestała się tlić. Wystarczyło spojrzeć na Ogórka, żeby od razu wiedzieć, że jest naprawdę źle. Wydrążone brakiem snu, cienie pod oczami. Szara cera. Włosy, które dawno nie widziały fryzjerskich nożyczek. Ubranie, które wyglądało jakby na trzy minuty przed wyjściem, wyjął z kosza na pranie, to co pierwsze wpadło w ręce.
Bałam się, co będzie dziać się dalej.
*
Ślub Olivki i Pieprza [kto jeszcze nie czytał o ich ślubie – post o tym jest TU!], był również idealną okazją do spotkania się ze wszystkimi członkami rodziny. Czego można się było spodziewać, my z Janim siedzieliśmy przy Ogórku. Każdy w rodzinie wie, że Jani i Ogórek, to od dziecka takie papużki nierozłączki. Kiedy spotkaliśmy się jeszcze przed urzędem stanu cywilnego, prawie go nie poznałam. Wszystkie namacalne różnice, skupiały się jak w soczewce, w świecących się oczach.
Beżowe, lejące się spodnie. Świeża, błękitna koszula rozpięta przy szyi. Wypastowane na błysk buty, w których można było się przejrzeć. Modnie przycięte włosy i połyskujący na nich żel.
*
-No powiem cioci, że Ogórka to nie poznałam – zaczepiłam jego mamę – Cytrynę, bo po prostu nie mogłam się powstrzymać. [TU! i TUTAJ! znajdziecie przykładowe posty o mamie Ogórka, natomiast TUTAJ! koniecznie zobaczcie jak na każde Boże Narodzenie Cytryna fajnie dekoruje dom].
-Haha! – głośno się zaśmiała – Wiem, wiem. Ta praca dodała mu skrzydeł, a już było marnie. Właściwie przestał wychodzić ze swojego pokoju. Daj spokój… Całe dnie i noce przed komputerem. Nie wiedziałam, co ja mam robić…
Były już takie momenty, kiedy Ogórek prawie się załamał. Aż w końcu, ktoś powiedział mu, że w Lidlu obok, szukają kogoś do pracy. Lepsze to, niż nic i tak wysłał swoje CV. Co prawda pensja była malutka, warunki pracy bardzo słabe, ale tak jakoś się złożyło, że jak już napisał swoje CV, no to jak już było gotowe, to wysłał do kilku innych. A jak zaczął wysyłać, tak po drodze, sprawdził jeszcze kilka miejsc z ogłoszeniami o prace. Zupełnym, ale to zupełnym przypadkiem, Ogórek znalazł jedno ogłoszenie, które naprawdę bardzo mu się spodobało. Coś w rodzaju pracy marzeń. Na lotnisku, kilka kilometrów od domu, szukali kogoś, kto będzie się zajmować systemem rezerwacji biletów lotniczych. Do tego wpadało jeszcze kilka (przyznaję, zupełnie niezrozumiałych dla mnie) zadań typowych dla informatyków. Ogórek trochę automatycznie wysłał swoje CV i pewnie już o nim zapomniał.
Dzień, w którym dowiedział się, że nie nadaje się nawet na najniższe stanowisko w sieci marketów Lidl, musiał po prostu go dobić. Zamknął się w swoim pokoju i już w ogóle przestało mu się chcieć gadać. Ale dokładnie tego samego dnia, jakoś pod wieczór, zadzwonił jego telefon.
-Mamo!!! – łupnęły o ścianę drzwi od zadymionego, ciemnego pokoju, który od tygodnia nie zaznał światła dziennego –Musisz iść ze mną jutro na zakupy! Przecież ja nie mam w co się ubrać. Te stare ubrania, nadają się na śmieci.
I to był właśnie ten moment przełomowy. Ogórek dostał pracę na lotnisku i za kilka dni zaczynał szkolenie. Zmienił garderobę. Poszedł do fryzjera. Kupił sobie nawet notatnik i plastikowy kubek na kawę, żeby mieć go w samochodzie. I tak po ponad dwóch latach bezrobocia i pogrążania się w sobie, poszedł do pracy.
