Kiedy tereny przyszłego Państwa Polskiego pokrywała dziewicza jeszcze puszcza, a żaden przemierzający nią  żubr, nie miał nawet pojęcia kim jest Piast Kołodziej, w Atenach tętniło życiem. Mało tego! Grecka codzienność była już bardzo cywilizowana. A mowa przecież o czasach, w których sam  Jezus Chrystus nie zdążył się jeszcze narodzić.

     Początki dynastii Piastów, tak więc początki Państwa Polskiego, datuje się na X wiek. W tym też okresie powstały w Polsce pierwsze budowle, z których do dzisiejszego dnia pozostały jedynie  szczątki fundamentów.

 

 

 

 

 

    Nic więc dziwnego, że jedną z bardziej charakterystycznych  cech współczesnych Greków, jest duma. Jej korzenie sięgają bardzo głęboko.

 

     Za każdym razem, kiedy chodzę ulicami  Aten, mimo tego że miasto czasem jest brudne, czasem niebezpieczne, czy też źle zorganizowane, mam świadomość, że wciąż jest to miejsce  szczególne.  Partenon na Akropolu, który góruje nad Atenami, stoi już od  26 wieków. Przez ten cały okres, nic nie było go w stanie zburzyć.

 

 

    Aż jedna trzecia Greków, mieszka obecnie w Atenach. Współczesne Ateny w skali całego kraju, to prawdziwy miejski gigant. Jeden, dwa. Ateńczyk! Jeden, dwa. Ateńczyk! I rzeczywiście, prawie wszyscy Grecy, których miałam możliwość spotkać poza Grecją, mieszkali właśnie w Atenach.

 

 

    Jak każde wielkie miasto, również i w tej stolicy zobaczyć można cały  przekrój społeczeństwa. Od wielkiego bogactwa, pięknie ubranych kobiet i mężczyzn. Luksusowych sklepów, domów, samochodów. Po skrajną nędzę ludzi, którzy żebrzą na ulicach. Sprzedają jednorazowe długopisy w metrze.  Czy też paczki chusteczek. W mieście wiele jest przedstawicieli krajów  biednych czy ubogich, ale to również oni nadają temu miejscu swój specyficzny koloryt.

 

 

 

 

       Właściwie każda większa dzielnica Aten działa jak miasto w mieście. Jest to jedyna możliwość, aby całość w miarę zorganizować.I tak, jeśli spojrzycie na dość dokładną mapę Grecji, zauważycie że Pireus dla przykładu na mapie traktowany jest jako oddzielne miasto. Jest tak wielki!

    Tam też zaczniemy wycieczkę po Atenach. Ja radzę dojechać tam metrem. Jest to jeden z niewielu elementów tworzących Ateny, który działa na czas i to bardzo sprawnie. Metro w Atenach jest przy tym bardzo ciekawe. Każda stacja wygląda inaczej. Na jednej można zobaczyć wykopaliska archeologiczne. Na innej instalacje sztuki nowoczesnej.

 

C.d.n.

 

 

 

 

 

 

 

 

     Po czym poznać prawdziwego Ateńczyka? Kogoś kto wychował się w tym mieście, a jego rodzina mieszka tam od pokoleń. Pieprz, czyli chłopak Olivki, jest Ateńczykiem w każdym calu. Wszystko w nim jest ateńskie! Znak rozpoznawczy: nie wyobraża sobie mieszkać nawet kilometr od miasta. O greckiej stolicy miałam okazję z nim kiedyś rozmawiać.

 

   -Słuchaj Pieprz, co takiego jest w tym mieście, że nie mógłbyś mieszkać gdzieś indziej? – spytałam.  

   -W Atenach  jest wszystko. Wszy-stko! – powiedział z dumą. –Z tym miastem jest trochę tak jak z Nowym Jorkiem. Jeśli czegoś nie ma w Atenach, znaczy to że tej rzeczy nie znajdziesz w całej Grecji. – odpowiedział. Śmiem wątpić w prawdziwość tego zdania, ale nie miałam czelności wchodzić w dyskusje. Z prawdziwym Grekiem, na przyznanie racji nie ma szans.  

  –Masz ochotę na souvlaki? – kontynuował. –W Atenach znajdziesz wszystkie możliwe rodzaje. Chcesz napić się kawy? Tu dostaniesz najlepszą. Chcesz gdzieś wyjechać? Stąd odpływają wszystkie statki. Masz ochotę iść do kina czy na koncert? Proszę bardzo! Wybieraj! Uwielbiam to miasto. Urodziłem się tutaj, tutaj mieszkam i tutaj umrę. – powiedział głosem, w którym nie było śladu wahania.

