Okres, kiedy mieszkaliśmy w domu Sałatki, jest już od dawna zamkniętym rozdziałem. Pamiętam, że był to jedyny czas w moim życiu, w którym dokładnie wszystkie moje ubrania były perfekcyjnie wyprasowane. Stan obecny mojej szafy, powrócił już na dobre, do ujarzmionego nieładu. Uwielbiam jednak wracać myślami do pewnych wspomnień z tamtego czasu. Jednym z nich jest takie…

 

     Był to okres świąteczny, a mi było trochę przykro, że nie mogę Wigilii spędzić w Polsce. Pogoda w Grecji wtedy nie dopisywała. Było zimno, wietrznie i ciągle padało. W obu naszych portfelach świeciły pustki. Sytuacja była naprawdę nieciekawa. Tak… grecki kryzys dotknął również i nas – nie mogliśmy tak często wychodzić na kawę…

    Wtedy też, spotykaliśmy się w domu rodziców Ogórka. Było tam miło, przytulnie i zawsze palił się kominek. Stare dobre czasy, kiedy Ogórek jeszcze palił, a Papryka była tylko jego bliższą znajomą. W małym pokoiku Ogórka spotykaliśmy się w jakieś 10 osób.  Prawie połowę pokoju zajmował monitor od komputera i niekończąca się kolekcja gier. Zawsze ledwo widzieliśmy swoje twarze – Ogórek nie rozstawał się z papierosem, więc pokój był nieustannie we  mgle. Mimo wszystko, bawiliśmy się wyśmienicie. Graliśmy zawsze w jedną i tą samą grę. Jej nazwa brzmi „Mafia”, czy też w wersji greckiej – „Palermo”.

 

 

      Jedną z rzeczy, do których zazwyczaj za żadne skarby nie można mnie przekonać, jest granie w zespołowe gry, gry edukacyjne, gry integracyjne, gry na myślenie, czy jakikolwiek inne, wszelkie gry. Pamiętam jak kiedyś mój kolega błagał, żebym zagrała w nim w tavli. Musiałam, więc zagrałam. Ale skończyło się na tym, że grał za dwoje i sam sobie był przeciwnikiem. Szło mu całkiem nieźle. Ja tymczasem, nie mogłam się oprzeć leżącej obok kolorowej, plotkarskiej gazecie…  I co najśmieszniejsze – wygrałam!

    Zdarzają się jednak momenty, kiedy trzeba zaangażować się w grę, by nie być tą jedną osobą, która patrzy ze znudzeniem w sufit. I tak zagrałam w „Mafię” pierwszy raz.

 

     Ta gra jest całkiem popularna, więc pewnie ją znacie. Wszyscy zamykają oczy. W wersji greckiej mówi się: „w Palermo zapada noc…”. W międzyczasie każdy dostaje karteczkę. Na jednej napisane jest „zabójca”, na dwóch „donosiciel”. I tylko ci trzej otwierają oczy, rozpoznając kto kim jest. Sedno gry polega na tym, żeby wykryć kto jest zabójcą. O ile dobrze pamiętam – tak właśnie to szło.

    Cechą charakterystyczną Greków jest to, że we wszystko (!)  co robią, wkładają wszystkie swoje emocje. Tak więc  każda partia tej gry, nawet mimo że przecież to tylko zabawa, rozgrywana była jakby chodziło o ludzkie życie. W ciągu rozgrywania pierwszej partii, miałam okazję obserwować  cały wachlarz mini scenek aktorskich, a przy tym przykłady dociekliwości godnej Holmesa, sprytu radzieckiego szpiega czy też  najróżniejsze i najbardziej zmyślne  kłamstwa.

     Wszyscy grali całym sercem. Wliczając mnie!

     Na końcu rozgrywki zostały trzy osoby: Papryka,  Petos i ja.

     Finał zależeć miał ode mnie, bo to właśnie ja byłam osobą niewinną. Miałam wskazać, kto jest zabójcą i tym samym zakończyć grę.

