Śnieg w Grecji, to prawdziwa rzadkość.[1] Zazwyczaj prawie nie występuje, a jeśli już to jest go tak mało, że po godzinie, dwóch całkowicie znika. Jeśli zimą zdarzy się taki dzień, kiedy śnieży, na obszarze gdzie pada, życie zostaje praktycznie sparaliżowane. Grecy zamykają przedszkola i szkoły, niektóre urzędy, jak ognia unikają również jazdy samochodem (pojęcie zimowych opon w Grecji nie istnieje).
Wtedy też ludzi ogarnia rodzaj lekkiego szaleństwa. Wychodzą na ulice. Przylepiają do szyb nosy. Robią mnóstwo zdjęć. A na spadające z nieba płatki śniegu, wpatrują się jak na stu dolarowe banknoty. Śnieg w Grecji uznawany jest niemalże za cud.
Przez nasz cały świąteczny pobyt w Polsce, nie było dnia, żeby Jani nie wypatrywał śniegu. Wstawał codziennie rano i pierwsze co robił, to wyglądał przez okno. Każdy więc dzień rozpoczynał się rozczarowaniem. Śniegu nie było.
Dokładnie na dzień przed Wigilią, wybraliśmy się z całą rodziną na spacer po mieście. Powoli zapadał wieczór. Nawet mimo braku białego puchu, atmosfera wciąż była magicznie świąteczna. Żeby przedłużyć spacer, wybraliśmy się na kawę. W kawiarnianym kominku ciepło skwierczał ogień. Tymczasem Jani nie mógł się nadziwić, dlaczego przy wyjściu „na kawę” większość zamawia herbatę? I dlaczego pije się ją z cytryną?
Kiedy wyjaśniałam, że w typowy Polak przez całą zimę nie rozstaje się z kubkiem herbaty, Jani nagle zbladł, jakbym powiedziała coś niesamowitego. Jego oczy zrobiły się okrągłe jak monety, usta rozwarły się bezwiednie. Nie doczekał, aż dokończę zdanie, tylko jak zahipnotyzowany pobiegł do szyby.
Śnieg! W końcu pojawił się śnieg!
W najpiękniejszym swoim wydaniu. Dzień był zupełne bezwietrzny, dawno zapadł już zmrok. Płatki spadały leniwie i powoli. Pobłyskiwały przy świetle ulicznych lamp, niczym pijane ćmy. Jani odkleił nos od szyby. Ubrał kurtkę, czapkę, owinął szyję w szalik i wybiegł na zewnątrz.
-Śnieg! – wykrzyknął. – Najprawdziwszy śnieg! Dlaczego nikt nie wychodzi?! – fakt, że z kawiarni nie ruszył się nikt, też był dla niego zupełnie niezrozumiały.
Wpatrywał się w każdy spadający płatek. Wyciągał ręce i strukturę śniegu badał pod światłem. Wystawiał język, żeby sprawdzić czy na pewno jest zimny. Co chwilę podskakiwał z radości.
-To jest takie piękne… – wyszeptywał pod nosem, nie zwracając uwagi że patrzą się na niego wszyscy przechodnie.
Ja stałam obok i starałam się nie ingerować. Nic to przecież by nie dało.
Warstwa śniegu, jaka napadała nie mogła być grubsza niż pół centymetra. Jani zaczął szorować nogami po chodniku i cieszył się, że na białym puchu zostawia dziewicze ślady. Po jakiś dziesięciu minutach stania na mrozie, krzyknęłam:
-No choć już wariacie…
I wtedy stało się to, czego nigdy bym się nie spodziewała.
-Jeszcze chwilę! – wykrzyknął i tak jak stał położył się na ziemi. Zakryłam ręką oczy, udając że tego nie widzę.
Ręce do góry! Nogi w bok! Perfekcyjna gimnastyczna synchronizacja… Obrysowywał orła pierwszej klasy! A na twarzy miał uśmiech na kształt banana. Zabawa trwała. Wiedziałam dobrze, że jedyne co mogę, to zagryźć zęby i wziąć na przeczekanie. Po pięciu minutach wstał sam.
Czapka przemoczona. W szaliku pełno błota. Kurtka i buty … pozdzierane. Za to Jani skruszony ale i przeszczęśliwy, jak pies, który na chwilę zerwał się ze smyczy; albo dziecko, które w nowych trampkach wskoczyło do brudnej kałuży.
