Możliwości naszego tegorocznego Sylwestra, podobnie jak nasze fundusze, które mogliśmy na niego przeznaczyć, były bardzo ograniczone. Opcja pierwsza: Sylwester u Ogórka z gronem przyjaciół. Opcja druga: Sylwester u nas (tzn. w domu sałatki) z dokładnie tym samym gronem, plus Ogórkiem oczywiście. Wybłagałam, wypłakałam, wypiszczałam – Sylwester odbył się u nas!

     Zdołałam dostosować się do greckiego luzu już na tyle, że postanowiłam iż sylwestrowe gotowanie ograniczymy do dwóch dość prostych sałatek i czegoś słodkiego, a o pomoc poprosimy wszystkich, którzy mają się pojawić, czyli około 10 – 15 osób. Mój idealny ograniczony plan kulinarny, podzielony dodatkowo na mnie i Janiego, pozwolił na to, żeby w spokoju  nadmuchać balony, rozwiesić serpentyny i przygotować stół.

-Co?! Wy chyba zwariowaliście! – wykrzyknęła Feta, na wieść o naszych planach. Staliśmy zupełnie zbici z tropu, bo jeszcze wczoraj sama dała nam błogosławieństwo na małe party w salonie.

-Dwie sałatki i ciasto? Wy chyba zupełnie straciliście rozum! Z mojego domu nikt nie ma prawa wyjść nie najedzonym!

      To, że ktoś w domu może być nie najedzony stanowi właściwie jedyny powód do stresu u każdej typowej greckiej pani domu. Nie jest to nawet przyczyna stresu, co  prawdziwa hańba w rozumieniu Greczynek. Tym samym Feta zakasała rękawy. Wysłała Pomidora po mięsne łowy i na pięć godzin zamknęła się w kuchni. Nie dała się odciągnąć od niczego, przetłumaczyć, że nie trzeba i w żadnym razie pomóc.

    Około ósmej, obok dwóch sałatek, jednego ciasta, stał: wielki pieczony kurczak, kotlety mielone[1], ziemniaki, ryż, dodatkowo sałatka z buraków i mus czekoladowy. Szczęśliwa, że uniknie zhańbienia Feta, odłożyła fartuch po czym założyła obcisłą małą czarną, pół metra przed kolano, czarne szpilki i tak pod ręką z Pomidorem zatrzasnęła za sobą drzwi. Tego wieczoru również i ona bawiła się wyborowo.

      Mądrzejsza o mój bożonarodzeniowy błąd, w kwestii zupełnie odwrotnego stroju, postanowiłam, że tym razem na pewno nie dam się zwieść! Nie pytałam już Janiego „w co mam się ubrać” i raczej już długo nie zapytam… Do ubrania przygotowałam dwa zestawy: elegancka sukienka i zestaw typu dres plus koszulka. Mądry Polak po szkodzie! Przydały się oba!J

     Goście mieli zejść się około 21. Cieszyłam się bardzo, że zdążyli przed północą, bo pierwszy dzwonek zadzwonił o 23. Sama z ciekawością zastanawiałam się co takiego będziemy robić z Ogórkiem i resztą przyjaciół, bo nikt nie chciał oglądać filmu, ani potańczyć. Pierwszy zjawił się najlepszy przyjaciel Ogórka i Ogórek we własnej osobie. Patrząc na ich zupełnie obojętne na wszystko miny, przez głowę przechodziły mi oczywiście najczarniejsze myśli. Pewnie spiją się w trupa, trzeba będzie ich transportować, a co najgorsza sprzątać na pewno  niemożliwy do wyobrażenia bałagan.

     Ogórek jak to zawsze on, spokojnie zapalił papierosa, pomilczał, pomyślał nad swoją egzystencją, a kiedy zjawili się już prawie wszyscy zaproponował grę: podzielimy się na dwie grupy i będziemy sobie pokazywać tytuły filmów. Ci co przegrają będą „idiotami”, a ci co wygrają – to będą „super goście”! 