 

 

 

 

    Olivka za to Aten nie znosi. Nie wyobraża sobie być w tym mieście dłużej niż tydzień. Myśli o mieszkaniu w greckiej stolicy, nie może nawet do siebie dopuścić. Tak samo jak Pieprz nie chce mieszkać poza Atenami, tak ona nie widzi szansy, żeby się tam wprowadzić.  “Konflikt tragiczny”! Jak widać każdy musi kiedyś przerobić taki rozdział w swojej biografii.

 

 

 

    –To jest moloch! – włączyła się do dyskusji Olivka. –W Atenach jest brudno, niebezpiecznie. To miasto jest chaotyczne, niezorganizowane. Tutaj nie da się normalnie żyć. W lecie jest przeraźliwie gorąco. Zimą każdego dopada depresja. Ja Atenom mówię stanowczo: nie! Kiedy jestem tam dłużej niż tydzień, robię się potwornie zmęczona. Chcę wtedy ciszy i spokoju. A tego akurat w Atenach nie ma!

 

 

    C.d.n.

    Na spacer po Atenach, zapraszam za tydzień!  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     Ponieważ miasteczko, w którym mieszkamy jest tak małe, a Grecja tak piękna, staramy się wyjeżdżać najczęściej jak tylko możemy. Raz na tydzień odwiedzamy jedną z pobliskich miejscowości czy też wioseczek, a mniej więcej raz w miesiącu wybieramy się na większą wyprawę. Uwielbiam wszystkie te podróże! Zawsze czekam na nie z niecierpliwością, wertując w międzyczasie mój kilogramowy przewodnik i wszystko co dostępne jest w internecie.

 

 

 

 

     W taki właśnie sposób udało nam się odkryć Galaksidi – niewielkie, nadmorskie miasteczko, leżące na północnym wybrzeżu Zatoki Korynckiej. W przeszłości miasto było jednym z głównych portów Grecji, a jego świetność trwała do końca XIX wieku.

    Najwspanialsze rezydencje pochodzą z czasu jego świetności, czyli z XIX wieku. Część z nich została wykupiona przez zamożnych ateńczyków, którzy spędzają w nich weekendy czy też wakacje. Galaksidi jest bowiem jedną z tych miejscowości, gdzie mieszkańcy stolicy odpoczywają od wielkomiejskiej atmosfery. Tutaj czas staje w miejscu i nikomu nie ma nawet gdzie się śpieszyć.

 

 

 

 

    Prócz niesamowitego położenia miasta, urokliwej XIX wiecznej architektury, mieszkańcy dbają o to, żeby było jeszcze bardziej malowniczo. Trudno znaleźć zakamarek, gdzie ktoś nie postawiłby donicy z rośliną. A wszystko rośnie, jakby bez niczyjej pomocy. Wszelkie ozdoby i dekoracje miasta związane są z morzem, ponieważ to właśnie dzięki niemu miasto istnieje. Czy taki „styl morski” był szczególnie przemyślany, czy też z góry narzucony – tego nie wiem, ale podporządkowali się do niego niemalże wszyscy. Na każdej uliczce, na każdym domu, znajduje się morski element: model starej łodzi w oknie, mozaika z delfinem na przydomowym podjeździe, nazwa rezydencji wypisana na obrazku z płynącym na morzu statkiem. Nie wspominając już o ozdobach z muszelek – te są właściwie wszędzie.

      Prócz spaceru po uliczkach jak z obrazka, odwiedzin górującego nad miastem kościoła, jedną z głównych atrakcji jest wizyta w muzeum – morskim rzecz jasna! Poczucie, że miasteczko oddalone jest od cywilizacji, nie jest jedynie złudnym wrażeniem. W Galaksidi nie ma żadnego kina, supermarketu czy też nawet większego sklepu z jedzeniem. Być może dla niektórych turystów, to byłby  problem.

       Jednak  ja w jednej z kawiarenek tuż przy porcie, mogłabym siedzieć godzinami. Widok słońca odbijającego się o morze. Pyszna, zimna kawa. Niczym nietłumiony śmiech starego Greka, który właśnie wygrywa w tavli. Czego do szczęścia potrzeba więcej…