    -Dorota! Musisz mi uwierzyć! Petros jest zabójcą! – powiedziała podejrzliwie wyglądająca dziewczyna, o czerwonych włosach, z tatuażem na szyi, którą wszyscy nazywali Papryka.

    -Nic na to nie wskazuje… – powiedziałam, czując że kłamie mistrzowsko! – Zabójcą jest… Papr…

    -Dorota! Błagam cię! To nie jestem ja!

    -Papryyy… – już prawie kończyłam.

   -Uwierz mi! Nie jestem zabójcą… 
    Siedziałyśmy obok siebie. Petros przybrał pokerową twarz. A wszystkie znaki na ziemi i niebie, wskazywały, że zabójcą jest Papryka.

    Z odległości 15 centymetrów, patrzyła prosto na mnie. Kiedy już otwierałam usta, żeby dokończyć „-yka”, myślałam że z jej wielkich, greckich oczu, obramowanych grubą czarną kreską, poleci czarna jak smoła łza, wymieszana z wodoodpornym pewnie tuszem.

    -Patros! Zabójcą jest Petros! – krzyknęłam pod wpływem jej wzroku.

    Petros z miejsca wstał i już myślałam, że chce mnie co najmniej uderzyć. Podniósł krzesło, na którym przed chwilą siedział i mocno walną nim o podłogę. Wyszedł i trzasnął drzwiami.

    -Wygrałyśmy! Dorota! Wygrałyśmy! – krzyczała Papryka, rzucając mi się na szyję.

    -Uwierzyłaś mi! Dziękuję! – dokończyła.

    -Co to była za gra! To było piękne! – powiedział ktoś z boku.

    Co prawda nic konkretnego nie wygrałyśmy. Ale następnego dnia we dwie spotkałyśmy się na kawę. Było przemiło. Tak poznałam Paprykę. Przyjaźnimy się do dziś.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    Jak większość europejskich narodów, również Grecy uwielbiają Święta. Bożonarodzeniowa atmosfera opanowała cały kraj. Drzewa ubrane są w lampki. Gdzie nie spojrzeć widać przystrojoną choinkę, albo statek. Cały świat mieni się złotem przepasanym dostoją czerwienią. Święta za pasem!

     Tak prezentują się sklepowe wystawy w naszym pobliskim mieście. Jak widać, dominującym  motywem na nich  jest śnieg. W którąkolwiek witrynę by nie spojrzeć – wszędzie śnieży! 

 

 

    Tak wyglądają wystawy. A jak w tym świątecznym okresie  wygląda prawdziwa Grecja?

 

    Wszystkie zdjęcia  poniżej, zrobiłam w ten poniedziałek. Co prawda od czasu do czasu, zdarzają się dni w których wieje i jest deszczowo. Przeważają jednak właśnie takie:

 

 

    Temperatura w pobliskiej wiosce, również i dzisiaj wynosiła 24 stopnie. Mimo, że taką liczbe wskazuje termometr wiszący przy aptece, trzeba uważać – jak mówią Grecy – „grudniowe słońce ma ostre zęby”. Wybierając się w dzień na spacer, trzeba zabrać grubszy sweter lub nawet płaszcz. Czasem przyda się i szalik.

    Drzewa zielone. Słońce świeci. Zachmurzenia brak…

     Podobnie jak wszelkie inne drzewa cytrusowe, nasze cytryny również właśnie  teraz wydają owoce. Mamy ich już tyle, że naprawdę nie wiadomo co z nimi robić? A nadchodzą kolejne kilogramy! Pachną, smakują niesamowicie. Tak prezentuje się mój zimowy(!) widok za oknem:

 

 

    No cóż … zdaje się, że śnieg w tym roku Greków nie zaskoczy! Raczej, marne szanse.

    Ja tymczasem wyciągam powoli walizkę. Pakuje ubrania i wszystkie prezenty. Grecja jest przepiękna. Jednak nie ma nic lepszego niż śnieżne  Święta. A polska Wigilia, to dla mnie wciąż niedościgniony fenomen.