Praca, okazała się być rzeczywiście dla niego świetna. Pensja nie jest jeszcze zbyt wysoka, ale wszyscy z Ogórka są bardzo zadowoleni. Okazał się być bardzo pracowity, rzetelny i błyskotliwy. W nowej pracy poznał też kilku nowych kumpli i fajnego było coś jeszcze…
*
-No i w każdą środę mamy trzy samoloty z Polski i to jednocześnie. Osiem, albo nawet i dziewięć na dziesięć! – mówi do mnie, prawie sylabizując.
-Co? – odpowiadam pytaniem, bo zupełnie nie mam pojęcia o co mu chodzi.
-Mogę stwierdzić, że nawet dziewięć na dziesięć. Niech ci będzie! Dziewięć, na dziesięć dziewczyn z Polski są naprawdę piękne! Co wy takiego jecie? Najpiękniejsze kobiety w całej Europie! Wszyscy w pracy, najbardziej lubimy właśnie środy…
Pasticio to jedno z mięsnych dań obiadowych, które idealnie nadają się właśnie teraz, czyli na okres jesienno – zimowy! Jest to rodzaj zapiekanki, która składa się z trzech warstw: makaronu, mięsa mielonego wymieszanego z sosem pomidorowym oraz sosu beszamelowego. Już niewielka porcja daje poczucie sytości. Żeby zrobić pasticio trzeba poświęcić trochę czasu, ale za to można zrobić nieco więcej, dzięki czemu kolejnego dnia – gotowanie z głowy!
Jeśli próbowaliście mussakę, pasticio jest daniem dość podobnym. Jaka jest różnica? Zamiast warstwy ziemniaków i bakłażanu, mamy gruby makaron bardzo podobny do spaghetti. Nasz przepis na mussakę znajdziecie TUTAJ! Natomiast TUTAJ! możecie zobaczyć jak gotowaliśmy mussakę na żywo w „Pytaniu na Śniadanie”. Dziś zapraszamy na filmik z pasticio w roli głównej. Niżej znajdziecie wszystkie składniki!
https://www.youtube.com/watch?v=XV0FHW81vl4
SKŁADNIKI NA PASTICIO
250 gr makaronu (najlepiej nieco grubszego spaghetti)
500 gr mielonego mięsa wołowego lub wieprzowego
1 cebula
1 większy ząbek czosnku
2 pomidory
oliwa z oliwek
1 łyżka cukru
50 ml czerwonego wina
tymianek
cynamon
liście laurowe
sól i pieprz
SOS BESZAMELOWY
½ litra mleka
100 g masła
3 żółtka
50 – 70 gr mąki
gałka muszkatołowa
sół i pieprz
kostka bulionu warzywnego
100 g sera żółtego
Obok tego miejsca przejeżdżałam tysiąc razy. Tuż przy głównej drodze wiodącej z miasta Korfu do Paleokastritsy. I zawsze, kiedy mijałam tablicę z charakterystycznym osiołkiem, przypominałam sobie, żeby w końcu tam pojechać. Wiecie jak to działa… Często najpóźniej zaglądamy do tych najciekawszych miejsc, które mamy dosłownie pod nosem. Tego lata swoim autem Saab na Korfu przyjechali Weronika i Michał, organizując jednocześnie akcję wspierania schroniska. Lepszego momentu na odwiedzenie tego miejsca być już nie mogło. Ale zacznijmy od samego początku…
Tuż przed Paleokastritsą [więcej o samej Paleokastritsy przeczytasz TU!] jest niewielka wioska – Doukades. To właśnie obok niej, znajduje się działające prężnie na Korfu schronisko dla osłów. Wszystko zaczęło się w 2004 roku. Judy Quinn – Angielka, która przyjechała na wyspę by opiekować się bezpańskimi psami, zaopiekowała się osiołkiem o imieniu Hope. Hope była pierwsza. Po trzynastu latach, schronisko uratowało i opiekowało się ponad 500 osłami.
Sympatyczny osiołek jest jednym ze znaków rozpoznawalnych Ellady. Fajnie prezentuje się na kartkach pocztowych. Ujmuje serce, jako przytulna maskotka. Można kupić z nim koszulkę, torbę, albo zabawny breloczek. Bez zdjęcia z osłem, też trudno z Grecji wyjechać.