      Powiedział to co prawda z całkiem poważną wręcz srogą miną, ale nawet kiedy podzieliliśmy się na grupy, ja nadal nie wierzyłam, że Ogórek lat już prawie 30, z twarzą recydywisty za raz będzie prezentował film, a jam mam zgadywać o co mu chodzi. http://salatkapogrecku.blogspot.com/2011/11/jak-zapalic-papierosa-krok-po-kroku.html

       W salonie szybko zorganizowano stoper, odmierzający całe 2 minuty, notesy i ołówki do zapisywania filmów. Ogórek wyszedł pierwszy. Kilkoma ruchami coś pokazał, powymachiwał rękami. Raz to potaknął głową, później zaprzeczył. Raz, dwa, trzy i odgadnięte! Po kilku kolejnych prezentacjach, już  uwierzyłam w to, że naprawdę gramy w pokazywanie i odgadywanie tytułów, ale nie mogłam się za to nadziwić, jakim talentem aktorskim wykazują się wszyscy bez najmniejszego wyjątku. Grecy do prawdy są obdarzeni niezwykłą barwnością w gestykulowaniu. Czasem, kiedy obserwuje rozmowy ludzi, na początku wydaje mi się, że rozmawiają językiem migowym. Ale prawdziwy język grecki jest nieodłączny z żywym, barwnym gestykulowaniem. Ja niestety mogłam jedynie opuścić szczękę i tylko pozazdrościć. Bo kiedy przyszła kolej na moją prezentację, poczułam że najpierw stałam się  cała czerwona,  a kiedy zaczęłam zastanawiać się jak pokazać film pt. „Mr. Nice”, właściwie czas minął. Na szczęście…

-Dorota, tracimy punkty! Wymyśl jakiś tytuł! Coś naprawdę ciężkiego! Dawaj!

-Dobra…- poczułam jak w moich żyłach krąży adrenalina. Serce zaczęło bić znacznie szybciej…Co za emocje! Szybka analiza i znalazłam…

-„O dwóch takich co ukradli Księżyc”!

       Chyba nikt prócz mnie nie zorientował się, że zaczęła dobiegać dwunasta, bo emocje naprawdę sięgały zenitu. Każdy przecież chciał tak bardzo zdobyć tytuł „super gościa”. I sama nie wiem, dlaczego – ale udzieliło się również i mnie. Przyznam – tak bardzo chciałam być tym „super gościem”! Kiedy dobiła już północ, ja po cichu wypowiadałam moje noworoczne życzenia, a moja drużyna niestety przegrała….Nie mam pojęcia jak, ale przeciwnicy pokazali „O dwóch takich co ukradli Księżyc”. Na Nowy Rok wiwatowaliśmy z piętnastominutowym opóźnieniem.

     Co za noc. Nikt nie przypomniał nawet, żeby otworzyć szampana. A ja do dziś nie mogę się nadziwić, jak niesamowicie potrafią bawić się Grecy przy coli bez cukru. Cała impreza skończyła się około piątej nad ranem. Po pokazywaniu filmów przyszła kolej na grę „Mafia”, pokera, którego stawką było całe 10 euro i monopol. Daję słowo – nie znoszę żadnej  z  tych gier, ale w tak emocjonującej wersji, naprawdę również i ja wczułam się w każdą z nich.

    Tymczasem uciekam pakować walizki. Jutro wcześnie rano, wyruszamy na zapowiadamy już kilka miesięcy wcześniej  chrzest synka przyjaciółki Olivki. Zobaczymy co słychać w Atenach i postaramy się dowiedzieć więcej co z pracą Janiego. Czekają mnie więc niestety krótkie wakacje od bloga, ale z pewnością też cała kopalnia inspiracji.

    Na koniec, nie mogę się powstrzymać, żeby się nie pochwalić! Serce bije mi szybciej ze szczęścia: mój pierwszy wydrukowany na papierze tekst jest właśnie dostępny w styczniowym magazynie o sztuce nowoczesnej.  Styczniowy Arteon  dostępny już  w każdym EMPiKuJ))))  Co za wiadomość – na sam Nowy Rok!

    

---

      Tegoroczne Boże Narodzenie było jedynym w moim życiu po pierwsze spędzonym daleko od rodziny, a po drugie w innym kraju. Fakt, że nie będę spędzać Świąt w gronie najbliższych nie napawał mnie radością i nie skłaniał do wczucia się w świąteczną atmosferę. Mogę jednak powiedzieć, że powzięte wcześniej kroki ( http://www.salatkapogrecku.blogspot.com/2011/12/jak-przezyc-boze-narodzenie-na.html   ) naprawdę uchroniły mnie przed gorszym samopoczuciem (a dodatkowo nigdy wcześniej nie dostałam tak wielu kartek świątecznych!), tak że siedząc przy choince było mi całkiem przyjemnie. Nie promieniałam może szczęściem, ale określenie „przyjemnie” doskonale opisywało  mój nastrój.