 

    Mam tylko nadzieję, że co najmniej do 24tego, śnieg w Polsce spokojnie poczeka. Marzą mi się białe Święta!

 

 

 

 

 

      Paprykę we własnej osobie, miałam okazję poznać całkiem dobrze, kiedy mieszkaliśmy jeszcze w domu Sałatki. Jeśli ocenić by ją po wyglądzie, można pomyśleć, że musi być co najmniej  „niedostępna”. Pozory mają jednak to do siebie, że mogą nieźle zmylić.

    Dziewczyna Ogórka zazwyczaj ubiera się na czarno. W jej codziennym stroju, stałym i ukochanym elementem są ćwieki. Z tyłu szyi ma pokaźny tatuaż. Włosy modnie ścięte na krótkiego boba, w kolorze  czerwonej, dojrzałej… papryki. Ponadto, Papryka jest pielęgniarką i pracuje w pobliskim szpitalu.

    Dziewczyna co prawda wygląda na ostrą jak brzytwa, ale w rzeczywistości jest zupełnie inna. Mieszkając w domu Sałatki zdążyłam się o tym na własnej skórze przekonać, bo z Papryką się zaprzyjaźniłyśmy. Ma serce na dłoni, co jednak czasem bywa niebezpieczne. Zakochując się w Ogórku, wpadła jak śliwka w kompot, albo raczej … jak papryka do greckiej sałatki.

 

    Rozpoczynanie związku i rzucanie palenia nie idą ze sobą w parze. Ogórek na co dzień jest bardzo nerwowy. A żeby wytrzymać z nim teraz… Nawet jeśli nosi się czarną skórę nabitą ćwiekami i ma się pokaźny tatuaż na szyi, żeby go obecnie znieść  – trzeba być aniołem.

 

    Pewnej nocy Papryka i Ogórek będąc już oficjalnie parą, razem z gronem męskich znajomych, wybrali się na wspólną imprezę.  

    Do tego, że Grecy mają dość specyficzne poczucie humoru, zdążyłam się już przyzwyczaić. Złamany palec w gipsie. Wielki pryszcz na nosie. Kraksa na skrzyżowaniu. Wpadnięcie do kałuży. Pobrudzenie się podczas jedzenia. A nawet, zwolnienie z pracy. Dla Greków to idealne tematy do żartów. Nie ma przecież niczego zabawniejszego, niż śmianie się z kogoś, komu stało się coś złego. Bez wątpienia, Grecja jest krajem, który uczy do siebie dystansu. Bez niego – nie dałoby się tutaj przeżyć.

    Wracając jednak do tematu imprezy… Kiedy lekko podirytowany nieodpartą chęcią zapalenia, Ogórek zjawił się w dyskotece, koledzy wyczuli: zbliża się ofiara doskonała.

 

    -Ogórek! Zapal ze mną jednego! – zaproponował jeden z kolegów, znów nie mając pojęcia że kontynuuje metodę lekarza.

   -Nie palę. – z mocno zaciśniętymi zębami, odpowiedział Ogórek.

    Krótka wymiana zdań wystarczyła. Chwila potem wszyscy koledzy, spójnie jak jeden mąż, w stronę Ogórka wyciągnęli papierosy. Od kilku zapalonych zapalniczek, prawie podpaliły mu się włosy. Żart pierwsza klasa!

    Trwało to dobre pół godziny. Gdziekolwiek Ogórek by się nie odwrócił, znajdował papierosa w parze z zapaloną zapalniczką.

     -Ja już tego nie wytrzymam!!! – krzyknął po godzinie do Papryki.

     Nastała cisza… Mało brakowało, a przyciszono by muzykę. Patrząc na wściekłego jak rozjuszona bestia Ogórka, wszyscy  czekali, żeby tylko dokończył i powiedział: „dajcie mi papierosa!”.

    Nic z tego! Na rzucenie palenia, Ogórek  się zaciął. Coś jednak musiał zrobić, żeby dać upust emocjom.

    Otoczony dziesięcioma rękami, gdzie każda trzymała albo papierosa, albo zapaloną zapalniczkę, ze zrezygnowaną miną mówiącą „to wcale nie jest śmieszne”, Ogórek tak jak stał – zdjął spodnie.

