Retsina Malamatina
-A czy w Polsce macie retsinę? – spytał mnie Malamatinos, napełniając mi szklankę prawie do pełna złoto – żółtym płynem. Malamatinos, jest starszym bratem Pomidora. W całej rodzinie znany jest z tego, że uwielbia Malamatinę, czyli jedną z najpopularniejszych marek retsin. To właśnie za sprawą wuja, w czasie jednego z obiadów, poznałam czym jest owa Malamatina. Z wujkiem polubiliśmy się od razu, tak samo jak z Malamatiną. To szalenie dla mnie sympatyczne, bo odkąd dla żartu zawołałam do wuja „Malamatinos”, mówi do niego tak cała rodzina. Malamatinę pijamy wspólnie przy każdym rodzinnym spotkaniu. Niestety, przeważnie tylko wujek i ja, bo nikt inny przy stole, poza nami za retsiną nie przepada.
-Nie, w Polsce nie ma retsiny – odpowiedziałam.
-O Jezu… Naprawdę?! – Malamatinos nie udawał ani trochę – on naprawdę nie mógł w to uwierzyć. –W takim razie koniecznie muszę wybrać się do Polski, żeby pokazać wszystkim Polakom, czym jest nasza Malamatina. Zresztą, gdziekolwiek się udaje, zawsze i tak mam przy sobie co najmniej jedną butelkę! – dokończył, poczym ze śmiechu prawie spadł z krzesła.
Podobnie jak z ouzo, tsipouro, czy też mastihą (o tym, czym jest mastiha – będzie w przyszłym miesiącu), tak samo jest z retsiną – albo się ją kocha, albo nienawidzi. Retsina (lub też retzina) jest rodzajem lekkiego wina, najczęściej białego, którego cechą charakterystyczną jest posmak żywicy sosny. Powszechnie uważa się, że retsina jest winem gorszego gatunku. Jedna butelka kosztuje średnio od 1 euro, w porywach do półtora. I być może dlatego właśnie ma aż tylu przeciwników.
Retsinę zaczęto pić już ponad 2 tysiące lat temu! Starożytni Grecy nie znali szkła, tak więc nie używali szklanych butelek. Wino trzymane było w glinianych amforach. Żeby do środka nie dostawał się psujący je tlen, glinę nasączano żywicą z sosny. Dzięki temu właśnie powstał specyficzny smak retsiny. Jeśli retsinę pija się już ponad 2 tysiące lat, to jednak coś niezwykłego musi kryć się w jej smaku.
Pomimo, że nie jest to wino wysoko cenione, poza wujem Malamatinosem i mną, w Grecji jak i poza nią, ma naprawdę wielu zwolenników. Smakuje szczególnie, kiedy jest gorące lato… Siedzi się nad brzegiem morza… W typowej greckiej tawernie… Na stole czeka świeża sałatka… Nasączony zieleniącą się oliwą chleb… Ryby… Owoce morza… Tzatziki czy tirosalata… Czy można wtedy wymarzyć sobie lepszy dodatek, niż najzwyklejsza, bezpretensjonalna retsina? Nie potrzeba do niej nawet kieliszka. Wystarczy najzwyklejsza szklanka.