     Byłam za to niesamowicie ciekawa jak będą wyglądać Święta w Grecji. Tego samego ciekawa była moja rodzina jak i wszyscy przyjaciele. Grecja jest przecież krajem o przebogatej tradycji, kulturze, nie wspominając już  o kuchni. Z okazji Bożego Narodzenia można więc było spodziewać się super, hiper świątecznego nastroju,  który naprawdę poruszy całą duszę i serce, czegoś czego  nie da się zapomnieć oraz niezliczonych  drobnych zwyczajów, które jeszcze bardziej ubarwiają ten okres.

     Przeważnie jednak, kiedy spodziewamy się czegoś prawdziwie efektownego…Ujmując krótko, życie to prawdziwa komedia…

      Przez cały tydzień cała grecka sałatka mówiła mi stanowczo, że nie mam co marzyć o otworzeniu prezentów w wigilijną noc. Prezenty w Grecji otwiera się 1go stycznia i basta. Mają leżeć pod choinką, ładnie wyglądać  i torturować! No cóż, 1wszy stycznia jest pojutrze, a ja już od prawie tygodnia noszę piękne, zimowe rękawiczki od Olivki; prześliczny naszyjnik od Janiego założę już jutro; a naprawdę wymarzone perfumy od Fety  dawno zdążyły przesiąknąć  większość moich ubrań. Prezenty nie tylko nie odpakowaliśmy w Sylwestra –  nie doczekały nawet Wigilii. Wystarczyło jedno, krótkie „a niech tam!”, po którym nikt już nie słyszał moich wołań i narzekania: „przecież sami mówiliście…!”.

     24 grudnia rano, wyszyliśmy z Janim po ostatnie zakupy potrzebne do robienia pierogów i bigosu. Ja w nowych rękawiczkach, pachnąca od stóp do głowy… Powolny, senny  rytm ranka w niczym nie przypominał  chaosu i pędu w tym samym czasie, na polskich ulicach. Tylko spokojnie – w Wigilię wszystko czynne do 18.00, czyli cztery godziny dłużej niż zwykle. Żeby tylko nikt nie narzekał, że się stresuje; bo jak wiadomo stres to jedyna rzecz, na którą typowy Grek nie może sobie pozwolić.

       Kawiarnie i kawiarenki w centrum wypełnione były po brzegi, po dosłownie same brzegi, i żeby dostać miejsce przy stoliku trzeba było stać w kolejce. W sklepach długość kolejek standardowa, nie dłuższa ani nie krótsza niż w każdy inny powszedni dzień. Już po tym  co działo się w okolicach południa, można było łatwo wywnioskować, że Grecy Boże Narodzenie pojmują jako zwykłe świętowanie i nikt na pewno nie ma zamiaru stać z chochlą w kuchni, czy też trzepać dywany. Ja już to czułam, ale jeszcze sobie nie uświadamiałam.

      Kiedy  kończyłam wyrabianie ciasta na pierogi, Feta była w połowie swoich prac. A kiedy brałam się za lepienie dziesiątego pieroga, Feta zmywała już naczynia i nakrywała do  stołu.

-Biedne dziecko… – załamała nade mną ręce. – Czy może być coś bardziej skomplikowanego niż polska kuchnia? – spytała i jednocześnie przyłączyła się do lepienia. Dzięki Bogu – bo sama skończyłabym chyba rano.

     Punktualnie o godzinie ósmej pierogi oraz bigos wśród greckich dań były  już na stole. A ja w swojej najlepszej sukience, z misternie ułożonymi włosami i świątecznie pomalowanymi paznokciami czekałam na baczność na gości. Nie zdziwiło mnie, że pół godziny później nie było jeszcze nikogo. Grecką normą jest również to, że nikt nie zapukał nawet trzy kwadranse później. Przeczesałam włosy. Poprawiłam sukienkę, uświadamiając sobie, że niestety tylko ja wyglądam tak odświętnie, a nikt naprawdę nie ma zamiaru przebrać się z codziennych dresów.