     W blasku dyskotekowych świateł, białe majteczki świeciły niczym latarnia ciemną nocą. Ze spuszczonymi spodniami, Ogórek stał w zupełnym bezruchu. A wszystkim obecnym, opadły szczęki.

     Papryka, która tego dnia wyglądała, jakby właśnie wróciła ze zgrupowania satanistów, stwierdziła, że to stanowczo uwłacza jej kobiecej godności. Uniosła głowę, zarzuciła swoje czerwone włosy i wyszła.

    Od tego wydarzenia, które obiegło już chyba całe miasto, na ich Facebooku prawie codziennie zmienia się status. W związku. Wolny. Wolna. Trudno powiedzieć…  No cóż… Życie potrafi być bardziej zakręcone, niż najlepsza opera mydlana.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      Na początek sprostowanie. Rzeczywiście, jeśli Ogórek pobiegłby w prawdziwym maratonie, raczej by go nie przeżył. Bieg, w którym brał udział, miał około tylko / aż  10 kilometrów. Po czasie takie opowieści zaczynają żyć trochę własnym życiem. Do mnie doszła więc informacja, że był to maraton. Na całe szczęście – nie!

 

A raczej – palił!

      Przygotowania Ogórka do biegu na 10 kilometrów nie odróżniały się zbytnio od jego codziennego zestawu ćwiczeń, czyli przerzucania kanałów w telewizorze i grania w strategiczne gry. Najzwyczajniej w świecie, któregoś dnia wstał rano i pomyślał:

    -Wezmę dziś udział w biegu na 10 km.

 
 

    Jak sam później opowiadał, zaczęło się bardzo sympatycznie, bo w tym samym biegu brali udział jego dwaj przyjaciele. Tyle, że jeden codziennie gra w koszykówkę, a drugi uwielbia kopać piłkę. Przez pierwsze kilka, kilkanaście minut biegnąc równo uzgadniali, gdzie wieczorem pójdą na piwo i jaka gra jest aktualnie najfajniejsza. Po pewnym czasie Ogórek przestał słyszeć co mówią, bo został trochę w tyle. Dystans nieuchronnie się zwiększał, poczym  Ogórek stracił z oczu swoich dwóch kolegów, którzy jak można przypuszczać – kontynuowali rozmowę w najlepsze.

     Wkrótce, po jakiś czterech kilometrach Ogórek znalazł się, wśród tych którzy byli na końcu. Bycie na zupełnie szarym końcu, nie jest chyba najprzyjemniejszym uczuciem. Gorszym może być jednak to, że od szarego końca oddziela dość spory dystans. A już najgorszym – jak szary koniec przestaje być widoczny… Zupełnie…

 

     -Hej stary! Nie potrzebujesz może pomocy? – spytał mężczyzna z eskorty,  jadący obok na motorze.

     -Nie. Wszystko jest ok! – odpowiedział Ogórek, który już właściwie szedł, bo na bieg nie miał siły.

     -A może jednak… – kontynuował facet na motorze.

    -Powiedziałem przecież, że wszystko jest w porządku.

    -Wiesz co… bo ten bieg właściwie się już skończył… Trochę temu.  A tobie zostało jeszcze półtora kilometra…

     Cisza po stronie Ogórka.

   -Może cię jednak  …  podwieźć?  Wtedy wszyscy szybciej poszliby do domu. – mężczyzna na motorze zapewne nie wiedział, że  zastosował tę samą metodę co lekarz.

  -No to jak? – spytał po chwili.

 -Odpierdol się! – ostatkiem sił krzyknął Ogórek.

 

 

     Tego co działo się za plecami Ogórka, który z każdym małym krokiem jednak zmierzał w stronę mety, nie muszę opisywać. Tak, na tym właśnie zdjęciu widzicie ich dwóch: Ogórka i faceta na motorze, który chciał szybciej iść do domu.

     Szybciej jednak nie poszedł. Być może musiał nawet zadzwonić do żony, że trochę spóźni się na obiad.