Jednak los tych zwierząt jest często straszny. Nie tylko na Korfu, ale i w całej Grecji, używa się ich do bardzo ciężkich prac w rolnictwie. Kiedy albo zachorują, albo się zestarzeją, czasem uznawane są za już nieprzydatne. Wtedy najlepiej się ich pozbyć. Można po prostu porzucić zostawiając na drodze, albo sprzedać do Włoch na mięso. Niezależnie od kraju, kultury, szerokości geograficznej. Tacy potrafią być ludzie. Okrutne, ale również i taki jest ten świat [TU! przeczytasz o zagrożonym gatunku żółwia Caretta caretta na Zakinthos].
Zaparkowałam samochód, wyszłam i czekałam na najgorsze. Że pewnie dobije mnie obraz schorowanych zwierząt i najpewniej, jak to ja, jeszcze się rozryczę. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co zastałam.
Schronisko znajduje się na dość rozległym terenie, wśród gajów oliwnych. Jest pięknie, spokojnie i tak zielono. Przeważająca większość osłów jest cały czas na wybiegu. Tylko te, które wymagają specjalnej opieki, są zamknięte. Osiołki są w naprawdę bardzo dobrym stanie, nakarmione, czyste. I najlepiej widać to po oczach… Że są w tym miejscu zwyczajnie szczęśliwe. Można wejść do środka i z nimi poprzebywać. Osły podchodzą do człowieka, popychają delikatnie, żeby je głaskać! Coś przesłodkiego!!! Wszędzie pałętają się też udomowione koty i psiaki. To jest naprawdę fantastyczne miejsce.
Weronika i Michał w tym roku zorganizowali akcję „Uparci jak Osioł”, wspierającą osły z Doukades. Przyjechali na Korfu swoim samochodem Saab, żeby przekazać zebrane pieniądze, pomóc i pobyć ze zwierzakami w schronisku. Wszystko o tej akcji przeczytasz TUTAJ! Mieliśmy okazję się spotkać i popłynąć razem na Rajską Plażę [koniecznie zobacz filmik MICHAŁA!].
“Ratujemy SAABinę”, czyli Weronika i Michał, a w środku ja;)
Jeśli lubicie zwierzęta i planujecie przylecieć na Korfu, to schronisko jest miejscem, które naprawdę warto odwiedzić. Szczególnie spodoba się dzieciakom! Jest otwarte dla zwiedzających każdego dnia od godziny 10 do 17 i zawsze jest też tam ktoś, kto Was po tym miejscu oprowadzi. Jeśli macie ochotę wesprzeć schronisko, możecie przelać jakąkolwiek kwotę. Możecie również wybrać sobie osła i wirtualnie go zaadoptować.
Strona schroniska jest tutaj:
Tu natomiast znajdziecie wszystkie informacje o tym, jak można wesprzeć to miejsce:
https://www.corfu-donkeys.com/how-can-you-help
Super, że są na tym świecie ludzie, którzy tak po prostu, zupełnie bezinteresownie robią coś dobrego, naprawiając ten świat. I inni, którzy w tym wiecznie pędzącym świecie, zwyczajnie wsiądą do samochodu, przejadą pół Europy, żeby pokazać ludziom gdzie dzieje się coś pięknego. Może właśnie to daje równowagę dla tych, którzy ten świat niszczą. Po wizycie w schronisku, wiem też jedno. Osły to jedne z najsympatyczniejszych stworzeń, jakie chodzą po tej planecie!
Za zdjęcia do tego postu dziękuję Weronice i Michałowi!
Tak się składa, że nasz sąsiad sam robi tsipouro [czytaj: cipuro]. Co to takiego jest? Obok ouzo (kliknij TU), jest to jeden z najpopularniejszych greckich alkoholi. Jest to jednocześnie odpowiednik naszego bimbru, który robi się z winogron. Wszystko na temat tsipouro, przeczytacie w TYM poście! Natomiast dziś zapraszamy na nasz filmik, gdzie możecie zobaczyć jak wygląda tradycyjna produkcja tego trunku. Miłego oglądania!