     Kiedy  zobaczyłam, że wszyscy pozostali goście wyglądają zupełnie codziennie,  a większość jest naprawdę w dresach pocieszałam się, że zawsze lepiej wyglądać bardziej odświętnie niż być po tej drugiej stronie przesady  i zostać uznaną za ignorantkę.

      No cóż, wolałam skoncentrować się na pierogach, bo mimo iż kapusta kiszona tu nie istnieje, wyszły naprawdę znakomicie! Trzeba przyznać – pierogi powinny stać się naszą dumą narodową, bo naprawdę są niezastąpione. Z pewnością jednak każdego ciekawi co takiego niezwykłego  znajdowało się na typowo greckim stole? Hmmm…. Może  za ciekawe można uznać to, że królowały steki, mielone kotlety, frytki, ziemniaki i zwykłe sałatki z sosem jogurtowym, czyli zupełnie nic czego nie je się w zwyczajny dzień w Grecji. Jak dla mnie przyznam szczerze – było to nie lada rozczarowanie, bo spodziewałam się, czegoś … świątecznego. Nie było zupełnie niczego, co przyrządzane jest jedyne w Święta, nie wliczając  pierogów i bigosu oczywiścieJ 

     Trudno jest mi też przytoczyć jakiś ciekawy świąteczny zwyczaj, w typie śpiewania kolęd, dzielenia się opłatkiem czy Pasterki. Niczego tak nadzwyczajnego zupełnie nie było. A sama Wigilia całkowicie  odbiegała od polskiego pojmowania 24 grudnia i przypominała bardziej imieninowe przyjęcie. Po kolacji, czy też nawet w jej trakcie część gości poszła na imprezę do klubu, część rozeszła się do domów, a inni zajęli się sobą.  Jak więc wytłumaczyć komuś, że w ten dzień szczególnie tęskni mi się za rodziną?

      Pozostałe dni Świąt to typowy dla Greków to luz – blues i byczenie się na kanapie. Odwiedziliśmy kilku krewnych i świętowaliśmy imieniny szwagra Fety. Szkoda tylko, że nie wiedziałam, że to  imieniny są dla Greków tak bardzo istotne. Teraz już wiem i sobie zapamiętam. Pomyślałam, że dam sobie spokój z odświętnymi sukienkami i założę zwykłe dżinsy. Zdecydowanie … każda dziewczyna kilka razy w życiu musi poczuć się jak Brigide Jones. Tak się właśnie poczułam, kiedy drzwi otworzyła pani domu w seksi małej czarnej i sznurze wielkich pereł. Reszta biesiadników była nie mniej odświętna. Na pewno  – taka sytuacja  jest gorszą stroną  przesady!

      No cóż, z pewnością te kilka świątecznych dni należało do miłych, spędzonych z grecką sałatką i greckimi przyjaciółmi, z którymi trudno się nie uśmiechać. Jednak tym kilku dniom daleko było od świątecznej magii, którą wspominam z Polski.  Bardzo daleko. Nie mam pojęcia – być może jest tak, że z perspektywy odległości i czasu, idealizuje się i ubarwia swoje wspomnienia. Mimo wszystko, za rok, choćby nie wiem co – mimo, iż nie przepadam – docenię nawet karpia. Docenię wszystko trzy razy bardziej  i to z pewnością  wielka zasługa tych Świąt. Zupełnie nie miałam pojęcia, że te polskie są tak naprawdę  niezwykłe!

P.S.  Ciociu Józefo  i mamo – wielkie dzięki za paczkę z grzybami!!!

Tymczasem życzę wszystkim szampańskiej zabawy, a przede wszystkim wiele pięknego szczęścia w 2012! My już dmuchamy balonyJTrzeba godnie powitać Nowy Rok! Do napisania już w 2012! Ciekawe co przyniesie…

    

      Święta to chyba najtrudniejszy okres dla wszystkich tych, którzy w tym czasie są za granicą lub daleko poza domem i nie mogą tak naprawdę spotkać się z rodziną. Mimo tego, iż tak lubimy narzekać na swój kraj, pod koniec grudnia nic tak naprawdę nie jest w stanie zastąpić zapachu suszonych grzybów, smaku bigosu,  prawdziwej choinki, a przede wszystkim – spotkania z bliskimi. W czasie Świąt nasza polska – romantyczna dusza, ciągnie uparcie w stronę domu…