 

      Zawodnik z numerem 45 do mety dobiegł ostatni. Już nie ważne jak długo (naprawdę długo…) po szarym, szarym końcu.

      Trzymając w dłoniach butelkę zimnej wody, Papryka, razem z dwoma kolegami czekali na mecie.

     Ogórek dobiegł, poczym padł.

     Pisząc bez najmniejszej szczypty sarkazmu, dla mnie mimo wszystko zwycięzcą był zawodnik ostatni. Tym bardziej, że dla nieszczęścia faceta na motorze, ten sam zawodnik, pamiętny numer 45, już zapisał się na następny bieg.

 

      Czy do Sałatki po grecku pasuje również Papryka? Jak najbardziej! Ale o niej już za tydzień…   

 

      

 

 

      Nikt do końca w to nie wierzył. Ogórek (lat 30), czyli kuzyn Janiego, który wcześniej prezentował jak w wersji greckiej zapalić papierosa, rzucił palenie. I okazuje się – jak dotąd całkiem skutecznie.  

 

      Na szczęście w porę udało się nam zrobić zdjęcia do posta o paleniu. Dziś byłoby to już niemożliwe. Pozostało tylko wspomnienie:

 

 

 

 http://salatkapogrecku.blogspot.com/2011/11/jak-zapalic-papierosa-krok-po-kroku.html

 

 

     Fakt, że Ogórek rzucił palenie, to jeszcze nie wszystko.  Zaczął o siebie dbać, obciął włosy i lepiej się ubiera, a przy tym wszystkim wziął udział w maratonie. Tak jest …  w    ma-ra-to-nie!

     Tymczasem, zachodziliśmy z Janim po rozum do głowy, co właściwie się z nim stało? I czy martwić się czy cieszyć? Przyczyny nie trzeba było szukać daleko. Wystarczyło zerknąć na  Facebooka. Przy tej spektakularnej przemianie Ogórka, zmienił się bowiem również jego „status”. Jak już się pewnie domyślacie, pojawił się magiczny napis –  „w związku”.

 

   I wszystko stało się  jasne.

   Pojawił się jednak inny problem. Po pierwsze Ogórek cierpi na cukrzycę, a po drugie – ponieważ jest człowiekiem bardzo nerwowym – ma problemy z jelitem. Dodam jeszcze, że przez dobrych kilka lat Ogórek robił dokładnie wszystko, co było mu zabronione. Nie palił, właściwie tylko kiedy spał. W swojej diecie restrykcyjnie omijał wszystko, co było zielone. A jego codzienny wysiłek fizyczny  kumulował się wyłącznie w palcach, które używał do komputerowych gierek. Pytanie: czy przez taki tryb życia, powoli popełniał samobójstwo; czy prozaicznie – brakowało u jego boku właściwej  kobiety?

     Wszystkie te pozytywne zmiany musiały być dla organizmu Ogórka zbawienne. Tyko że… no właśnie… Przez rzucenie palenia stał się nieprzeciętnie nerwowy, przez co w konsekwencji zaczęło cierpieć jego jelito grube. Po kilku tygodniach niepalenia, kuzyn trafił do lekarza.

 

***

 

   -Nie jest dobrze. Ma pan znów poważny problem z jelitem grubym.  – powiedział lekarz.

   -Właśnie rzuciłem palenie. – z zaciśniętymi ustami odpowiedział Ogórek.

   -Tak myślałem, że coś się dzieje. No właśnie… właśnie… I co my teraz zrobimy…? Na dodatek ma pan cukrzycę, więc nie mogę panu przepisać typowego w tym przypadku leku. – w milczącej odpowiedzi usta Ogórka zacisnęły się jeszcze bardziej. Pewnie już czuł, co się święci.

   -Szczerze powiedziawszy… – kontynuował lekarz. – To co teraz dzieje się w pańskim organizmie, jest bardziej niebezpieczne niż palenie. W żadnym innym przypadku bym tego nie zalecił, ale… Pane Ogórku –  pan koniecznie musi znów zacząć palić! Innego rozwiązania jak na teraz nie znajdziemy.