Rajska Plaża, wycieczka WIDOKI KORFU
Dopłynęliśmy z naszą grupą na Rajską Plażę. Była końcówka sezonu, a pogoda nie mogła być lepsza. Ciepłe wrześniowe słońce. Na niebie ani jednej chmury, a przy tym delikatny chłód początku jesieni, który powoduje, że jest tak przyjemnie.
Nasza grupa wysiadła na plażę (sprawdź program wycieczki WIDOKI KORFU). Ja się zagadałam, więc zostałam na łódce z Królikiem. Łódka zacumowana jak zawsze, kilka metrów od samego brzegu. Chyba z tej perspektywy Rajska Plaża wygląda najpiękniej. A sama łódka musiała wyglądać jakby unosiła się w powietrzu, czy też na wodzie? Tylko w raju dzieją się takie właśnie rzeczy…
Po chwili swoją łodzią dopłynął do nas Spiros. Wyrzucił kotwicę i grubą liną związał swoją łódź z naszą, żeby być jak najbliżej.
Spiro. Ten sam, który zawsze kradnie mi batony i kanapki. Nigdy nie ma chleba dla rybek w grotach, a jeśli już ma, to znaczy że komuś podwędził. Strzela do mnie z plastikowego pistoletu, który daje słowo – wygląda jak prawdziwy! Nie ma możliwości, żeby na przerwie obiadowej nie wyjadł mi z talerza sardynek, albo krewetek. Krzyczy na mnie jeśli spóźnię się 3 minuty. Często nawet turystom się dostaje, jak narzekają, albo proszą o coś nadprogramowego.
-Dorota, masz 20 euro? – pyta i grzebie w wiecznie ufajdanej czymś torbie.
-Mam! – odpowiedziałam mechanicznie, nie mając pojęcia w co ja się pakuje.
-No to daj!
-A po co ci? Dlaczego?
-Tyle kosztuje członkostwo w fanklubie Gwiazd Liapades, którego jestem przewodniczącym.
A… Teraz sobie o tym przypomniałam. Jak kiedyś dumnie Spiro mi opowiadał, że jest przewodniczącym klubu Gwiazd Liapades, czyli drużyny piłkarskiej sąsiedniej wioski tuż przy Paleokastritsy.
-Co! Ty chyba oszalałeś?! Przecież piłka nożna mnie w ogóle nie interesuje! Na głowę to ja jeszcze nie upadłam. Gwiazdy Liapades! Pha! 20 euro…?!?! Zwariowałeś!
-A jakie to ma znaczenie, czy ciebie to interesuje, czy nie! I żebyś miała świadomość, poprzedni sezon poszedł nam bardzo dobrze! Dasz mi 20 euro, wpiszę cię na listę i dostaniesz ode mnie kartę członkowską. I możesz przychodzić oglądać mecze. No, dawaj te 20 euro!
-Spiro, daj mi świety spokój! Jakie 20 euro? Nie mam!
-Przed chwilą mówiłaś, że masz!
-Ale ci nie dam… Już wolę sobie kupić dwa nowe błyszczyki! Daj mi święty spokój!
-Dajesz mi te 20 euro, czy nie!
-Nie!
Spiro myśli. Ślęczy nade mną z już przygotowaną listą uczestników i długopisem w dłoni, żeby tylko mnie tam dopisać…
-Ale zobacz! – i już prezentuje mi kartę członkostwa –Ta karta uprawnia cię do przychodzenia na nasze mecze. Ale jeszcze dodatkowo…! Masz 10% zniżki na jedzenie we Vrachosie.
Vrachos, to tawerna w Paleokastritsy, gdzie zawsze jemy obiady z naszymi wycieczkami.
-Spiro, ale ja jako pilot grupy jem tam za darmo!
Królik w tym momencie nie wytrzymuje i wybucha śmiechem. Spiro drapie się po głowie.
-Dobra, dobra mała… A powiedz ty mi, ile osób macie dziś na wycieczce? Pełny skład! Prawie trzydzieści! To ile jest dziś dla ciebie to 20 euro! Tyle, co jedno małe dziecko by dziś nie przyszło! I ty mi dziś odmawiasz… Nie wstyd ci? Tak cię rodzice wychowali? Co za skneruska…
Już nie wiem, co mam mu odpowiedzieć. Jak grochem o ścianę. Patrzę na Królika w nadziei o jakąś radę:
-Królik, wypowiedz się! Przecież to jest jakaś kompletna głupota!