     Mimo świątecznej nostalgii, ja postanowiłam nie rozżalać  się nad losem, który kazał zostać mi teraz na obczyźnie, tylko zakasać do pracy rękawy i zrobić wszystko co mogę, żeby również i te Święta nie straciły na swojej magii. Metoda ignorowania nie poskutkowała… (http://salatkapogrecku.blogspot.com/2011/12/swiateczna-goraczka-na-dwa-miesiace.html) Poszłam więc po rozum do głowy i wymyśliłam kilka małych sposobów, które pomagają mi wciąż czuć się świątecznie.   Jeśli, ktoś jest w podobnej sytuacji, być może też się mu przyda. Zawsze warto się zabezpieczyć!

    Oto moje sposobyJ

KARTKI POCZTOWE – dotychczas czasem zdarzało mi się powysyłać kartki pocztowe na Święta, ale dopiero teraz zrobiłam to naprawdę na całego pisząc własne długie życzenia i wysyłając naprawdę dużą ich liczbę. Stary dobry zwyczaj, dziś już prawie na wymarciu – ma w  sobie coś naprawdę uroczego.

KUPIĆ PREZENTY – niby nic szczególnego, ale przy dość ograniczonych funduszach, trzeba było pogimnastykować trochę wyobraźnie. Dlatego kupować prezenty zaczęłam już miesiąc wcześniej, dzięki czemu miałam czas wyłowić coś osobliwego dla każdego. Najbardziej jestem jednak dumna z samodzielnego pakowania! Dodatkowo wyszło bardzo ekologicznie.

ZROBIĆ COŚ DLA INNYCH –  przez komercyjną otoczkę Świąt, często zapomina się, że to jest tak naprawdę najważniejszy ich punkt. Potrzebujących pomocy jest tyle, że właściwie nie wiadomo od czego zacząć. Ja, ponieważ uwielbiam zwierzęta, wpłacam co miesiąc małą sumę na schronisko. Niby mała kwota, ale przeliczyłam, że pozwala ona przeżyć przez miesiąc jednemu kotkowi. W moich comiesięcznych wydatkach – nic wielkiego, a jakiś kot chodzi najedzony. Z okazji Świąt podwoiłam kwotę! Nich i kociak świętuje z okrągłym  brzuszkiem  – kimkolwiek on jest!

COŚ GRECKIEGO – nie wiem jeszcze dokładnie jak wyglądają Święta w Grecji – dopiero się o tym przekonam. Trudno więc jest mi się dostosować i najstraszniejsze, że nie mam pojęcia w co się ubrać, żeby nie popełnić żadnej gafy (każda dziewczyna  wie jak obrazowo odpowiadają na te pytanie faceci…). Postanowiłam jednak trochę „wbić” się w greckie świętowanie. Przygotowałam sobie dziecięcą książkę z „Opowieścią wigilijną” w wersji greckiej i zamierzam odczytać całą! Nie idzie mi jednak najlepiej… Jak na razie przeczytanie jednej linijni trwa około minuty i ten czas nie chcę się skrócić – za nic! Nie dam jednak za wygraną i choćby walili głowami o ścianę, błagali o pomoc  – przeczytam całość! Dobrze, przyznam się … to mała zemsta za rozdawanie prezentów dopiero 1go stycznia…

NA CZARNĄ GODZINĘ – myślę, że być może nadejdzie taki moment, w którym zatęsknię nawet za karpiem przyniesionym w siatce foliowej, dogorywającym później w wannie. Być może zakręci mi się łezka. Albo do bólu zirytuje się na widok palmy ustrojonej lampkami, tak bardzo tęskniąc za choinką… Na taką najgorszą chwilę przygotowałam sobie – hit moich Świąt  – wielkie rogi z doczepionymi dzwonkamiJTrudno jest mi nawet wyobrazić sobie jak płaczę, mając na głowie coś takiego… Poza tym już przetestowałam – mają naprawdę magiczną moc! Kiedy je wkładam – wszyscy jak jeden mąż wesoło się do mnie uśmiechają! Jeden rożek trochę opada, ale to wcale nie szkodzi!

     

   Kończąc ten post, przygotowuje się psychicznie  do lepienia pierogów. Właśnie dziś przyszła paczka z suszonymi grzybami. Kocham Pocztę Polską! Są naprawdę zawsze na czas!