   -Co?!

   -Niech pan jak najszybciej zapali pierwszego papierosa!

   -Po moim trupie! – odpowiedział kuzyn trzaskając już za sobą drzwiami.

 

    I tak to jest moi Kochani. Nie odkrywam Ameryki pisząc, że faceci nie znoszą lekarzy. Oraz, żeby zmotywować Greka do czegoś, trzeba kazać mu zrobić coś zupełnie odwrotnego! Od ostatniej wizyty u lekarza, Ogórek więcej się u niego nie stawił, jak również ani razu nie zapalił.

    Co więcej… Kilka dni po wizycie u lekarza, Ogórek wziął udział w maratonie. Jako który dobiegł? Czy też doszedł? Albo raczej się doczołgał? Czy wyszedł z tego cały? I dlaczego chciał pobić mężczyznę, który zaoferował mu pomoc?

  O tym  wszystkim – już za tydzień!

  Pozdrawiam!

 

 

 

 

 

 

 

 

    

 

 

     Jest listopad. Nawet mimo że temperatura od czasu do czasu wciąż sięga 25 stopniu, w powietrzu od dawna czuć już jesień. Coraz częściej pojawiają się szare dni, w których słońce przykrywają chmury. Pada, a przy tym potrafi wiać okropnie. Z większości greckich wysp, miast, miasteczek już dawno wyjechali ostatni turyści.

 

      Z mojego emigracyjnego doświadczenia widzę, że kolejne etapy zapuszczania korzeni przychodzą równo po sobie. Zanim się zjawią, czasem trzeba uzbroić się w solidną porcję cierpliwości, ale przede wszystkim koncentrować na tym co jest teraz i nie starać się  przyśpieszać niczego na siłę. Taka niecierpliwość na nic się zdaje – trawi jedynie życiową energię.  

     Po roku od przeprowadzki do kraju (jak mówią…) całkowicie pogrążonym w kryzysie, udało nam się równie całkowicie stanąć na nogi. Jesteśmy już w pełni samodzielni. Mamy swoje upragnione mieszkanie. A w te Święta na drzwiach Cytrynowego Domu, powieszę swoją świąteczną kokardę.

    Moja granica „magicznych trzech miesięcy” po przeprowadzce, również jest już za mną. Poznałam kilka przemiłych osób, mam swoje ulubione miejsca. A nasze miasteczko, mimo że wciąż nie jestem jego fanką, przynajmniej mnie już tak bardzo nie straszy.

    Powoli czuję grunt pod stopami, a w mojej głowie coraz częściej pojawia się stan, który mogę nazwać „wewnętrzna równowaga”. Następnym etapem zakorzeniania jest szukanie konkretnej pracy. Zdaje się, że u każdego, kto zaczyna życie w nowym kraju pojawia się taki moment, kiedy można głośno powiedzieć:  „już jestem gotowa”… Obojętnie czym to „coś” będzie.

     U nas wyglądało to w ten sposób…

 

 

       Z Cytrynowego Domu wyjechali już wszyscy wakacyjni goście, którzy w tym roku naprawdę dopisali. Definitywnie skończył się też okres „kolorowych drinków” i wszyscy wokoło wrócili do swoich miejsc pracy. Ja musiałam zostać w domu.

    Myślę, że jeśli  ktoś kiedyś przeżył dłuższy okres siedzenia w pustym mieszkaniu, wie dokładnie o czym teraz piszę. Oczami wyobraźni już widzę las uniesionych rąk 🙂  Oczywiście, zawsze można wyjść na spacer. Poczytać gazetę w kawiarence, czy też wybrać się do sklepu inną, dłuższą drogą. Pobiegać, pojeździć na rowerze. Wyjść do koleżanki. Baza do powrotu zawsze jest jednak  ta sama i z przyczyn oczywistych wracać się po prostu nie chce.

