Jest środek stycznia, a ja rozkoszuje się pobytem w Polsce, mając w głowie przyjemną perspektywę, że dni które spędzę w ojczyźnie jest sporo.
W międzyczasie rodzinnych i przyjacielskich spotkań, bardzo często słyszę podobne stwierdzenie: „Ale ci zazdroszczę tej Grecji! Tam jest tak pięknie i przez cały czas świeci słońce”.
Racja. Trudno się nie zgodzić. Grecja jest doprawdy przepiękna i cieszę się, że mogę w niej mieszkać. Jednak obiema rękami podpisuje się pod stwierdzeniem, że:
wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.
Prawda jest taka, że idealne państwo, miasto, miejsce do życia nie istnieje! Trzeba więc naprawdę nauczyć się doceniać to, co mamy. Dajmy na to… ot! taki najzwyklejszy kaloryfer! Czy wiecie, że nie każdy ma go w swoim posiadaniu…
~~~~
Pierwszego ranka po moim przyjeździe do Polski, obudziłam się z poczuciem, że otacza mnie najprawdziwszy luksus. Było mi ciepło! Poczucie ciepła to coś wspaniałego. Niestety, ale zimując na greckiej ziemi, musiałam się od niego odzwyczaić.
Jednym z większych mitów dotyczących Grecji jest to, że przez 12 miesięcy w roku jest w niej ciepło. To prawda, że lato jest długie i upalne, a ciepła wiosna przychodzi bardzo szybko. Jednak późna jesień oraz zima, to prawdziwa katorga. Co prawda, temperatury na zewnątrz mogą wskazywać nawet i 10, 15 stopni, a słońce nadal świeci, ale większość domów jest… niedogrzanych!
System ogrzewania typowego mieszkania w Grecji to jedyne 6 godzin dziennie. 3 rano i 3 pod wieczór, w momentach dnia kiedy robi się najzimniej. Tak dla przełamania największego chodu. Dlaczego tak jest? W Grecji w przeważającej większości mieszkań i domów nie ma centralnego ogrzewania. Pomieszczenia ogrzewane są olejem opałowym, którego ceny, dodatkowo w związku z kryzysem, bardzo wzrosły.
10 – 15 stopni nie brzmi jeszcze tak groźnie. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że w miejscach położonych nad morzem (tak jak jest w naszym przypadku) jest bardzo wysoka wilgoć, co sprawia, że odczuwalna temperatura jest znacznie, znacznie niższa.
Takie zimowe zimno w wydaniu greckim, to tragedia. Dotyka samego szpiku kości. Jest przy tym przeraźliwie wilgotne. Pranie za nic nie chce samo schnąć, podobne jak wymyte naczynia. Wszystko spowite jest wilgocią. Na wielu ścianach pojawiają się grzyby, z którymi po każdej zimie trzeba się rozprawiać.
Kiedy przez tych kilka godzin dom jest ogrzewany, działa to jak dodatkowa tortura. Każdy ma bowiem świadomość, że owe ciepło jest tylko chwilowe. Tak jakby dać dziecku lizaka i odbierać, kiedy nie zjadło go nawet do połowy.
Kiedy teraz jestem w Polsce i patrzę na mój działający przez 24 godziny na dobę kaloryfer, mam nieodpartą ochotę, żeby go pogłaskać. Przyznam się… Czasem to robię! Na noc wcale nie muszę go wyłączać, a czasem nawet i go podkręcam uchylając jednocześnie okno. Prawdziwe szaleństwo! Taki rodzaj luksusu w Grecji jest nie do pomyślenia. Po domu chodzę w jednym swetrze i nie mam już rozterek, czy by nie założyć puchowej kurtki… Na noc nie muszę nawet szykować gorących butelek. A herbatę pijam dla przyjemności, a nie dla samego rozgrzania. Czyż nie jest to cudowne?
Taki widok, to w Grecji najprawdziwszy luksus…
Jeśli więc kiedyś najdą Was myśli, że w Polsce żyje się bardzo źle, a w innych państwach jest cudownie… Pamiętajcie, że co by nie powiedzieć, my mamy centralne ogrzewanie! A poza tym… wszędzie dobrze gdzie nas nie ma!