    Tymczasem więc, jeszcze na spokojnie, przed świątecznym zamieszaniem, wszystkim czytelnikom, ludziom którzy podpatrują blog, gdziekolwiek  i kimkolwiek jesteście, chciałam życzyć Pięknych, Magicznych, Złotych Świat! Myślę, że choć przez tych kilka wyjątkowych dni warto znów uwierzyć, że to Święty Mikołaj przynosi nam prezenty i że ten świat chociaż na te kilka dni może być  lepszy…

Ściskam wszystkich bardzo mocno!

P.S.

Jeśli ktoś z Was w te Święta również jest daleko od domu, przetestował wszystkie  te metody, a nadal jest mu smutno  – niech napisze  do mnie, nawet w ramach reklamacji! Zawsze jest lżej mieć świadomość, że ktoś inny jest w podobnej sytuacjiJ  dizzy70@wp.pl

    

     Kiedy już przygotowaliśmy kawę po grecku oraz faworki (patrz: dwa wcześniejsze wpisyJ ) zapraszam do czytania postu, który przygotowałyśmy razem z Olivką. Zapraszam szczególnie serdecznie, bo rady są naprawdę na  miarę złota. Sprawdzają się w stu procentach – Olivka wypróbowała każdą z nich na własnej skórze i to niejeden raz!

     Wiedziałam dokładnie co muszę zrobić, żeby zmotywować moją grecką przyjaciółkę do naprawdę szczerej rozmowy i czym mogę otworzyć jej malinowe usta. Kilka dni temu, wieczorową porą, zaprosiłam ją do jednej z lepszych cukierni w mieście na najbardziej czekoladowe ciasto świata.

-Wróciłam do rzeczywistości. Teraz mogę mówić. – powiedziała, kiedy po chwili wchłonęła całą porcję wielkiego ciasta. Naprawdę czekoladowego. I trwało to naprawdę tylko kilka minut.

     Kiedy Olivka  przełknęła ostatnie kęsy i na dobre wróciła  ze swojego czekoladowego świata, opracowałyśmy  mini poradnik, w którym zawarte jest wszystko co o facetach wie każda szanująca się Greczynka. Momentami z lekkim przymrużeniem oka, ale mimo wszystko  … w tych radach tak wiele jest prawdy…

Rada nr 2: raz w tygodniu urządź wielką awanturę, o byle co! Krzycz, płacz, walnij czymś o ścianę. To oczyszcza atmosferę, pozwala wyjść na zewnątrz wszelkim złym emocjom. Po takiej awanturze, atmosfera – dokładnie jak po burzy – jest oczyszczona!

Rada nr 3:  unikaj perfekcyjnego wyglądu i zasady „zawsze wyglądam świetnie”. Raz na jakiś czas nie maluj się, nie rób niczego z włosami, ubieraj się tylko w dresy. Po tym okresie, zrób z siebie  prawdziwą boginie. Dopiero przez taki kontrast, rezultat  będzie naprawdę spektakularny, a jedyne co facet będzie mógł powiedzieć, to jedno wielkie: łłłaaaałłłłłł……!!!

Rada nr 4: szanuj jego potrzeby. Facet co jakiś czas m u s i   porobić z kumplami coś głupiego. Pograć w grę video, pooglądać mecz, wyjść na piwo i sobie pobekać. Daj mu czas żeby się wyszalał. A kiedy do domu przyjdą koledzy pooglądać głupawy film, albo mecz – zamów im pizzę – nigdy ci tego nie zapomni.

Rada nr 5: zawsze jeśli coś od niego chcesz, cokolwiek to jest, zamień się z bezbronne dziecko, spuść głowę, a najlepiej się rozpłacz. Każdy przecież chce pomagać małym, bezbronnym sierotkom.  To odruch czysto ludzki!

Rada nr 7:  marudzenie nie działa! Jeśli coś od niego chcesz powiedz raz, głośno, konkretnie i wyraźnie! Faceci potrzebują krótkich, łatwych informacji. Ich system myślenia jest prosty.

Rada nr 8: jeśli chcesz żeby kupił ci coś konkretnego, nigdy nie popełniaj błędu „poczekam, aż się domyśli”. Powiedz mu to głośno raz, a potem aż … do skutku. Mów mu o tym każdej nocy, kiedy śpi – żeby weszło do podświadomości, a kiedy się obudzi powtórz jeszcze raz! Każda sukienka, każde buty czy torebka  – kupione!