Królik między młotem, a kowadłem. Bo ze Spirosem przyjaźnią się od kiedy nosili pieluchy, a mnie nie chce oszukiwać…
-No… Wiesz…
-Daj mi teraz te 20 euro i będziesz mieć spokój! Bo… Jak pod koniec sezonu będziesz mieć mniejszą grupę, to wtedy dopiero zaboli! Jak ja cię wtedy podliczę! A jak mi znów odmówisz, to na Rajską Plażę popłyniecie sobie żabką z tymi twoimi turystami!!! – kończy, prostuje plecy i już jest gotowy, żeby naprawdę wpisać mnie na tę cholerną listę.
-No… To jak ci tam jest na nazwisko???
Sama nie wierzę, że naprawdę to robię. Biorę plecak. Wyciągam portfel i znajduje 20 euro.
-Masz! I udław się! Daj mi święty spokój! Ka-miń-ska! Mam na nazwisko Kamińska! Zapisz sobie szybko na tę swoją durną listę!
-Super! Dzięki!!! Kochana jesteś!!! Ok, to twój numer członkostwa fanklubu Gwiazd Liapades, to 171! Albo nie… Nikosa przestawimy i wpiszę cię na jego miejsce. Masz 178. Daje ci numer obok Królika! To jak przyjdziesz na nasz mecz, będziesz siedzieć obok Królika i będzie ci raźniej. Gramy w co drugą niedzielę miesiąca, wieczorami. Karta jest na rok, więc po roku będziesz musiała sobie odnowić. Ale nie martw się! Przypomnę ci o odnowieniu!
Zapewne. Spiro nie zapomni. Kartę mam do teraz, bo w końcu ważna. A skoro jest ważna, to nie wyrzucę, bo trochę mi jednak szkoda. Idealnie pasuje jako zakładka do książek i obecnie takie ma przeznaczenie. Najdroższa zakładka do książek, jaką w życiu miałam… Czasami jak na nią spojrzę, to dostaję ataku śmiechu. Członkostwo w fanklubie Gwiazd Liapades. A kto wie… Może w którąś niedzielę wybiorę się na mecz. W końcu jestem oficjalnym fanem!
To był sam środek naszego sezonu na Korfu, więc zwyczajnie byłam padnięta. Ale przecież musiałam tam być! Dokładnie w środku sierpnia, tego lata, Olivka i Pieprz po kilku latach bycia razem, wzięli ślub. Na tę okazję, na kilka chwil zostawiłam dosłownie wszystko i z Korfu poleciałam do Aten.
Kiedy tylko wylądowałam w Atenach, poczułam się jak przeniesiona do innego świata. Gdzie nagle podziało się morze? Gdzie gaje oliwne…? Wszystko tak nagle stało się wielkie i betonowe. I… O mój Boże – tyle samochodów! Myślałam, że lada chwila, a na przejściu dla pieszych ktoś mnie rozjedzie. Przyjechałam prawie prosto z wycieczki, więc nie było mowy o jakimś większym szykowaniu. Myk! Z lotniska do hotelu, przebrać się w coś weselnego, zrobić szybki makijaż, włosy i… do Urzędu Stanu Cywilnego!
Pieprz jest zatwardziałym ateistą. I ani Olivka, ani nikt z rodziny, nie napierał na ślub kościelny. Tradycyjnego ślubu kościelnego, więc nie było. Śluby cywilne, to w Grecji zazwyczaj szybka formalność. Po zebraniu całej, licznej rodziny, weszliśmy do urzędu i po kwadransie Olivka z Pieprzem byli już małżeństwem. Niby nic, ale pierwszy raz widziałam Olivkę w stresie!
Na weselu było około 200 osób. Całość odbyła się w jednej z najmodniejszych współcześnie dzielnic Aten – Gazi (więcej o Atenach przeczytasz TU! TU! i TUTAJ!, a o samej dzielnicy Gazi przeczytasz TU!). Sala weselna urządzona była w starym lofcie, w którym najpewniej jeszcze kilkanaście lat temu mieściła się jakaś fabryka. Wnętrze wyglądało genialnie.