Na całe szczęście, więcej śniegu już nie było…
[1] Mowa tu o Grecji środkowej i południowej. Należy zaznaczyć, że na terenach północno – wschodnich, zimą śnieg pada dość często. W tym miejscu serdecznie pozdrowienia dla czytelniczki Bachy, która zamieszkuje ten teren 🙂
Przeczytaj więcej…
Świąteczne wspomnienie Ogórka
hehe….ależ się uśmiałam..:)W sumie to szkoda, ze nie trafiliście na taką zime ze śniegiem po kolana, pewnie by sobie uszy i nos odmroził ze szczęścia..:)
Jestem wzruszona osobistym przypisem.Ciekawe, ze snieg sie kojarzy z Wlochami a z Grecja nie. A tu prosze, 16 stacji narciarskich, wbrew pozorom nie tylko na polnocy ;)Pozdrawiam z lekko bialej polnocy (snieg na stokach, we wsi wiosna)
Cała przyjemność po mojej stronie, bo przecież to od Ciebie dowiedziałam się o tym greckim śniegu na północy!A to jest naprawdę ciekawe, dlaczego nikt Grecji z nartami nie łączy?? Może to przez dominację morza?
Bomba! Jaki to musial byc slodki widok. Pozdrawiam z mokrej Cornwalii.
:)Parę kilometrów od Ciebie na wschód i zima była, że ho ho. Słabo w tym roku Putin dmuchał w naszą stronę.
Wiem bo słyszałam…:/// Jednak szkoda! Putin nie miał sił dmuchać pewnie przez wzgląd na globalny kryzys:))
Sama mam czasem ochotę tak zareagować na widok śniegu, ale zdrowy rozsądek mnie powstrzymuje 🙂 Szczęśliwego Nowego Roku dla Ciebie i Janiego 😉
Dziękuję i również samego szczęścia w 2013!!
To piękne, że Jani tak potrafi cieszyć się tym, co niesie mu życie. Można się wiele od niego nauczyć. Pozdrowienia dla Janiego.
A wiesz, ze polski orzelek (na sniegu) to grecki aniolek? Jak sie przyjrzec uwaznie, to cos w tym jest ;-)))Bacha nie zalogowana
:))) Będę się przyglądać:)
Wcale się Janiemu nie dziwię, ja sama kiedy przyjechałam do Polski po kilku latach i akurat było dużo śniegu, nie mogłam się oprzeć…A nie wiem czy nie jestem starsza od jego mamy! Poszłyśmy wtedy z Martą na spacer było cudnie, prawie całe jezioro Drwęckie pod lodem, las wspaniały, więc jak tu nie zrobić orła ze szczęścia? Wysyłam Wam link do zdjęć takiej wspaniałej mazurskiej zimy, dwa ostatnie to mój orzeł czy też aniołek, chociaż na pierwszym zdjęciu powiedziałabym że wyszedł jakiś opasły trzmiel. A te pierwsze zdjęcia gdzie są duże otwarte przestrzenie to zamarznięte jezioro, gdzie spacerują ludzie a rybacy łowią ryby spod lodu. Pozdrawiam serdecznie!https://plus.google.com/photos/113977733476722899989/albums/5829688218370275105
Oj…. przepiękne są te zdjęcia! Obejrzałam dokładnie wszystkie. Aż z miejsca chciałoby się pojechać na Mazury. Zazdroszcze!!!Ciekawa jestem, czy w tym roku też mieliście tak biało?
Było sporo śniegu przed świętami ale jeziora (mamy ich aż pięć) nie zamarzły, gdyż mróz był umiarkowany. Teraz jest szaro-buro, niestety takie piękne zimy są coraz rzadsze i trwają coraz krócej.
U mnie też jeszcze szaro – buro, a na dodatek wszędzie wilgotno…
Przypomnialo mi sie jak w Londynie studenciem bedac uczylismy Brazylijczykow wiazania szalikow i noszenia czapek z koniecznosci a nie dla urody i wspolnie zoom’owalismy kazdy napotkany platek sniegu;)
Dla nich to dopiero musiał być SZOK ! nie z tej ziemi…
No 😉 a potem jedna z nich wracala do Brazylii przez Polske i Szwajcarie. Jak zobaczyla na termometrze na Krupowkach -15 to myslala, ze sie termometr zepsul….bo jej buylo zimno juz przy +15.
Mam nadzieję, że jakoś przetrwała. Biedna Brazylijka:)))