Rada nr 9: jeśli facet mówi ci wprost, że nie wie czy chce z tobą być, waha się i ma obiekcje, nie jest to dobra wróżba na przyszłość. Nie warto tracić cennego czasu i kiedy on zacznie się wahać, ty już dawno machaj mu na pożegnanie!

Rada nr 10: żadną z tych opinii nie podzieli żaden facet. O dobrym związku każdy mężczyzna powiedziałby zupełnie coś innego. Tak naprawdę jednak, faceci nawet nie wiedzą, że właśnie takie dziewczyny wybierają. Rób tak, żeby nigdy mu się z tobą nie nudziło. W związku muszą być emocję i to ty musisz być ich źródłem!  Niech nigdy nie wie co dokładnie chodzi tobie po głowie, a przede wszystkim – że złapał cię na dobre! Faceci lubią takie gierki…

-To jest dokładnie to co chciałam powiedzieć! – podsumowała, kiedy jeszcze raz dla pewności przeczytałam wszystko co zapisałyśmy, zarzucając oczywiście swoimi lśniącymi, kruczoczarnymi włosami.

---

       Nie ma co ukrywać: kiedy jest się za granicą, z dala od swojego domu Święta Bożego Narodzenia, to nienajlepszy okres w roku. Chyba każdy, kto spędza je na jakiejkolwiek  emigracji – odczuwa to samo… Pierniki tracą swój smak. Światełka na choince nie mienią się tak czarująco. Święty Mikołaj zaczyna irytować. A żeby nie widzieć wystaw sklepowych – najchętniej nie wychodziłoby się z domu. Nie ma to jednak sensu, bowiem przy pierwszym włączeniu radia czy telewizora jedyne co słychać, to świąteczne hity.

      Z różnych mniej lub też bardziej zależnych ode mnie powodów, Boże Narodzenie spędzę w Grecji. Co zrozumiałe – wcale nie skaczę z radości. W tym roku będę musiała obyć się bez pierogów z kapustą i grzybami, śniegu i zapachu sosen, które w Grecji są unikatem. Nic wesołego. Załamałam się już zupełnie, kiedy dowiedziałam się że tutaj, prezenty dostaje się nie w Wigilię, której prawie z resztą  nie ma, ale 1go stycznia. Ten ostatni fakt, dobiłby chyba każdego, już ostatecznie.

     Nie ukrywając przed samą sobą podłamania, opracowałam  pewną strategię – udam po prostu, że Świąt w tym roku nie ma! Będzie to trudne zważywszy na ilość bodźców zewnętrznych, ale na pewno łatwiejsze niż branie w nich udziału…

     Czasami jest jednak tak, że im bardziej przy czymś się upieramy, tym bardziej życie ciągnie nas w zupełnie innym kierunku…

     Powszechne już  w Polsce stało się narzekanie, że przygotowania do Świąt rozpoczynają się stanowczo za wcześnie. Istnieje coś takiego jak granica 1go listopada. Dopiero po Święcie Zmarłych  w sklepowych witrynach zaczyna dominować czerwień z zielenią oraz złote dodatki. W Grecji jednak Święta Zmarłych nie ma. Nie ma więc takiej umownej granicy. Dlatego całe przygotowywania zaczynają  się dużo… dużo… wcześniej! Ho! Ho! Ho!

    Już pod koniec października, kiedy jesienne liście nie zdążyły nie tyle spaść, co pożółknąć, Feta kazała wynieść z garażu kilka wielkich pudeł ze sztuczną choinką na czele, wszelakimi ozdobami i wszystkim co ze Świętami się kojarzy…

    Zgodnie z obraną strategią – udawałam, że tego nie widzę!

    Pudła postały kilka dni. A w międzyczasie Feta opracowywała  co? jak? i gdzie? ma znaleźć się w tym roku. Około 1 listopada w salonie, w centralnym miejscu przy oknie znalazła się gigantyczna choinka.

     Na ten widok – przełknęłam ślinę… Choinki nie dało się przeoczyć!