Wydaje się, że Olivka czasem buja w obłokach. Ale trzeba przyznać, że kiedy przyjdzie co do czego… Wesele zorganizowane było perfekcyjnie! Loft jako sala weselna, to był strzał w dziesiątkę. W wielkiej sali było jednocześnie miejsce do tańczenia i miejsce, gdzie znajdowały się stoliki. Na zewnątrz przestronny balkon z fenomenalną panoramą na Akropol i Ateny w nocnej odsłonie.
Jak wyglądała młoda para? Pewnie jesteście ciekawi! Olivka ubrana była w prostą, długą, białą spódnicę. Na górze miała dopasowaną bluzkę z koronki, a na głowie delikatny wianek. Rozpuszczone, pofalowane włosy i dyskretny makijaż. Pieprz w granatowym garniturze i czarnej muszce przy szyi. Oboje wyglądali świetnie, ale przede wszystkim, tak żeby czuć się ze sobą swobodnie.
Jak natomiast w Grecji ubierają się goście weselni? Grecy kochają zdecydowane kolory. Czerwień, turkus, fuksja, zieleń. Na greckich weselach zawsze jest więc bardzo kolorowo. Greczynki uwielbiają styl glamour, ale potrafią w nim znaleźć złoty środek. Zawsze stawiają przede wszystkim na kobiecość, którą podkreślają z klasą. Faceci, co uwielbiam w Grekach, zawsze z naturalnym luzem. Mężczyźni nawet na ślubach i weselach, zazwyczaj darują sobie krawaty i zapięte pod szyje koszule. Wystarczą eleganckie spodnie, porządne buty i prosta, dobrze skrojona koszula. Naturalnie lekko opalone twarze, idealnie pasują do zdecydowanych kolorów, których w Grecji faceci się nie boją.
To było drugie greckie wesele, na którym byłam. Relacje w wcześniejszego, dużo bardziej tradycyjnego, poprzedzonego kościelnym ślubem – możecie przeczytać TU! Wesele Olivki i Pieprza, było dużo bardziej nowoczesne.
Na samym początku wesela odbyła się sesja zdjęciowa, podczas której wszyscy goście częstowali się przekąskami i szampanem. Później rzecz jasna pierwszy taniec. Romantyczna piosenka, przygaszone światła, krojenie tortu, toasty i raz jeszcze szampan. Całym podkładem muzycznym dowodził DJ, który grał najróżniejsze rodzaje muzyki. Najpierw typowo grecka tradycyjna, później nowe greckie hity, a później typowe piosenki grywane na imprezach.
To, co ponownie zaciekawiło mnie na weselu w Grecji to fakt, że stoły wcale nie uginają się pod jedzeniem. Jedzenia było dokładnie tyle ile powinno być, bez wrażenia, że później sporą ilość trzeba będzie wyrzucać. Jedzeniem zajęła się firma cateringowa. Na stołach w formie bufetu, było wszystko co zazwyczaj jada się na imprezach w Grecji. Porcje najróżniejszych rodzajów mięs, „kulki” mięsne, typowe souvlaki (o tym co to jest souvlaki przeczytasz TU!). Zapiekane ziemniaki, sałatki ryżowe i makaronowe. Różne inne propozycje sałatek. I rzecz jasna słodkości.
Co prócz tego było na stole? Możecie być zaskoczeni, ale na stole nie było ani wódki, ani mocniejszych alkoholi. Na greckim weselu wystarczy dobre wino, szampan i lekkie drinki. Zazwyczaj ze świecą trzeba szukać kogoś, kto jest pijany.
Grecy są mistrzami tego, jak pięknie można się bawić. Kiedy tylko gra typowa grecka muzyka, wszyscy tańczą w kole trzymając się za dłonie i powtarzają wspólnie, dość proste kroki. Kiedy natomiast gra muzyka typowo imprezowa, każdy tańczy z każdym. Myślałam, że skonam ze śmiechu, kiedy patrzyłam jak Ogórek tańczył ze swoją mamą! Travolta przy Ogórku powinien się schować!