 

    W tym właśnie samotniczym  dla mnie okresie, w naszym mieszkaniu pojawiła się Elwira. Wynajęła sobie niewielki pokoik, tuż pod rurą doprowadzającą wodę w łazience. Elwiry z pewnością nie można było uznać za kobietę typu „inspirująca”, bo właściwie nic przez cały dzień nie robiła. Albo, kto wie… Może w swoim pokoiku zmajstrowała komputer i podkradała nam bezprzewodowy internet? Jeśli sprawdzała co jest na Pudelku, to znaczy że miałyśmy wspólne uzależnienie. Na tym jednak  musiała kończyć się jej aktywność. Wychodziła ze swojego pokoju raz, góra trzy razy na dobę. Była wielka, tłusta, pokraczna a przy tym naprawdę zaniedbana. Lepszy rydz niż nic – przynajmniej od czasu do czasu było z kim chwilę pogadać. Nie to, żeby coś mądrego odpowiedziała. Zachrobotała coś niewyraźnie i  znów znikała. A ja się zastanawiałam, ile ona może w tym swoim pokoju tak siedzieć?

 

     Pewnego dnia Jani wrócił z pracy i usłyszał, jak uzgadniam z Elwirą co mam ugotować. I wtedy się zaczęło… Elwira co prawda nie zaproponowała niczego nadzwyczajnego. Mimo wszystko Jani się nią zainteresował.

    -Co to jest? – spytał z przerażeniem.

    -Poznaj Elwirę! – ta przywitała go tępym wzrokiem.

    -Ale przecież ona nie jest tu zameldowana! – odpowiedział Jani stojąc w drzwiach już z bronią w ręce. Od tego co stało się później, ja umyłam ręce. Poczym poszłam szykować ten nieuzgodniony obiad.

    Kiedy skończyłam, Elwira musiała być już martwa. W domu śmierdziało straszliwie i myślałam, że ja też za chwilę się zatruję.

    Elwira już nigdy się u nas nie  pojawiała i chyba nawet za bardzo nie tęsknie. Następnego dnia po jej śmierci, przygotowałam CV. Kilka zamienionych kwestii przy pierwszym jego wręczaniu, było znacznie wyraźniejsze niż to całe jej chrobotanie. Zdanie: „nie, teraz nikogo nie szukamy” – było dość stanowcze.

   Pierwsze koty za płoty! A podobno nie tak od razu Kraków zbudowano 🙂

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   -Co babciu?

   -O – M – O! Jest najlepsze do mycia ciała! Bez dwóch zdań, zmyje każdy brud! Lepszego kosmetyku w Grecji nie ma!

   -Ale przecież Omo, to jest proszek do prania!

   -Do prania też może posłużyć. – dodała Oliwa z Oliwek. – Ale  ja myje się w nim cała! Jaka skóra potem jest czysta… To na pewno przez te małe, niebieskie granulki. Tak ładnie pachną… A pieni się tak, że szkoda gadać. Mówię ci, jak chcesz się wymyć naprawdę dokładnie, to użyj proszku Omo!

    Tak… Tak  dokładnie na pytanie: „co jest w Grecji najlepsze do mycia ciała?”, odpowiedziała Oliwa z Oliwek, czyli babcia Janiego. Najpierw myślałam, że spadnę z krzesła. Później byłam przekonana, że ze mnie żartuje. Ale babcia ani nie kłamała, ani nie żartowała. A fakt, że od czasu do czasu myje się (cała!) w proszku Omo, jest już znają historią, która krąży po rodzinie. Babcia zawsze tłumaczy, że kiedy wymyje się w Omo cała, to ma taką wewnętrzną pewność, że jest naprawdę czysta.  Nie ma wątpliwości – w zachowaniu higieny osobistej nikt babci nie przebije. A czy ktoś ma może chęc spróbować?…

 

    Staram się słuchać starszych, ale wyjątkowo – tej rady za żadne skarby nie wypróbuje! Prócz tego, że  ta anegdota jest zabawna, mówi o Grekach jeszcze coś ważnego. Bez względu na wiek, pochodzenie, czy zawartość portfela, czystość greckich kobiet naprawdę onieśmiela. Przebywając w typowym, greckim domu, ani trochę nie bałabym się jeść nawet z podłogi.