     Ustrajanie wielkiej, plastikowej imitacji trwało 3 dni! Przebierana była trzy razy. Ja za każdym razem broniłam się rękami i nogami żeby nie brać udziału w strojeniu, bo dla mnie tych Świąt nie ma, a  plastikowych choinek nie uznaję!

-Jaka ona piękna! – za każdym razem wzdychała Feta, będąc naprawdę w innym wymiarze, czy też może na innej planecie, o nazwie „Wesołe Święta”.

-Proszę cię … daj mi święty spokój! Rób swoje – tylko daj mi święty spokój. – za każdym razem odpowiadał mąż Fety –  Pomidor, który zazwyczaj jednego czego  od swojej żony chce to – święty spokój. Nie jest to nigdy możliwe.

     Kiedy większość Polaków świętowała 11 listopada, Feta zdążył przywiesić wszystkie światełka.  Prócz choinki, wiszą one właściwie   – wszędzie!

     W akcie rozpaczy i desperacji, ale przede wszystkim w trosce o moje oczy, myślałam całkiem poważnie żeby zacząć chodzić po domu w słonecznych okularach. Światełka migają, gasną i zaświecają się – każde w swoim dyskotekowym rytmie.

      Kiedy z początkiem grudnia byłam święcie przekonana, że to już koniec przystrajania domu, Feta planowała … co by tu jeszcze!

-Święta to święta! A przy wszechobecnym kryzysie trzeba jakoś się pocieszyć i nikomu nie zaszkodzi kilka sympatycznych akcentów! Jak ja uwielbiam Boże Narodzenie! – wykrzyknęła, jednocześnie wychodząc na zakupy – świąteczne, jak już wszyscy się zapewne domyślają.

       Naprawdę nie mam ochoty na Boże Narodzenie – myślałam siedząc w swoim pokoju. Tym bardziej – rozdawanie prezentów w Nowy Rok i brak Wigilii, to naprawdę duża przesada! Kiedy tak mocno próbowałam skoncentrować się na konkretnej pracy – zapamiętując nowe,  greckie słówka i rozpaczając ze zgryzoty jednocześnie,  z salonu zaczął dochodzić dźwięk brzęczącej  pozytywki typu made in China, wykrzykującej grecką kolędę. Im mocniej próbowałam się skoncentrować, tym głośniejsza była pozytywka. Zacięłam się w sobie i uczyłam się dalej, mając nadzieję, że nic mnie nie ruszy. Kolęda odśpiewana została raz, drugi, a potem trzeci i czwarty przy akompaniamencie głośnych śmiechów. Co za radość…  – pomyślałam rzucając słownik w kąt. Poddaje się! Biała flaga!

     Co dwie głowy to nie jedna  – Feta właśnie wróciła z zakupów ze swoją siostrą – Cytryną, która  nigdy nie ukrywa – jest od zakupów uzależniona. Na stole, pod stołem i obok niego były zastępy Św. Mikołajów, cała armia, w najróżniejszych postaciach: jako solniczka, cukiernica, kubki i talerzyki, serwetnik oraz komplet dwudziestu opakowań serwetek (tak na wszelki wypadek), stojących, leżących i siedzących figurek, papieru toaletowego ze świątecznym motywem, ciastek i lizaków. Na środku stołu – gwiazda wieczoru – gigantyczny Święty Mikołaj wykrzykujący swoją kolędę, raz jeden drugi, i … 

      ….wyginający jednocześnie swoje przysadziste biodra do przodu i w tył w dosyć  perwersyjnym  ruchu…

      Żart typu: głupie, ale i śmieszne. Nie mogłam się powstrzymać i podbiegłam do wszystkich, żeby z bliska zobaczyć, co takiego wyrabia ten osobliwy Mikołaj. A kiedy piosenka się skończyła, wstyd się przyznać – poprosiłam o bis…

     Wieczorem do klamek wszystkich drzwi zostały przywieszone dzwonki z motywami bałwanka. Doszłam do wniosku, że dalsze ignorowanie i strajkowanie nie ma sensu – zbliżają się Święta! Muszę przyznać… Lepiej zacząć je zauważać, bo przeczuwam, że Feta może planować w światełka przystroić również i mnie!

     Wieczorem poddałam się już ostatecznie i zrobiłam sobie kawę – w kubku z wielkim, śmiejącym się bałwankiem. A niech tam!   W sumie wygląda całkiem sympatycznie. A może nie będzie, aż tak źle…