Co prawda my z Janim wróciliśmy trochę wcześniej, bo w pewnym momencie, moje zmęczenie wzięło górę. Choć wydaje mi się, że i tak godzina druga o której wyszliśmy, była całkiem dobrym wynikiem. Do której godziny trwało wesele…??? Zgadujecie?!?! Do ósmej rano…! Tak jest! O godzinie ósmej rano wyszli ostatni goście.
Co w Grecji daje się na weselach w prezencie? Podobnie jak w Polsce są to pieniądze. Rzecz praktyczna i bardzo rozsądna. Dzięki temu, wydatek na tak dużą imprezę zupełnie się zwraca.
Wesele było rewelacyjne i bawiliśmy się świetnie, bo była to też okazja do spotkania całej rodzinki. Prawdziwą furorę zrobiła moja teściowa Feta, która wyglądała dosłownie jak grecka bogini. Bardzo mocno powstrzymuje się przed opublikowaniem zdjęcia, ale w oczywistych powodów zrobić tego nie mogę.
Kilka dni po ślubie, Olivka z Pieprzem wyjechali w podróż poślubną, spędzając kilka dni w Barcelonie. Co dzieje się u nich teraz, czy są jakieś zmiany? Raczej nie, bo przecież jeśli mieszka się ze sobą kilka lat wcześniej, to w codzienności raczej nic zbytnio się nie zmienia.
Jeśliby zerknąć na tendencję tego, kiedy w Grecji młodzi biorą śluby, myślę że Olivka z Pieprzem idealnie wpisują się we współczesny grecki standard. Grecy obecnie biorą śluby około trzydziestego roku życia. Najpierw trzeba się lekko ustatkować, później nieco ze sobą pomieszkać, a dopiero później rozważa się ślub i mniej więcej gdzieś w okolicach trzydziestego roku życia, a często i później, młodzi decydują się na dzieci. Jak to w Grecji… Nigdzie nie ma potrzeby, żeby z czymś się śpieszyć…
To Teleftaio Simeioma (Ostatnia Wiadomość), reż. Pantelis Voulgaris, 2017
Nie miałam najmniejszej ochoty iść na ten film. Był pierwszy listopada. Nawet w Grecji zrobiło się nieco szarzej i znacznie zimniej. Na dodatek ta zmiana czasu… Tak nagle zaczęło się robić ciemno. Ostatnie na co miałam ochotę, to patrzeć na to jak hitlerowcy w szarym więzieniu znęcają się nad swoimi ofiarami. Ale tak jakoś się stało. Może tym razem to nie ja wybrałam film, a stało się odwrotnie?
W wielu greckich kinach jest tak, że po połowie filmu zapala się światło i jest kilkuminutowa przerwa. Daję słowo! Po godzinie patrzenia na wymyślne sposoby katowania przez nazistów swoich ofiar, miałam ochotę wyjść. I naprawdę mało brakowało, a tak bym zrobiła.
„Ostatnia wiadomość” (To Teleftaio Simeioma), film w reżyserii Pantelisa Voulgarisa, właśnie teraz jest grany w greckich kinach. Jest to prawdziwa opowieść o greckich więźniach trzymanych w obozie w Kiesariani, mieście w pobliżu Aten. Jest rok 1944. W obskurnym więzieniu hitlerowcy, jak maszyny do katowania, trzymają i znęcają się nad Grekami. Z całego tłumu postaci, wyłuskana jest historia Greka, który dobrze zna niemiecki, więc zostaje tłumaczem między Grekami, a Niemcami. I to właśnie postać Napoleona jest wątkiem przewodnim, który prowadzi całą tę opowieść.
Po pierwszej połowie filmu miałam wrażenie, że ta historia nie wiele mi mówi, niewiele wnosi. Jest nostalgicznym obrazem tego co działo się w Grecji podczas II wojny światowej. Tego, co działo się wtedy z ludźmi. Ale nic więcej.