 

     Po  bardzo przyjemnych badaniach, które od dłuższego czasu prowadzę, znalazłam trochę inną odpowiedź na pytanie: „co w Grecji jest najlepsze do mycia ciała?”. Proszek Omo na pewno ma bardzo skuteczne granulki… Ale, nic nie jest w stanie przebić fenomenu najzwyklejszego mydła z greckiej oliwki.

 

    Na artykuł o mydłach z oliwek, zapraszam tym razem na „Szminkę”:

 

 http://zeszminkawpodrozy.blogspot.com/2012/10/greckie-mydeka-z-oliwek.html

 

 

 

 

 

 

 

 

      

 

 

 

       Nie mam pojęcia, co tchnęło we mnie stoicki spokój, jako że w konfliktowych sytuacjach do spokojnych osób wcale nie należę. Być może podświadomie stwierdziłam, że najlepiej jest oddać całą sprawę Janiemu, czy też gdzieś w głębi duszy przeczułam, że … fortuna kołem się toczy…

       Kiedy już zakończyły się wszystkie imprezy, a mieszkanie wróciło do stanu poprzedniego, rozbrzmiał znacząco telefon Olivki. W czasie krótkiej rozmowy Olivka powtarzała tylko: tak, tak, oczywiście. A po wyłączeniu komórki zaczęła skakać z radości, klaskać w ręce i śmiać się szaleńczo. Przez dobre 5 minut nie mogła wydusić, co takiego  właściwie się stało. Kiedy już doszła do siebie, wyprostowała plecy, zarzuciła włosy i oznajmiła:

– Dostałam pracę na wyspie XYZ !

     Choćby nie wiem jak bardzo mnie torturowano, niestety nie mogę wyjawić nazwy tej wyspy. Przysięgłam to samej Olivce! Więc dotrzymuję słowa.  Mogę jedynie stwierdzić, że Olivka ma wszelkie powody do radości.

 

      Cieszyłam się razem z Olivką, mocno ściskając ją za rękę i szczerze gratulując. Kiedy jest się świadkiem najprawdziwszego szczęścia, trzeba zapomnieć o wszelkich kłótniach i utarczkach.

     Zawsze można przypomnieć sobie o nich, na przykład – kilka dni później…

 

     Olivka właśnie wyjeżdżała. Żegnałyśmy się stojąc w drzwiach.

-Naprawdę, bardzo się cieszę z twojej nowej pracy! – powiedziałam, a Olivka odpowiedziała błogim uśmiechem, poczym dodała:

-Dzięki Dorota! Mam nadzieję, że niedługo znów się spotkamy!

-Jasne Olivka! O to się nie martw. Z wielką przyjemnością  przybędę jak tylko się użądzisz! Będę ja, przenośny basen i kilku sympatycznych ogrodników prosto z Albanii. Będziesz mogła sobie wybrać, tego jedynego!

-Ale ja… Pewnie nawet  nie będę mieć tam ogrodu…

-Nic nie szkodzi! Na pewno znajdą się  jakieś donice! Z resztą… nic się nie martw, ja już wszystko sama załatwię! Pogadamy na spokojnie jak tylko się wprowadzisz! Życzę ci powodzenia kuzyneczko i … do zobaczenia już na twojej wyspie!

 

       Na albańskich ogrodników raczej się nie zdecyduje. Ale na wakacje w połowie maja – jak najbardziej! Już nie mogę się doczekać i tylko  mylę o zestawie nowych akcesoriów plażowych. Zastanawiam się czy ktoś jeszcze nie zabrałby się ze mną chętnie. Może wakacje razem z koleżanką z Polski? Albo … z koleżankami… A może jakieś kameralne spotkanie polonijne? Jeśli wpadnie więcej osób, też nie będziemy robić żadnego  problemu! Musimy tylko pamiętać, żeby zachowywać się, tak jakby nas tam nie było!

    Ciekawe to życie… A fortuna  kołem się toczy…