Momentem kulminacyjnym filmu jest chwila, kiedy zostaje podana wiadomość, że 200 więźniów zostanie przetransportowana. Gdzie? Po co? Tego jeszcze nikt nie wie. Początkowa radość, chwilę później miesza się z niepewnością. A ta szybko zamienia się w tragedię, bo okazuje się, że 200 osób ma zginąć.
Jak reagują Grecy? W tym miejscu zaczyna się dla mnie ten film… Scena, która pokazuje noc przed rozstrzelaniem, dosłownie wcisnęła mnie w fotel i jeszcze na samą myśl, czuje ciarkę na ciele.
200 skazanych gromadzi się w wielkiej sali. Co robią? No właśnie… Co robią Grecy, wiedząc że następnego dnia będą martwi? Do sali wchodzi mężczyzna, który zaczyna grać na skrzypcach i śpiewać radosne, tradycyjne greckie pieśni. Ktoś zaczyna stukać łyżką o metalową miskę, a ktoś inny wystukuje rytm. Śpiewają i tańczą wszyscy, tworząc wspólny krąg. Ani w tym tańcu, ani w śpiewie, nie ma nawet namiastki tragedii. Panuje atmosfera, jak przed czymś bardzo wzniosłym i ważnym. Ale wcale nie strasznym, czy też bynajmniej tragicznym.
Jak wyjdziesz stąd… Zadedykuj mi jedną kąpiel w morzu…
Co dla Greków jest najważniejsze? O czym myślą przed śmiercią? O morzu. O czerwonym winie. O zachodzie słońca. O swoich przyjaciołach, miłościach i rodzinie… To za życia jest najważniejsze…
Śmierć nie jest przecież ani tragedią, bo wcale nie oznacza końca…
Christo… Musimy się jeszcze spotkać!!!
Tak krzyczy jedna z kobiet, do młodego mężczyzny, który razem z tłumem idzie na rozstrzelanie. Ona wcale się z nim nie żegna.
Śmierć, jest tu jak przejście do innego świata. To nie tragedia, a coś niezwykle ważnego. Dlatego wszyscy, którzy za kilka chwil mają zginąć, do tego się przygotowują. Nigdy wcześniej w żadnym filmie nie widziałam takich scen. Mężczyźni dokładnie się golą. Zakładają białe koszule i swoje najlepsze ubrania. Kiedy idą razem zesłani na śmierć, idą pewnym krokiem, wyprostowani, z wysoko uniesioną głową. Idą tak jakby mieli do załatwienia bardzo ważną sprawę. A dosłownie na kilka sekund przed tym jak kula trafi w ciało… Scena, która robi ten film. Jeden z Greków wyjmuje z kieszeni grzebień i powoli, skrupulatnie przeczesuje swoje włosy. Patrzy prosto przed siebie. Ze spokojem i pewnością, że nikt tak naprawdę nie może go zniszczyć. I jest gotowy. To co widać w oczach każdej z 200 osób, to miażdżąca wroga, niemożliwa do naruszenia duma.
Duma jest tu słowem kluczem. Dla tej niezwykle pięknej sceny. Dla całego filmu. I dla Greków. Słowo, które najlepiej opisuje Elladę. Siła, która bije z oczu wszystkich Greków.
Kwiat bawełny
Pamiętam, że kiedy pierwszy raz zobaczyłam kwiat bawełny, byłam szalenie zaskoczona. Że to tak wygląda bawełna w naturze i że jej kwiaty są tak piękne!
Kwiat bawełny, z którego robi się przędzę, a tę następnie zamienia między innymi w nasze ubrania, powstaje po otworzeniu się otoczki nasiennej, w której znajdują się włókna. Bawełniane kwiaty, które widzicie tu na zdjęciach, są tak naprawdę zaschniętymi włóknami nasion.
Właśnie teraz w Grecji jest idealny czas na zbieranie bawełny. Kiedy jedzie się obok bawełnianych pól, kwiaty trochę tak jak śnieg potrafią wirować na wietrze, zbierają się przy drodze, jakby ktoś zostawił przy poboczu kłębki waty.
Tak wyglądają kwiaty bawełny. I tak właśnie wygląda to, z czego później robimy nasze ubrania, tkaniny, watę, waciki, papier, filtry do kawy. Tak wyliczać można w nieskończoność…
